பேராசிரியர் க. கைலாசபதி (1933-1982) தனது நாற்பத்தொன்பதாம் வயதில் இவ்வுலகச் செயற்பாட்டில் இருந்து விடைபெற்ற போது எமது நாடு ஒரு நிலைமாறு கட்டத்தை அனுபவிக்கத் தொடங்கியிருந்தது. முன்னதாகச் சுயசார்புப் பொருளாதாரத்தை முன்னெடுத்து வந்த மூன்றாம் உலக நாடுகளில் ஒன்றாக அடையாளப்படுத்தியிருந்த எமது நாடு, ஏனையவை போலவே, ஐக்கிய தேசியக் கட்சி 1977 ஆம் ஆண்டு ஆட்சி பீடம் ஏறியது முதலாக, திறந்த பொருளாதாரக் கொள்கையை அனுமதிக்கும் மாற்றத்துக்கு ஆட்பட்டிருந்தது. அத்தகைய மாற்றம் பேராசிரியரது மறைவுக்குப் பின்னர், ஒரு தசாப்தத்தில், தொண்ணூறாம் ஆண்டுகளில் இருந்து நிலைபேறுடையதாக உறுதிப்பட்ட போது, உலக வரைபடம்கூட மாற்றியமைக்கப்பட வேண்டிய வகையில் புவி அரசியல் கோலம் புதிய பரிமாணத்தை எட்டியிருந்தது.
பேராசிரியர் தனக்குரிய கருத்து வெளிப்பாடுகளை முன்வைத்த இறுதிக் கட்டத்தின் போது உலக நாடுகள் இருமுனை வல்லாதிக்கங்களை முகங்கொண்டதாகப் பேசப்பட்டது; பிளவுபட்ட இரு முகாங்களாக இயங்கிய அன்றைய உலகுக்குத் தலைமையேற்ற ஐக்கிய அமெரிக்கா – சோவியத் யூனியன் ஆகிய இரண்டு நாடுகளில் எதனையும் பகைக்க விரும்பாத மூன்றாம் உலக நாடுகள் தமக்கு உரியதான ‘அணி சேரா நாடுகள்’ எனும் அமைப்பாக்கத்தில் ஆளுமையுடன் செயற்பட இயலுமாக இருந்தது. அணிசேரா நாடுகள் இயக்கத்தை ஐம்பதாம் ஆண்டுகளில் உருவாக்கிய டிட்டோ (யூகோஸ்லவேக்கியா),நேரு (இந்தியா), நாசர் (எகிப்து) ஆகியோருடன் இலங்கையின் அன்றைய பிரதமர் எஸ்.டபிள்யூ.ஆர்.டி பண்டாரநாயக்கவும் தலைமைக்குரிய மதிப்பளிப்பைப் பெற்றிருந்தார். எழுபதாம் ஆண்டுகளில் இலங்கைப் பிரதமராகப் பதவி வகித்த ஸ்ரீமாவோ பண்டாரநாயக்கா அணிசேரா நாடுகளின் தலைமைப் பொறுப்பை 1976 ஆம் ஆண்டில் ஏற்றிருந்தார். அவரது ஸ்ரீலங்கா சுதந்திரக் கட்சியானது இடதுசாரிக் கட்சிகளுடன் ஒன்றிணைந்து முன்னெடுத்த கூட்டரசாங்கம் சுயசார்புப் பொருளாதாரத்தில் இலங்கையை மூன்றாம் உலக நாடுகளுக்குள் முதல்நிலைக்கு உரியதாக வளர்த்தெடுத்திருந்தது. அந்த முனைப்பின் வீரியத்தில் தேசிய முதலாளி வர்க்கத் (சுதந்திரக் கட்சி) தலைமையை நிராகரித்தவாறு இடதுசாரிக் கட்சிகளில் ஏதாயினும் ஒரு அணி சேர்க்கை அதிகாரத்தைப் பெறுவதற்கான வாய்ப்பு ஏற்படும் சாத்தியம் வளர்ந்து வந்தது.
அவ்வகையில் அதிகாரத்தை எட்ட ஏற்றதாக கூட்டரசாங்கத்தை எதிர்த்துப் போராடிய தீவிரவாத இடதுசாரி அணிகள் உலக வரலாற்றுச் செல்நெறியில் ஏற்பட்டுவரும் மாற்றத்தைக் கவனங்கொள்ளாமலே தான் தங்களது போராட்டங்களை முன்னெடுத்து வந்தன. அந்தக் கூட்டரசாங்கத்துடன் ஐக்கியமும் போராட்டமும் என்ற நடைமுறைத் தந்திரோபாயத்தைக் கையாளாமல், அதிதீவிர இடதுசாரி அணிகளின் ‘போராட்டத்துக்காகப் போராட்டம்’ முனைப்படைந்த போது, ஜே.ஆர். ஜெயவர்த்தனா – அமிர்தலிங்கம் தலைமையிலான வலதுசாரி அணி (பிரதமர்- எதிர்க்கட்சித் தலைவர் என்ற நூதனமான வடிவத்தில்) ஆட்சி அதிகாரத்தை 1977 ஆம் ஆண்டில் பெறும் வாய்ப்பை அதிதீவிர இடதுசாரிகள் ஏற்படுத்திக் கொடுத்தனர்.
இந்த மாற்றம் தனியே இலங்கைக்கு உரியதாக மட்டுப்பட்டு இருக்கவில்லை. வியட்நாம் மீதான ஆக்கிரமிப்பு யுத்தம் காரணமாக எழுபதாம் ஆண்டுகளில் உலக நாடுகளால் புறக்கணிக்கப்பட்டிருந்த ஐக்கிய அமெரிக்க ஏகாதிபத்தியம் எண்பதாம் ஆண்டுகளில் மீளெழுச்சி பெற்றுத் தமது சுரண்டலை மேற்கொள்ள ஏற்ற திறந்த பொருளாதாரக் கொள்கையை நாடுகள் அனைத்திலும் திணிக்க ஏற்றதாக, ஆப்கானிஸ்தானில் சோவியத் படைகளுக்கு எதிரான போராட்டங்கள் வலுப்பெறத் தொடங்கி இருந்தன. பிற நாடுகளில் சோசலிசத்தை முன்னெடுக்கும் சோவியத் யூனியனின் இராணுவச் செலவீனங்கள் சொந்த மண்ணில் பொருளாதார வீழ்ச்சியை ஏற்படுத்திய நிலையில் சோவியத் யூனியன் பிளவடைந்து ருஷ்யாவும் 15 குடியரசுகளும் என்பதாகச் சிதறிப்போனது. தொடர்ந்து யூகோஸ்லாவேக்கியா, செக்கோஸ்லவாக்கியா போன்ற சோஷலிச நாடுகளும் பூகோள படத்தில் காணமலாகிச் சிதற, சில நாடுகள் அந்த இடங்களில் உருப்பெற்றிருந்தன.
சோவியத் யூனியன் என்ற போட்டியாளர்கள் இல்லாமல் ஆகிவிட்ட சென்ற மிலேனியத்தின் இறுதித் தசாப்தம் முதலாக ஒற்றை மையமாக ஐக்கிய அமெரிக்க ஒன்றியத்தின் மேலாதிக்கம் கோலோச்சி வந்தது; அந்தக் கட்டத்தை இப்போது நாலைந்து வருடங்களாக மாற்றியமைக்கும் செயலொழுங்குகள் மக்கள் சீனா, ருஷ்யா என்பவற்றின் தலைமையிலான BRICS அமைப்பு நாடுகள் முன்னெடுத்து வருவதனைக் கவனங்கொள்ளலாம். மாற்றம் பெறும் உலகச் சமநிலையில் ஒற்றை மையம், இருமுனைப்பட்ட உலகு என்பன இல்லாமலாகி மேலாதிக்க முனைப்புகளை முறியடிக்கும் பன்முகப் பரிணாமங்களுக்கான வாய்ப்பு ஏற்பட்டு வருகிறது; அதன் பேறாகப் பிராந்தியக் கூட்டுறவுகளோடு, நாடுகள் ஒவ்வொன்றும் ஏனையவற்றுடன் கொண்டும் கொடுத்தும் வாழத்தக்க “தேசங்கள் இடையே சமத்துவம்” ஏற்படுவதற்கு ஏற்றதான புதிய உலக ஒழுங்கு மேலெழுந்து வருகிறது. மேலாதிக்க நாடுகளைச் சார்ந்திருக்கும் பலவீனமான நிலையைத் தகர்த்துப் பொருளாதார விருத்தியுடன் வளமான நாட்டைக் கட்டியெழுப்பும் மாற்றத்துக்கான முன்னடையாளத்தை இலங்கை மக்கள் இவ் வருடத்தின் இறுதிக் கட்டத்திலே தேசிய மக்கள் சக்தி எனும் பன்மைத்துவ அணியை அரசாங்கம் அமைக்க வாய்ப்பு வழங்கியதன் ஊடாக ஏற்படுத்தி உள்ளனர். இந்த மாற்றமானது எழுபதாம் ஆண்டுகளில் ஆட்சியிலிருந்து இடதுசாரி கூட்டரசாங்கத்தை முறியடித்து எண்பதுகளில் ஜே.ஆர். தலைமையிலான ஐ.தே.க ஏற்படுத்திய தடம்புரளுதலுக்கு எதிரான வரலாறு படைக்கும் முன்னெடுப்பாகும். பிரித்தானிய ஏகாதிபத்தியத்தின் பிடியில் டொமிக்கன் அந்தஸ்துக்கு உட்படட குடியரசு எனும் பாதிச் சுதந்திரத்துடன் இருந்தமையைத் தகர்த்து, 1972 ஆம் ஆண்டில் இடதுசாரி கூட்டரசாங்கம் பூரண சுதந்திரத்தைப் பிரகடனப்படுத்திய எமக்கான முதலாவது குடியரசு யாப்பினை முன்வைத்திருந்தது. இன்றைய முழுமைப்பட்ட இடதுசாரி அரசாங்கம் 1978 ஆம் ஆண்டின் ஏகாதிபத்தியப் பிணைப்புக்கு ஆட்படுத்திய இரண்டாவது குடியரசு அரசியலமைப்பைத் தூக்கியெறிந்து, பூரண விடுதலையை உத்தரவாதப்படுத்தும் மக்கள் அரசுக்கான புதிய அரசியல் அமைப்பினை ஏற்படுத்துவதற்குத் திடசங்கற்பம் பூண்டுள்ளது. தேசிய முதலாளி வர்க்கத் தலைமையிலான அன்றைய கூட்டரசாங்கம் 1972 ஆம் ஆண்டு உருவாக்கிய அரசியல் அமைப்பில் இழைத்திருக்கக் கூடிய தவறுகளைக் களைந்து, இன நல்லிணக்கத்தை உறுதிப்படுத்துவதுடன் சமூக விடுதலையை வென்றெடுக்கத்தக்கதான அரசியல் அமைப்பு வடிவம் பெறத்தக்க வாய்ப்பான சூழல் இன்று ஏற்பட்டுள்ளது. இதற்கு மாறுபட்ட காலத்தில் பேராசிரியர் க. கைலாசபதி தேசியம் குறித்து வெளிப்படுத்திய கண்ணோட்டத்தை இங்கு மறுமதிப்பீட்டுக்கு உள்ளாக்க முற்படுகிறோம்.
மேலாதிக்கத் தேசியத்தை எதிர்த்தல்
இடதுசாரிக் கூட்டரசாங்கம் எழுபதாம் ஆண்டுகளில் (1970 – 1977 – ஜீன் மாதம் வரை) அதிகாரத்தில் இருந்த வேளையில் இலங்கையின் அனைத்து இன மக்கள் பிரிவினர் மத்தியிலும் உள்ள முற்போக்கு ஜனநாயகச் சக்திகள் அதனை ஆதரித்தனர். முன்னதாக 1965 ஆம் ஆண்டு முதல் 1969 வரை ஆட்சியில் இருந்த டட்லி சேனநாயக்க தலைமையிலான ஐ.தே.க. அரசாங்கம் முன்னெடுத்த மக்கள் விரோத நடவடிக்கைகள் காரணமாக மூன்றில் இரண்டு பெரும்பான்மையுடன் ஸ்ரீலங்கா சுதந்திரக் கட்சியின் தலைமையிலான கூட்டரசாங்கம் ஏற்பட்டிருந்தது. அன்றைய உலகப் பொருளாதார நெருக்கடி, பாதகமான தாக்கங்களை ஏற்படுத்திய போதிலும் சுய பொருளாதார முன்னெடுப்பு வாயிலாக ஆரோக்கியமான பல மாற்றங்கள் எட்டப்பட்டன; சுதந்திர இலங்கையின் வரலாற்றில் அந்நியக் கடன் முற்றாக நீக்கப்பட்டுச் சொந்தக்கால்களில் நாடு முன்னேற இயலும் என்பதை எடுத்துக் காட்டிய காலமாக அது இருந்தது.
கடின உழைப்பின் வாயிலாக எட்டப்பட்ட அந்த வளமான நாட்டைக் கட்டியெழுப்பும் முயற்சியில் சந்தித்த இடர்பாடுகளைப் பூதாகாரப்படுத்திய ஜே.ஆர். ஜெயவர்த்தன தலைமையிலான ஐ.தே.க மேற்கொண்ட பொய்யான பிரசாரங்களுக்கு ஊடகங்கள் பேருதவி நல்கின. அதேவேளை, தேசிய முதலாளி வர்க்கத் தலைமை என்ற வகையில் கூட்டரசாங்கத் தரப்பில் இழைக்கப்பட்ட தவறுகளுக்கு எதிரான அதிதீவிரவாத இடதுசாரி அணியினரது போராட்டங்களும் அதன் வீழ்ச்சியைத் தவிர்க்கவியலாததாக ஆக்கியிருந்தது.
நாட்டின் அனைத்து இனங்களையும் உள்ளடக்கி, உழைக்கும் மக்கள் பிரிவினரை ஒன்றிணைத்துப் போராடிய அதிதீவிர இடதுசாரி அணிகளின் மிகப்பெரும் தொழிற்சங்கங்களுக்குத் தலைமை ஏற்றவர்களாக நா. சண்முகதாசன் (மாஓசேதுங் சிந்தனையாளர்), பாலதம்பு (ட்ரொட்ஸ்கியச் சிந்தனையாளர்) என இரு தமிழர்கள் திகழ்ந்த போது மிக அதிக அளவான சிங்கள – தமிழ் – முஸ்லீம் தொழிலாளர்கள் இவர்களது தலைமைகளைப் பின்பற்றிச் செயற்பட்டார்கள் என்பது கவனிப்புக்கு உரியது. அதேவேளை, சட்டத்துக்கு உட்பட்ட போராட்டங்களை முன்னெடுப்பதாகக் காட்டிக்கொண்ட ஜே.ஆர். தனது நட்புச் சக்தியாக அமைந்த அமிர்தலிங்கம் தலைமையிலான தமிழர் விடுதலைக் கூட்டணியின் இனவாத முன்னெடுப்புக்கும் தூபமிடுபவராக இருந்தார். முதலாவது குடியரசு யாப்பில் சிறுபான்மை இனங்களுக்கான பாதுகாப்பு இடம்பெறவில்லை என்ற காரணத்தை முன்னிறுத்தித் தமிழரசுக் கட்சியும் அகில இலங்கை காங்கிரஸ் கட்சியும் இணைந்து உருவான தமிழர் விடுதலைக் கூட்டணி இனவாத முன்னெடுப்பைத் தீவிரப்படுத்திக் கொண்டது. யாழ்ப்பாணத்தில் இருந்து மட்டுமன்றி ஏனைய மாவட்டங்கள் ஒவ்வொன்றிலிருந்தும் அனைத்துத் துறைகளிலுமான மாணவர்கள் பல்கலைக்கழகங்களில் கற்பதற்கு வாய்ப்பு ஏற்படுத்துவதான தரப்படுத்தல் கொள்கைக்கு எதிராக இனவாதப் போராட்டங்களைக் கூட்டணி முன்னெடுத்த போது தனக்குரிய ஆதரவுத்தளமாக மாணவர்களைப் பயன்படுத்தத் தொடங்கியது.
தரப்படுத்தலால் பாதிக்கப்பட்ட யாழ்ப்பாணத்தில் உருவான மாணவர் அமைப்பு, இளைஞர் பேரவை என்பன இனவெறிக்கு இரையான காரணத்தால் தமிழீழப் பிரிவினை நாட்டம் இளையோர் மத்தியில் வளர்ந்து வரலாயிற்று. அவர்களது தீவிரச் செயற்பாடுகளால் 1977 ஆம் ஆண்டு இடம்பெற்ற தேர்தலில் த.வி. கூட்டணி பெரு வெற்றியை ஈட்டியது. தெற்கில் ஆறில் ஐந்து பெரும்பான்மையுடன் ஆட்சி அமைத்த ஜே.ஆர். பிரதமராகப் பதவியேற்ற கையுடன் வடக்கின் இளைஞர் போராட்டங்களைப் பயங்கரவாதமாக அடையாளப்படுத்திக் கொண்டார்; “யுத்தம் என்றால் யுத்தம், சமாதானம் என்றால் சமாதானம்” என போர்ப் பிரகடனம் செய்து யாழ்ப்பாணத்தை கொலைக்களமாக மாற்றிய போது 32 ஆயுதக் குழுக்கள் யாழ் மண்ணில் தோற்றம்பெற்றன. வருடந்தோறும் நாடுபரந்த இனக் கலவரங்களுடன், இராணுவமும் பொலிசும் வடக்கு – கிழக்கு மாகாணத்துக்கு யுத்தத்தைத் திணித்ததன் பேரில் தமிழ்க் கோரிக்கை இலங்கைத் தமிழர்கள் அனைவருக்குமானது என்பது போல வளர்த்தெடுக்கப்பட்டது.
அரச பயங்கரவாதத்தைப் பயன்படுத்தி அதுவரை நிலவிய இன நல்லிணக்கத்தை நாசமாக்கிய ஜே.ஆர். இரண்டாவது குடியரசு யாப்பை 1978 இல் உருவாக்கித் தன்னை நிறைவேற்று அதிகாரமுள்ள ஜனாதிபதியாக ஆக்கிக் கொண்டார். ஒரு புறத்தில் யுத்தத்தை மக்கள் மீது திணித்தவாறு மாவட்ட சபை போன்ற தீர்வுத் திட்டங்களால் கூட்டணித் தலைவர்களைத் திருப்திப்படுத்தும் வேலையை ஜே.ஆர். அரசு மேற்கொண்டது. அவர் கேட்டதையெல்லாம் தருகிறார் எனக் கூறிய அமிர்தலிங்கம், இளைஞர்களைப் பொறுமைகாக்கும்படி வேண்டிக் கொள்வதற்கு தனது இளமைக்கால அனுபவம் ஒன்றை முன்வைத்திருந்தார்: பண்டா – செல்வா ஒப்பந்தம் வாயிலாகப் பிரதேச சபை ஏற்பட இருந்த சூழலில் அதுவரை வாகனங்களில் இருந்த ஆங்கில எழுத்துக்கு மாற்றாகச் சிங்கள ‘சிறீ’ எழுத்து அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது. அப்போது இளைஞராக இருந்த அமிர்தலிங்கம் ‘சிறீ அழிப்புப்’ போராட்டத்தைத் தொடங்கினார். ‘பண்டா – செல்வா ஒப்பந்தத்தின் பங்காளியான தனது தரப்பிலேயே தீர்வைக் குழப்பும் வேலையை முன்னெடுக்க வேண்டாம். அமைய இருக்கும் பிரதேச சபையானது வாகனங்களின் எழுத்தைக் கையாள அதிகாரம் உடையது’ என தலைவர் செல்வநாயகம் அப்போது கோரிய போதிலும் இளம் துடிப்பினால் சிறீ எதிர்ப்புப் போராட்டத்தை நான் முன்னெடுத்தேன். அதன் காரணத்தால் தெற்கில் கே.எம்.பி. ராஜரத்னா தமிழருக்கு எதிரான கலவரத்தை நிகழ்த்த இடமேற்பட்டது என யாழ் முற்றவெளி மைதானக் கூட்டத்தில் பகிரங்கமாகக் குற்ற ஒப்புதல் வாக்குமூலத்தை முன் வைத்தார் அமிர்தலிங்கம்.
இளையோரைத் தனது கட்டுக்குள் அடங்கும் பொருட்டு இவ்வகையில் உண்மையைப் போட்டுடைத்த போதிலும் வாய்ப்புக் கிடைக்கும் போதெல்லாம் ‘பண்டாரநாயக்க அரசு ஒப்பந்தத்தைக் கிழித்தெறிந்தது 1958 கலவரத்தை நடாத்தியது’ எனும் பிரசாரங்களையும் அமிர்தலிங்கம் முன்னெடுக்கத் தவறியதும் இல்லை. ஒப்பந்தத்தில் ஈடுபட்ட தரப்பில் இருந்தவாறு தான் மேற்கொண்ட எதிர்ப்புப் போராட்டமும், தெற்கின் சிங்களப் பேரினவாத முன்னெடுப்புகளும் தான், ஒப்பந்தம் நிறைவேற இயலாத நெருக்கடிக்கும் காரணம் என்பதை அமிர்தலிங்கம் வெளிப்படுத்திய நோக்கம் தெளிவானது. அந்தப் பேரினவாத அரசியலை முன்னெடுத்த அணியின் தலைவரான ஜே.ஆர். ஜெயவர்த்தனா ஜனாதிபதியாகி, அவருடன் நட்புப் பேணும் தனது ‘இராஜதந்திரத்தை’ இளைஞர்கள் ஏற்றுப் பணிய வேண்டும் என்ற எதிர்பார்ப்பின் காரணமாகவே அமிர்தலிங்கம் இந்த உண்மையை வெளிப்படுத்தும் நிர்ப்பந்தத்துக்கு ஆளானார். அவரது தவறின் பேறாக வெடித்த 1958 ஆம் ஆண்டு இனக் கலவரத்தை பண்டாரநாயக்க அரசாங்கம் ஓரிரு நாட்களில் கட்டுக்குள் கொண்டு வந்திருந்தது. ஜே.ஆர். ஜெயவர்த்தனவின் அரசாங்கம் 1977 ஓகஸ்ட், 1983 ஜூலைக் கலவரங்கள் உள்ளிட்ட தொடர்ச்சியான ஒவ்வொன்றையும் தானே தூண்டி வளர்த்து வந்தது என்பதனை அமிர்தலிங்கம் அறியாதவரல்ல. பண்டாரநாயக்கவின் ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்புடன் கைகோர்க்க இயலாததுடன் தனக்கான ஏகாதிபத்திய அடிவருடித்தனத்தின் நட்பாளர் ஜே.ஆர். என்ற அரசியல்வாதியின் நலனே அமிர்தலிங்கத்தின் இரண்டக நிலைக்குக் காரணமாக அமைந்தது.
முன்னர் இனப் பிரச்சினைத் தீர்வுக்கு எதிராக இருந்ததுடன் ஆட்சியதிகாரம் கைவரப்பெற்றதும் இனக்குரோத யுத்தத்தை உருவாக்கி வளர்த்தவராகிய ஜே. ஆருடன் நடப்புறவைப் பேணிய அமிர்தலிங்கத்தினால் இளைஞர்களுக்குத் தொடர்ந்தும் தலைமைதாங்க இயலவில்லை; மட்டுமன்றி தன்னால் வளர்க்கப்பட்ட தம்பிகளின் துப்பாக்கிச் சன்னங்களுக்குத் தனது இன்னுயிரையும் காணிக்கையாக்க நேர்ந்தது. தன்னளவில் இத்தகைய தவறுகளை இழைத்த போதிலும் தனது அரசியல் எதிரிகளுக்குத் துரோகிப் பட்டம் சூட்டுவதில் முன்னிலை வகிப்பவராக அமிர்தலிங்கம் விளங்கி இருந்தார். அப்படி அவரால் துரோகிப் பட்டம் சூட்டப்பட்ட மக்கள் விடுதலைக்கான ஒரு ஆளுமை பேராசிரியர் க. கைலாசபதி!
பேராசிரியரைத் துரோகியாக இனங்காட்டிய காரணம் இன்றைய தலைமுறையினருக்கு விநோதமாகத் தோன்றலாம். யாழ்ப்பாணத்தில் 1974 ஆம் ஆண்டு இடதுசாரிக் கூட்டரசாங்கம் பல்கலைக்கழகத்தை ஆரம்பித்த போது அதன் தலைவராகப் பேராசிரியர் பொறுப்பேற்றமையே அமிர்தலிங்கத்திற்குத் துரோகமாகப்பட்டுள்ளது; யாழ்ப்பாணத்திலன்றி திருகோணமலையிலேயே பல்கலைக்கழகம் உருவாக்கப்பட வேண்டுமென்று ‘போராடிக் கொண்டிருந்த’ அமிர்தலிங்கத்திற்கு யாழ் பல்கலைக்கழகத்தைக் கட்டியெழுப்பும் கைங்கரியம் துரோகச் செயல்தானே!
தனிமனிதர் என்ற வகையில் தலைவர் அமிர்தலிங்கம் மிக நேர்மையான ஒரு ஆளுமை என்பதில் சந்தேகம் இல்லை. சட்டத்தரணியாகவும் நீண்டகால அரசியல் தலைவராகவும் 1977 முதல் எதிர்க்கட்சித் தலைவராகவும் இருந்த போதிலும் கொழும்பில் வாடகை வீட்டில் வைத்தே அவர் கொல்லப்படும் வகையில் ஊழல் மோசடிகளுக்கு ஆட்படாத அர்ப்பணிப்புமிக்க வாழ்க்கையை மேற்கொண்டவர். அவரது அரசியல் நிலைப்பாடு ஏகாதிபத்திய சார்புடன் மேலாதிக்கத் தமிழ்த் தேசிய முன்னெடுப்பாக அமைந்த காரணத்தால் இடதுசாரி ஆளுமைகளை விரோதிப்பவராக அமிர்தலிங்கம் இருந்தார். அவர் முன்னிறுத்திய மேலாதிக்கத் தமிழ்த் தேசிய நிலைப்பாட்டை எதிர்த்தவரான பேராசிரியர் க. கைலாசபதி ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்பை எவ்வளவு காத்திரமாக முன்னிறுத்தினாரோ அதேயளவில் பேரினவாத ஒடுக்குமுறையையும் கண்டித்து வந்தார்.
ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்புடன் தேசியப் பொருளாதார விருத்திக்கு முன்னுரிமை வழங்கிய எழுபதாம் ஆண்டுகளின் இடதுசாரிக் கூட்டரசாங்கம் எமது வளங்களை இனங்கண்டு வாழ்வியல் விருத்தியை வளர்த்தெடுக்க ஏற்றதான புதிய கல்விக் கொள்கையை முன்னெடுத்து வந்தது. மிகச் சிறந்த கல்வித் திட்டங்கள் முன்மொழியப்பட்ட போதிலும் அவற்றில் பல நடைமுறைப் பிரயோகமாக ஆவதற்கான முயற்சிகள் எடுக்கப்படவில்லை. உயர்தர வகுப்பினூடாகப் பல்கலைக்கழகத்தினுள் பிரவேசிக்கும் சித்தியை எட்டாதவர்களுக்கான தாதியர் கல்லூரி, தொழில்நுட்பக் கல்லூரி போன்றன எடுத்துரைக்கப்பட்டது போல நடைமுறைப்படுத்தப்பட்டிருப்பின் வைத்தியர் – பொறியியலாளர் என ஆகும் கனவுகளுடன் இருந்த யாழ்ப்பாண மாணவர்கள் திசைகெட்டழிவதை ஓரளவாவது தடுத்திருக்க இயலும்.
தரப்படுத்தலின் பாதிப்பால் வாழ்வே பறிபோனதாக எண்ணி தவறான அரசியல் தலைமையின் ஆற்றுப்படுத்தலுக்கு ஆட்பட்டு தீவிரவாதப் பாதையை முன்னெடுத்த இளைஞர்களை 1979 ஆம் ஆண்டு ‘பயங்கரவாத ஒழிப்பு சட்டம்’ வாயிலாக ஜே. ஆர். அரசு வேட்டையாடத் தொடங்கிய பின்னரே, தமிழீழப் போராட்டம் முனைப்படைந்து விடுதலை இயக்கங்கள் விரிவாக்கம் பெறத்தொடங்கின. முப்பத்திரண்டிலிருந்து தேறி வந்த ஐந்து இயக்கங்களில் இரண்டு (ரெலோ, விடுதலைப் புலிகள்) தவிர ஈரோஸ், ஈ. பி. ஆர். எல். எஃல், புளொட் என்பன மார்க்சியத்தைத் தீவிரமாகக் கற்பதற்கு முன்னுரிமை வழங்கின. அந்த வகையில் மார்க்சிய நிலைப்பட்டு தேசிய விடுதலை நாட்டத்தை அணுக முனைந்த அத்தகைய இயக்கங்கள் காரணமாக, எண்பதாம் ஆண்டுகளிலே தான் ‘தமிழ்த் தேசியம்’ என்பது பேசுபொருளாக மேற்கிளம்பி வரலாயிற்று.
முன்னதாக ‘இலங்கைத் தேசியம்’ என்ற புரிதல் மட்டுமே நிலவியது. தேசிய கலை இலக்கியப் பேரவையின் ‘தாயகம்‘ சஞ்சிகை 1974 ஏப்ரலில் வெளியிடப்பட்டது; பேராசிரியர் க. கைலாசபதி வெளியிட்டு வைத்த அந்த இதழ் அர்த்தப்படுத்திய தேசியமாக இலங்கை விளங்கிய காரணத்தால் இலங்கைப் படத்தினூடாக தாயகம் என்ற எழுத்து வெளிப்படுவதாக அதன் முத்திரை (லோகோ) அமைந்திருந்தது. எண்பதாம் ஆண்டுகளின் நடுக்கூறில் இருந்து ‘தமிழீழத் தாயகம்’ வன்முறைத் திணிப்பாக ஆனபோது ‘தாயகம்‘ சஞ்சிகை தாங்கி நின்ற இலங்கைப் படம் தொடரப்படாமல் போனது.
அறுபதாம் ஆண்டுகளில் ‘தொழிலாளி’ பத்திரிகையில் எழுதி வந்தவரான க. கைலாசபதி 1978 இன் பின்னர் இலங்கை கொம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் (இடது) பத்திரிகையான ‘செம்பதாகை’யில் தொடர்ச்சியாக எழுதிவந்தார். உள்நாட்டு விவகாரம், சர்வதேச விவகாரம் எனும் இரண்டு பக்கங்களிலான அவரது பத்தி எழுத்துகளில் சர்வதேச விவகாரம் சார்ந்த சில கட்டுரைகள் மட்டும் நூலுருப் பெற்றுள்ளன. இலங்கை விவகாரங்களுக்கான அவரது பத்தி எழுத்துகளும் நூலுருப் பெறும் போது தேசியம் தொடர்பான அவரது பார்வை துலக்கமடையும்.
தமிழீழத்தை முன்மொழிந்த ‘வட்டுக்கோட்டைப் பிரகடனம் 1976’ என்பது வெறும் தேர்தல் வெற்றிக்கான கோசம் என்பதனை உணராத இளைஞர்கள் தமிழர் விடுதலைக் கூட்டணியியை மீறிக் கட்டுடைக்க முற்பட்ட வேளையில் தமிழ்த் தேசியத்தின் பேரால் முன்னெடுக்கப்படும் மோசடிகளை மென்மேலும் அம்பலப்படுத்த வேண்டிய தேவை எழுந்தது. மக்கள் விடுதலைக்கென ஒன்றுபட்டுப் போராடிய இடதுசாரிகளின் முன்னெடுப்பை முறியடிப்பதற்காக இனவாதப் பிளவை ஆளப்படுத்தியவாறே எதிர்க்கட்சித் தலைவர் அமிர்தலிங்கம் பேரினவாத அரசுடன் கள்ளக்கூட்டினை மேற்கொள்கிறார் என்பதைப் பேராசிரியரின் பத்தி எழுத்துகள் வெளிப்படுத்தின. ‘தமிழர் விடுதலை’ அல்ல ‘தமிழர் வியாபாரக் கூட்டணி’யே நிதர்சனத்தில் செயற்படுகிறது என்பதைத் தொடர்ந்து அம்பலப்படுத்தி வந்தார் பேராசிரியர்!
எண்பதாம் ஆண்டுகளில் மார்க்சிய வழிப்படுத்தலுடன் தேசிய இனப்பிரச்சினையைத் தீர்க்கவேண்டுமென முற்பட்ட இளைஞர் இயக்கங்களை வேறொரு வகையில் அணுகிக் கருத்துரைத்தார்; ஒரு தடவை சற்று அதீதமாக இளைஞர் இயக்க நாட்டத்தை ஆதரித்து எழுதியிருந்த போது ‘செம்பதாகை’ ஆசிரியர் குழுவின் வேண்டுதலின் பேரில் திருத்தியமைக்கவும் செய்துள்ளார். ஏற்கனவே தீர்மானிக்கப்பட்ட பிரிவினைக்கான முன்முடிவுக்கு மார்க்சியம் எவ்வகையில் பங்களிக்க இயலும் என அந்த இயக்கங்கள் தேடுதலை மேற்கொண்டனவே அல்லாமல், தமது முடிவை மறுபரிசீலனைக்கு உள்ளாக்க முற்படவில்லை. ஏகாதிபத்தியப் பிணைப்பைப் தகர்த்து ஒடுக்கப்பட்ட தேசங்கள் பிரிந்து செல்லும் உரிமை உடையன என்பதாக சுயநிர்ணய உரிமையை லெனின் வரையறுத்திருந்தார்; சுதந்திரம் பெற்ற புதிய தேசங்களைத் தமது கட்டுப்பாட்டுக்குள் வைத்திருக்கும் பொருட்டு பிரிவினைவாதங்களை வளர்க்கும் ஏகாதிபத்தியச் சுயநிர்ணயத்துக்கு எதிராக பாட்டாளி வர்க்கக் கண்ணோட்டம் அப்போது வலியுறுத்தப்பட வேண்டியதாக இருந்தது. பிரிந்து செல்வதை உள்ளடங்களாகக் கொண்ட சுயநிர்ணய உரிமை பற்றி லெனின் வலியுறுத்திய வேளையில்கூட, ஒடுக்கப்பட்ட தேசிய இனத்தின் மத்தியில் இயங்கும் பாட்டாளி வர்க்கக் கட்சி பிரிவினையை ஏற்கிறதா என்பது தான் பிரதானமே அன்றி, முதலாளி வர்க்கத்தின் பிரிவினைக் கோரிக்கையைக் கண்மூடிக் கொண்டு ஆதரிக்க வேண்டியதில்லை என்று லெனின் வலியுறுத்தி இருந்தார். அதனையும் வரலாற்று மாற்றப்போக்கையும் உள்வாங்கிய வகையில், பிரிந்து செல்வதை மறுக்கும் அடிப்படையுடனான ‘சுயநிர்ணய உரிமை என்றால் என்ன?’ என்று எழுதப்பட்ட கட்டுரை ‘செம்பதாகை’யில் வெளிவந்திருந்தது; அந்தக் கட்டுரையுடனான தனது உடன்பாட்டை க. கைலாசபதி வெளிப்படுத்தியும் இருந்தார்!
கூட்டணியைக் கடுமையாகச் சாடிவந்த அதேவேளை, இளைஞர் இயக்கங்களும் அதே தமிழீழக் கோரிக்கையுடன் இருந்தபோது, இவர்களிடம் தனது ஆதரவினை க. கைலாசபதி ஏன் வெளிப்படுத்தினார்? ‘வியாபாரக்’ கூட்டணி, ஏகாதிபத்தியச் சுயநிர்ணயத்துக்கு ஆட்பட்ட மேலாதிக்கத் தமிழ்த் தேசியத்தை முன்னிறுத்தியதைப் போலன்றி, மார்க்சிய அடிப்படையில் இனத் தேசியப் பிரச்சினைக்கான தேடலை மேற்கொண்ட இளைஞர்களிடம் விடுதலைத் தேசிய நாட்டம் வெளிப்பட்டிருந்தது என்பதே இதற்குரிய அடிப்படை என்பது தெளிவு.
சமூக விடுதலையை உள்ளடக்கும் தேசிய விடுதலை
இலங்கை பூராவுக்கும் உரித்துடையதாக அனுபவித்துவந்த உத்தியோக ஆக்கிரமிப்புப் பறிபோனதற்கு எதிராக ஆயுதப் போராட்டத்தை முன்னெடுக்க முனைந்ததற்கு முன்னரே யாழ்ப்பாணம் இன்னொரு விடுதலைப் போராட்டக்களமாக இருந்துள்ளது. ‘சாதி அமைப்பு தகரட்டும், சமத்துவ நீதி ஓங்கட்டும்’ என்ற பதாகையின் கீழ் அணிதிரண்ட (1966) ஒக்டோபர் 21 எழுச்சி மார்க்கம், வெறும் ஆயுதப் போராட்டம் எனக் குறுகத்தறிக்கப்படாமல், வெகுஜன மார்க்க இயக்கத்துக்கு உள்ளடங்கிய ஒன்றாக ஆயுதப் போராட்டத்தை இணைத்துச் செயற்படுவதற்கு முன்னுதாரணமாக அமைந்திருந்தது. சாதி இழிவுபடுத்தல்கள் – தீண்டாமை என்பவற்றுக்கு எதிராக, சாதியப் பிளவுபடுத்தல்களைத் தகர்த்தபடி, அனைத்துச் சாதி உழைக்கும் மக்களையும் ஜனநாயக நல்லெண்ணம் கொண்டோரையும் ஒன்றுபடுத்தி முன்னெடுக்கப்பட்ட போராட்டமாக அது அமைந்திருந்தது.
தமிழ்த் தேசியம், சாதிய பிளவாக்கத்தைத் தகர்த்து ஒன்றுபடுத்தப்பட வேண்டும் என்ற அக்கறை தமிழரசுக் கட்சிக்கு அறுபதாம் ஆண்டுகளில் இருந்திருக்கவில்லை. உள்ளூரில் சாதி ஒடுக்குமுறைப் பிரயோகம் வாயிலாக, மலிவான கூலிகளாக உழைக்கும் மக்களைச் சுரண்டுவதற்கு வாய்ப்பளிக்கும் தீண்டாமையைப் பேணிக் காத்தபடி, இலங்கை பூராகவும் உத்தியோக ஆக்கிமிரப்பை மேற்கொண்ட ஆதிக்க சாதியினருக்கு இனத் தேசிய ஒன்றிப்பு அவசியப்பட்டிருக்கவில்லை. மிகப் பெரும்பான்மையினராகவும் நிலவுடைமையாளராகவும், சாதி ஆதிக்கத்தில் இந்தியாவின் பிராமணரைக் காட்டிலும் கூடுதல் அதிகாரத்துடன் விளங்கியவர்களுமான வெள்ளாளர்களது நலனுக்கு விரோதமாக எதனையும் செய்ய விரும்பாதவர்களாக, தமிழ்த் தலைவர்கள் எனப் பாராளுமன்ற ஆசனங்களைக் கைப்பற்றி இருந்தோர் காணப்பட்டனர்.
அத்தகைய ஆதிக்க சாதியின் விரல்விட்டு எண்ணத்தக்க சாதி வெறியர்களை முறியடித்தவாறு, சாதியமைப்பைத் தகர்த்துச் சமூக நீதியை நிலைநாட்டியபடி, சமத்துவ சமூகம் படைக்கும் குறிக்கோளை ஏற்கத்தக்க வெள்ளாளர் உள்ளிட்ட அனைத்துச் சாதிப் பிரிவு மக்களையும் ஒன்றிணைத்துப் போராடுவதாக ஒக்டோபர் 21 எழுச்சி (1966) மார்க்கம் முன்னெடுக்கப்பட்டு வந்தது. அந்தத் தொடர் போராட்டங்களில் பங்கேற்ற கிராமங்கள் பலவற்றின் ஓலைக்குடிசைகள் சாதி வெறியர்களால் எரிக்கப்பட்ட சம்பவங்களும் இடம்பெற்றதுண்டு. அவற்றை அம்பலப்படுத்திச் சாதி ஒடுக்குமுறைக் கொடூரத்தை எதிர்க்கும் வெகுஜன இயக்கப் போராட்டங்களுக்கு வலுச் சேர்க்கும் கலை – இலக்கிய வெளிப்பாடுகள் அன்றைய தேசிய விழிப்புணர்வின் பகுதியாக அமைந்திருந்தது.
அதன் வீரியத்தைக் கவனம் கொண்ட கம்பஹா பாராளுமன்ற உறுப்பினர் எஸ்.டி. பண்டாரநாயக்கா தலைமையிலான குழுவினர், நேரில் வந்து பார்வையிட்டுச் சென்றனர். சங்கானைக் கிராமத்தின் எரிக்கப்பட்ட குடிசைகள் குறித்துப் பாராளுமன்றத்தில் உரை நிகழ்த்திய எஸ்.டி. பண்டாராநாயக்கா “அந்தக் கிராமம் வட்டுக்கோட்டைத் தொகுதிக்கு உட்பட்டது; தனது தொகுதியில் இடம்பெற்ற சாதி ஒடுக்குமுறைச் செயல்கள் பற்றி அதன் பாராளுமன்ற உறுப்பினரான அமிர்தலிங்கம் கண்டிக்காதது ஏன்?” என்பதாகக் கேள்வி எழுப்பினார். சாதி வெறியர்களை கண்டிப்பதற்கு மாற்றாக ஒடுக்குமுறைக்கு உட்பட மறுத்து விழிப்புணர்வடைந்த மக்களைக் குற்றம் சாட்டிய அமிர்தலிங்கம் “சங்கானை சங்காயாக மாறியுள்ளது” என்பதன் வாயிலாக சீனக் கொம்யூனிஸ்ட்களது ஊடுருவலில் ஒடுக்கப்பட்ட மக்கள் தவறிழைப்பதாகக் காட்டமுயற்சித்தார்; சாதி ஒடுக்குமுறைக்கு எதிராக அனைத்துச் சாதியினரும் ஒன்றுபட்டுப் போராடிய பாங்கினை மறைத்து இரண்டு சாதிகள் இடையேயான மோதலாகச் சித்தரிக்க முனைந்தார். அதனையும் இனவாத வக்கிரத்துடன் வெளிப்படுத்தினார்.
எழுநூறு வருடங்களுக்கு முன்னர் வடக்கின் பௌத்தர்கள் சைவத்துக்கும் அதன் பேரில் தமிழர்களாகவும், தெற்கின் சைவர்கள் சிங்கள பௌத்தத்துக்கும் மாறியாக வேண்டியிருந்தது. தெற்கில் சைவர்களாக இருந்திருக்கக் கூடிய சிங்களவர்கள் பௌத்தத்தைத் தழுவிக் கொண்டனர். பதின்மூன்றாம் நூற்றாண்டில் வடக்கும் – கிழக்கும் அவ்வகையில் பௌத்தத்தைக் கைவிட வேண்டியிருந்த போது தமிழ்ச் சாதிகளாக இருந்தோர் அதே சாதிச் சைவர்களாக மாறினர். “யாழ்ப்பாணத்தில் இருந்த கொவிகம என்ற சிங்களச் சாதிப் பிரிவினர் இடம்பெயராது இங்கேயே இருந்த போது தமிழின் புதிய சாதிப் பிரிவுகளில் ஒன்றாகி, வெள்ளாளர்களுக்கு அணுக்கமான குடிமைகள் என ஆகிய போது, ‘நளயா’ எனும் புல் வகையைப் பயன்படுத்திக் கைவினைப் பொருள் செய்து வாழ்ந்துவந்த சிங்கள இனக்குழுப் பிரிவினர் தமிழுக்கான புதிய ஒடுக்கப்படும் சாதியாக ஆகினர் என்பதாக ஆய்வாளர்கள் இடையே ஒரு கருத்துண்டு. அதனை அடியொற்றி ‘முன்னர் சிங்களவர்களாக இருந்து தமிழர்களான இரு சாதித் தரப்பினர்களுக்கு இடையேயான மோதலைத்தான் கொம்யூனிஸ்ட்டுகள் சாதிச் சண்டையாகக் காட்டுகிறார்கள்’ என்பதாக அமிர்தலிங்கம் தனக்குரிய பதிலாக முன்வைத்தார்.
தமிழ் சமூகத்தின் உள்ளே நிலவுகின்ற சாதி பேத பிளவு மனப்பாங்கை மூடி மறைக்க முற்பட்டு, நீண்ட நெடுங்காலமாகத் தமிழுணர்வுடன் வாழும் மக்கள் பிரிவினரைச் சிங்களவர்கள் எனச் சித்தரித்ததன் காரணமாக, அடுத்து வந்த 1970 ஆம் ஆண்டின் பொதுத் தேர்தலில் அமிர்தலிங்கம் தோல்வியைத் தழுவநேர்ந்தது. ஆதிக்கசாதித் தரப்பில் இனங்காணப்பட்ட இடைச் சாதிப்பிரிவினர் இது குறித்த தமது ஆட்சேபத்தையும் கண்டனத்தையும் துண்டுப்பிரசுரங்கள் வாயிலாக வெளிப்படுத்தினர். தம்மில் சிலர் வெள்ளாளச் சாதிவெறி நயினார்களுக்கு அடியாட்களாக இருந்தார்கள் என்பதற்காகத் தம்மை ஒட்டுமொத்தமாக சாதிய அபிமானிகளாகக் காட்டியது மட்மன்றி, சிங்களவர்கள் என்பதாகவும் முத்திரை குத்திவிட்டமைக்கு கண்டனம் தெரிவிக்கும் வகையில் பாராளுமன்றத் தேர்தலில் அமிர்தலிங்கம் தோற்கடிக்கப்பட வேண்டும் என முடிவு செய்து இயங்கினர். தமிழரசுக் கட்சியின் தளபதியாக இருந்த போதிலும், ஒடுக்கப்பட்ட மக்களது போராட்டத்தை ஆதரிக்கவில்லை என்பதால் தீண்டாமைக் கொடுமைக்கு எதிராகப் போராடிய அனைத்துத் தரப்பினரும் அவரது தோல்வியை உறுதிப்படுத்தும் வகையில், அகில இலங்கை தமிழ் காங்கிரஸ் கட்சி வேட்பாளருக்கு சார்பாகச் செயற்பட்ட காரணத்தால், 1970 – 1977 காலகட்டத்தில் பாராளுமன்றத்துக்கு வெளியே இருந்து இனவாத அரசியல் பணியை மேற்கொள்ளும் வாய்ப்பே அமிர்தலிங்கத்திற்குக் கிட்டியது. அ.இ.த. காங்கிரஸ் கட்சியின் உடுப்பிட்டிச் சிவசிதம்பரமும் தீண்டாமை ஒழிப்புப் போராட்டத்தை ஆதரிக்காத காரணத்தால் வெற்றியை இழந்த சூழல் காரணமாக, இரு பெரும் தலைவர்களது முன்முயற்சியுடன் இரண்டு கட்சிகளும் இணைந்த தமிழர் விடுதலைக் கூட்டணி உதயமானது. இருவரும் வெற்றி பெற்றிருந்தால் கூட, தமிழ் மக்கள் மத்தியில் அனைத்து ஒடுக்குமுறைகளையும் தகர்க்கும் போராட்டங்களில் இடதுசாரிகள் வேகமாக ஆதரவுத் தளத்தைப் பெருக்கி வருகிறார்கள் என்ற காரணத்தால், தமக்குரிய மேலாதிக்கம் பேணும் அரசியல் நலனின் பொருட்டு கூட்டணி அமைக்கும் நிர்ப்பந்தம் இரண்டு கட்சிகளுக்கும் ஏற்பட்டிருக்கும் என்பதற்கான அரசியல் நகர்வே அன்றைய நிதர்சனமாக இருந்தது!
வடக்கிலும் தெற்கிலும் ஏகாதிபத்தியச் சார்பு மேலாதிக்கத் தேசிய வாதிகள் வெற்றி பெற்று, இனப் பிளவுபடுத்தும் குறிக்கோளில் ஒன்றுபட்டு இயங்கிய போது ‘வியாபாரக் கூட்டணியின்’ கபட நாடகம் நீடிக்க இயலவில்லை. மார்க்சிய வழிகாட்டலை ஏற்றிந்த இளைஞர் இயக்கங்கள் முன்னதாகக் கூட்டணியை இனங்கண்டு நிராகரித்த நிலையில், மேலாதிக்கவாதத் தமிழ்த் தேசிய குறிக்கோளில் ஒத்து இயங்கிய விடுதலைப் புலிகள் கூட்டணிக்கு விரோதமானவர்களைக் களையெடுக்கும் கருவியாகச் செயற்பட்டனர். அதற்கு ஏற்ற அளவிலான மிகக் குறைந்த போராளிகளுடன் ‘மிகக் கட்டுக்கோப்பான இயக்கம்’ என்ற தோற்ற மயக்கத்தை விடுதலைப் புலிகள் வெளிப்படுத்திக் கொண்டிருந்தபோது, மக்கள் போராட்டதினூடாக மாற்றத்தை வென்றெடுக்கும் குறிக்கோளில் மார்க்சிய வழிகாட்டலைப் பிரயோகிக்க விரும்பிய இயக்கங்களோ அளவு கணக்கில்லாத போராளிகளை உள்ளீர்த்து ஊதிப்பெருத்து வளர்ந்தன. பிராந்திய மேலாதிக்க வல்லரசு அதற்கான பின்தளமாக ஊக்கத்தை வழங்கியது. அத்தகைய வளர்ச்சியினூடாகப் படிப்படியாக ஏனைய இயக்கங்கள் இராணுவத்தை முகாம்களில் இருந்து வெளியேற இயலாமல் முடக்கிய பின்னர், அவற்றின் தவறுகளைப் பிரசாரப்படுத்தியவாறு, களத்தில் இருந்து அவற்றை அகற்றிவிட்டு, தனியொரு அமைப்பாக விடுதலைப் புலிகள் இயக்கம் போராட்டக் களத்தைக் கபளீகரம் செய்து கொண்டது!
இந்த ஆக்கிரமிப்புக்கு முன்னதாக ஒடுக்கப்பட்ட சமூகங்கள் மத்தியில் தமக்கான தளத்தை ஏற்படுத்திக் கொள்ளும் முயற்சியை ஏனைய இயக்கங்கள் மேற்கொண்டிருந்தன. தீண்டாமை ஒழிப்பு வெகுஜன இயக்கம் முன்னெடுத்த ஒக்டோபர் 21 எழுச்சி மார்க்கத்துக்கான போராட்ட அனுபவம் சார்ந்த அரசியல் விழிப்புணர்வு, ஒடுக்கப்பட்ட மக்களைப் பிரிவினை நாட்டத்தில் இருந்து தூரப்படுத்தி இருந்தது. இளைஞர் இயக்கங்களின் போராட்டங்களை முறியடிப்பதற்கென இராணுவம் முன்னெடுத்த அரச பயங்கரவாதத் தாக்குதல்கள் மிக அதிக அளவில் ஒடுக்கப்பட்ட மக்களின் வாழ்வாதாரங்களை நாசப்படுத்தியதோடு உயிரிழப்புகளையும் அவர்கள் மத்தியிலேயே அதிகம் ஏற்படுத்திய சூழலில், இளம் தலைமுறையினர் தம்மை நாடி வந்த மார்க்சிய இளைஞர் இயக்களில் இணைய ஆரம்பித்தனர்.
அத்தகைய இயக்கங்கள் அகற்றப்பட்டு தனியே விடுதலைப் புலிகள் தமிழீழப் போராட்டத்தை முன்னெடுத்த போது போராளிகளாகக் களப் பலியாகியோரில் மிகப் பெரும்பான்மையானோர் ஒடுக்கப்பட்ட சமூகத்தைச் சேர்ந்த இளந்தலைமுறையினராவர். இவ்வாறு ஒடுக்கப்பட்ட இளையோர் அதிகமாகக் களச் செயற்பாட்டில் இயங்கிய சூழலில் சாதியம் குறித்துத் தமது நிலைப்பாட்டை வெளிப்படுத்த வேண்டிய நிர்ப்பந்தம் விடுதலைப் புலிகளுக்கு ஏற்பட்டது. ஏற்கனவே சமூகநீதி எட்டப்பட்ட இடங்கள் தவிர ஏனையவற்றில் எந்த மாற்றத்தையும் கோருவதைப் பிற்போட வேண்டும்; தமிழீழம் வெற்றி கொள்ளப்பட்ட பின்னர் மாற்றங்களை மேற்கொள்வோம் என்ற வாக்குறுதியை வழங்கினர். அதனை நம்பவைக்கும் வகையில் ‘சாதி குறித்துப் பேசுதலோ – பேதம் காட்டுதலோ தண்டனைக்குரிய குற்றம்’ என அறிவித்துத் தமக்கே உரிய கடும்போக்கு நடைமுறைகளையும் கையாண்டனர்.
இந்திய சுதந்திரப் போராட்டக்காலத்தில் அதற்குத் தலைமையேற்று இயங்கிய அகில இந்திய காங்கிரஸ் கட்சியும் கூட ‘விடுதலையின் பின்னர் சமூக சீர்திருத்தங்களை மேற்கொள்வோம், சுதந்திரப் போராட்டத்துக்கு குந்தகம் விளைவிக்கும் வகையில் அதனை முன்னிறுத்துவதைத் தவிர்ப்போம்’ என்றே கூறிவந்தனர். தாராளவாத அரைப் பிராமணியத் தேசியம், சுதந்திர இந்தியாவில் அரியணை ஏறிய பின்னர் பேதங்களைத் தகர்க்கும் நடவடிக்கைகளை முன்னெடுத்திருக்கவில்லை என்பதை அறிவோம். இன்று இந்தியாவில் ‘சாதி பேசி இழிவுபடுத்துதல் கடும் தண்டனைக்குரிய குற்றம்’ என்ற சட்டம் இருந்த போதிலும், பேசுவது மட்டுமன்றிக் ஆணவக்கொலை வரையிலான சாதிக்குற்றங்கள் வலுத்துவருவதனைத் தடுத்துவிட இயலவில்லை என்பது கண்கூடு!
விடுதலைப் புலிகள் இருந்தவரை சாதி பேசாப் பொருளாக இருந்து இன்று மோசமாகத் தலைவிரித்தாடுவதாகக் கூறுவோர் உளர்; அப்போது ‘துப்பாக்கி முனையில் மௌனிக்கப்பட்டிருந்த சாதி, துப்பாக்கி மௌனித்ததும் பூதாகார வடிவம் பெற்று எழுந்துள்ளது’ என்றால், மனங்களில் அப்போது சாதி பேதம் வக்கிரப்பட்டு உறைநிலையில் இருந்தது என்பதே மெய். மனப் பிராந்தியத்தில் இருந்து சாதிச் சழக்குகளைத் தூரப்படுத்தும் எந்தக் கைங்கரியத்தையும் தமிழ்த் தேசிய விடுதலைப் போராட்டம் முன்னெடுத்திருக்கவில்லை!
சாதியத் தகர்ப்புப் போராட்டத்தை கொம்யூனிஸ்ட் கட்சித் தலைமையில் தீண்டாமை ஒழிப்பு வெகுஜன இயக்கம் முன்னெடுத்த போது அந்தச் சமூக நீதிப் போராட்டக் களத்துக்கு வலுவூட்டும் வகையில் கலை – இலக்கிய – பண்பாட்டு இயக்கங்கள் காத்திரமான பங்களிப்புகளை நல்கி வந்தன. அவற்றின் பேறாக சாதிபேதம் பாராட்டுவது அநாகரிகமான இழி செயல் என்ற உணர்வு நிலை மக்களிடையே வளர்ந்து வந்தது; சாதிபற்றிப் பேசுவதே அவமானத்துக்கு உரியது என்ற புரிதல் ஏற்பட்டதால், தவிர்க்க இல்லாமல் வேறுபாட்டைச் சொல்ல நேர்ந்தால் ‘நாம் இன்ன சாதி’ எனக் கூறுவதை விடுத்து ‘நாங்கள் இந்தப் பக்கம், அவர்கள் அந்தப் பக்கம்’ என்றே அடையாளப்படுத்த வேண்டி இருந்தது. வெறும் சட்டம் போட்டு சர்வாதிகாரம் பிரயோகிக்கப்படாமல் அடி மனதில் இருந்தும் கூடச் சாதி பேதங்கள் களையப்படும் மனப்பாங்கு வளம்பெற உந்துதல்கள் ஏற்படுத்திக் கொடுக்கப்பட்டதால் எழுபதாம் ஆண்டுகளில் சாதி உணர்வும் மழுங்கி வந்தது. புலப்பெயர்வில் மூலதனப் பெருக்கம் அடைந்துள்ள சிறுகுழுவினர் பிரதிநிதித்துவப்படுத்தும் ‘ஏகாதிபத்தியத் தமிழ்த் தேசியம்’ இன்று சாதிய வக்கிரங்கள் தலைவிரித்தாட இடமளித்துள்ளது!
பேரினவாத ஒடுக்குமுறையை முன்னெடுத்த ஜே.ஆர். ஜெயவர்த்தனவுடன் ‘வியாபாரக் கூட்டணியாக’ பரஸ்பர இனவாதப் பரிவர்த்தனையில் உறவாடிய மேலாதிக்கத் தமிழ்த் தேசியத்துக்கான ஆயுதக் குழுவாக இயங்கி இன்றைய ‘ஏகாதிபத்தியத் தமிழ்த் தேசியத்தை’ புலம்பெயர் தேசங்களில் விருத்தியுறச் செய்த விடுதலைப் புலிகள் அத்தகைய ஆதிக்கத்தரப்பால் இன்னமும் கொண்டாடப்படுவதில் ஆச்சரியமில்லை. மக்களுடைய வாழ்வாதாரங்களையும் விடுதலையையும் புலிகள் நாசப்படுத்திய போதிலும் மேலாதிக்கக் கும்பலை வளப்படுத்தியுமல்லவா விட்டுள்ளனர்! அவர்கள் ‘முள்ளிவாய்க்கால் அழிவு’, ‘காணாமலாக்கப்பட்டோரைக் கண்ணில் காட்டு’ என்பன குறித்து நீலிக் கண்ணீர் வடிப்பது தான் வினோதமானது. ‘தேசவிடுதலையின் பேரால்’, ஒவ்வொரு சமாதான முயற்சிகளையும் முறியடித்து, வலிந்து யுத்தத்தை வரவழைத்ததன் வாயிலாக பலர் கொல்லப்பட்டனர். முள்ளிவாய்க்கால் வரை மூன்று இலட்சம் மக்களை தமது ‘பெறுமதிமிக்க போராட்ட உடலுக்குக் கவசமாக ஆயுத முனையில் கடத்திச் சென்ற யுத்த மீறல்களால்’ இறந்தோரின் பேரில், சிங்களப் பேரினவாத இராணுவத்துக்கு எவ்வளவு பொறுப்புள்ளதோ, அதற்குச் சற்றும் குறையாத அளவில் ஏகாதிபத்தியத் தமிழ்த் தேசியப் புலிகளுக்கும் பொறுப்பு உள்ளது.
அழிவுகளைக்கூறி ஏகாதிபத்திய நலன் பேணும் அவர்களுக்கான தேசிய விடுதலைக்கு மாறாக விடுதலைத் தேசியக் கூறுகளை இலங்கை மண்ணில் ஈழத் தமிழ்த் தேசியம் எவ்வகையில் வடிவப்படுத்த இயலும் என்ற தேடலே இன்று அவசியமாக உள்ளது. ஏகாதிபத்தியப் பிணைப்புடன் இருந்த ஐ.தே.க. அரசை முறியடித்து 1956 ஆம் ஆண்டு ஆட்சியமைத்த பண்டாரநாயக்க தலைமையிலான சிங்களத் தேசியத்துடன் ஈழத் தமிழ்த் தேசியம் கூட்டமைத்து ஆங்கிலத்துக்கு மாற்றாகச் சிங்களம் – தமிழ் என்பவற்றை அரசகரும மொழியாக்குவதற்குரிய போராட்டங்களை முன்னெடுத்திருக்க வேண்டும். ஆங்கிலம் ஆட்சி செலுத்தினால் நாடு பூராகவும் உத்தியோக ஆக்கிரமிப்புக்கான வாய்ப்பு நீடிக்கும் என்பதாலே தான் ‘தனிச் சிங்களச் சட்ட எதிர்ப்பு’ என்பதாகப் போராட்டம் திசை திருப்பப்பட்டது; வடக்கு – கிழக்கை விருத்தி செய்யும் வாய்ப்பாக இருந்த பண்டா – செல்வா ஒப்பந்தத்தை நிறைவேற்றும் பொறுப்பில் இருந்து விலக்குப்பெறும் வகையில் திசை திருப்பப்பட்ட போராட்டத்தை முன்னெடுத்ததும் ஏகாதிபத்திய நலனின் பொருட்டே தான்.
