மூலோபாயப் பகுதி பற்றிய அடிப்படைத் தகவல்கள்

1.1. அறிமுகம்

இலங்கை என்பது இந்தியப் பெருங்கடலில் அமைந்துள்ள ஒரு தீவாகும். இதன் பரப்பளவு 65,526 சதுர கிலோமீட்டர்கள் (25,300 சதுர மைல்கள்). இது, அட்சரேகை 5° 55’ முதல் 9° 50’ வரையும், தீர்க்கரேகை 80° முதல் 82° வரையுமான இடத்தில் அமைந்துள்ளது. நிர்வாக நோக்கங்களுக்காக, நாடு ஒன்பது மாகாண சபைகள் மற்றும் 25 மாவட்ட நிர்வாகங்களாகப் பிரிக்கப்பட்டுள்ளது. 2005 இல் மக்கள்தொகை 19,544,988 ஆக இருந்தது (அடர்த்தி: 312 பேர்/சதுர கி.மீ), மேலும் 2019 இல் இது 21,323,733 ஆக உயர்ந்தது (அடர்த்தி: 340 பேர்/சதுர கி.மீ). 2005 முதல் 2019 வரையான மக்கள்தொகை வளர்ச்சி அட்டவணை 1.1 இல் கொடுக்கப்பட்டுள்ளது.

இலங்கையின் பொருளாதாரம் 2018 இல் மிதமான 3.2% வளர்ச்சியைப் பதிவு செய்தது; 2017 இல் இது 3.4% ஆக இருந்தது. இந்த வளர்ச்சி உள்நாட்டு மற்றும் வெளிப்புறச் சூழல்களின் சவால்களுக்கு இடையே அமைந்தது. முக்கிய விவசாயப்பகுதிகளில் நிலவிய சாதகமான வானிலை காரணமாக, விவசாயத்துறை ஆண்டுமுழுவதும் வலுவான மீட்சியைக் கண்டது. இதன் விளைவாக, அந்த ஆண்டில் நெல் உற்பத்தி கணிசமாக அதிகரித்தது. அதேசமயம், 2018 இல் பொருளாதாரத்திற்கு மிகப்பெரிய பங்களிப்பை வழங்கிய சேவைத்துறை, நிதிச்சேவைகள் மற்றும் மொத்த மற்றும் சில்லறை வணிகத்தின் வளர்ச்சியால் முன்னணியில் இருந்தது. மேலும், விவசாயத்துறையின் மீட்சியின் தாக்கங்களும் இதற்கு ஆதரவாக இருந்தன.

உணவுப்பாதுகாப்பைக் கருத்தில் கொள்ளும்போது, ஊட்டச்சத்தை மனிதநுகர்வுக்கான முக்கியமான கூறாகக் கருதுவது மிகவும் அவசியம். இலங்கையில் உள்நாட்டு உணவானது, உள்நாட்டு உற்பத்தி மற்றும் உணவுப்பொருட்கள், கால்நடைப்பொருட்கள் மற்றும் மீன் இறக்குமதியைப் பொறுத்தது. ஊட்டக்குறைவு இன்னும் ஒரு பெரிய கவலையாக உள்ளது, மேலும் இது நாட்டின் சமூக – பொருளாதார முன்னேற்றத்திற்கு ஒரு தடையாகக் கருதப்படுகிறது.

விவசாயத்துறை அரசாங்கத்திடமிருந்து நேரடியாகவும் மறைமுகமாகவும் கணிசமான மானியங்கள் மற்றும் உதவிகளைப் பெறுகிறது. இது உணவுப்பாதுகாப்பிற்கு முக்கியமானது. இத்துறையைச் சார்ந்துவாழும் பெரும் மக்கள்தொகையைக் கருத்தில்கொண்டு இந்த உதவிகள் வழங்கப்படுகின்றன. எனினும், இத்தகைய மானியங்கள் மற்றும் விலை ஆதரவுத்திட்டங்கள் வள ஒதுக்கீட்டின் திறனைக் குறைக்கின்றன; குறைந்த உற்பத்தித்திறன் கொண்ட விவசாயமுறைகளை ஊக்குவிக்கின்றன.

இலங்கையில் சுமார் 20 லட்சம் பேர் (தொழிலாளர் சக்தியில் கால் பகுதி) விவசாயத்துறையில் பணியமர்த்தப்பட்டுள்ளனர். ஆனால், மத்திய வங்கியின் 2018 ஆண்டு அறிக்கையின்படி, மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியில் (GDP) இத்துறையின் பங்களிப்பு வெறும் 7-8% ஆக மட்டுமே உள்ளது. துணைத்துறைகளின் மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தி (GDP) பங்களிப்பு அட்டவணை 1.2 இல் கொடுக்கப்பட்டுள்ளது.

விவசாய நிலங்களின் வேகமான பிரிவினைச் (பிளவுபடுதல்) சூழலில், பாரம்பரிய மற்றும் உழைப்புச்சார்ந்த விவசாயமுறைகள் தொடர்ந்து பயன்பாட்டில் இருப்பதால், விவசாயத்துறையின் உற்பத்தித்திறன் குறைந்துள்ளது. இதன்விளைவாக, விவசாயச் சமூகத்தின் வருமானமும் தாழ்நிலையில் உள்ளது. இத்துறைக்கு வழங்கப்படும் அதிகப்படியான பாதுகாப்பு (உதவிகள்/ மானியங்கள்), தொழிலாளர்களை மேலும் உற்பத்தித்திறன் மிக்க துறைகளான உற்பத்தித்துறை (உலோகம், துணி, எந்திரவியல் போன்றவை) மற்றும் சுற்றுலா – விருந்தோம்பல் துறை போன்றவற்றிற்கு மாறுவதைத் தடுக்கிறது. இந்தத் துறைகளில் தொடர்ச்சியான தொழிலாளர் பற்றாக்குறை நிலவுகிறது.

இலங்கை ஒரு திறன் – ஆதாரப் பொருளாதார நாடாக மாறுவதை நோக்கமாகக் கொண்டுள்ள நிலையில், விவசாயத்துறையின் தற்போதைய சிக்கல்களைத் தீர்க்க சரியான நேரத்தில் நடவடிக்கைகள் எடுக்கப்பட வேண்டும். விவசாய அல்லது விவசாயப் பிரிவுகள், திறன் மேம்பாடு, இயந்திரமயமாக்கல் மற்றும் தொழில்முனைவோர் கலாசாரத்தை ஊக்குவிப்பதன்மூலம் லாபம் தரும் வணிக அலகுகளாக மாற்றப்பட வேண்டும். இது இத்துறையில் அதிக வருமானத்தை ஈட்ட உதவும். அதேபோல், தனிப்பட்ட லாப நோக்கு வணிக அலகுகளை ஒன்றிணைத்து, பெரிய விவசாய அமைப்புகளை உருவாக்குவதில் உள்ள தடைகளை நீக்க வேண்டும். உற்பத்தித்திறன் அதிகரிப்பு, ஆராய்ச்சி மற்றும் மேம்பாட்டைத் தீவிரப்படுத்துதல், அதிக லாபம் தரும் விவசாயப் பொருட்களைப் பயிரிடுவதன்மூலம் பல்வகைப்படுத்தல் போன்ற முயற்சிகள்மூலம் உற்பத்தித்திறனை அதிகரிக்க ஊக்குவிக்க வேண்டும்.

விவசாயத்தில் நன்மைகளைப் பெறுவதெனில், ஏற்படும் காலநிலை மாற்றச் சவால்களைச் சமாளிக்க அரசாங்கம் முக்கியத்துவம் கொடுக்க வேண்டும். இத்தகைய முயற்சிகள் விவசாயத்துறையை சுயாதீனமான, உற்பத்தித்திறன் மிக்க மற்றும் போட்டித்தன்மை கொண்டதாக மாற்றி, நாட்டின் வளர்ச்சியில் நேர்மறையான பங்களிப்பை வழங்கும்.

இலங்கையின் நீர் வளங்கள்

இலங்கை 103 ஆறுகளால் ஆசீர்வதிக்கப்பட்டுள்ளது (படம் 1.1). இவை யாழ்ப்பாணத் தீபகற்பத்தைத் தவிர மற்றப் பகுதிகளில் சமமாகப் பரவியுள்ளன. யாழ்ப்பாணத்தில் ஆறுகள் எதுவும் இல்லை.

இலங்கை, வடகிழக்கு மற்றும் தென்மேற்குப் பருவமழைகளில் அதிக மழைப்பொழிவைப் பெறுகிறது. இதன் விளைவான சராசரி ஆண்டு மழைப்பொழிவு 1,760 மி.மீ ஆகும். எனினும், மழைப்பொழிவு சமமாகப் பரவாததால், வறண்ட மண்டலத்தில் உள்ள பெரும்பாலான நிலங்கள் நீர்ப்பற்றாக்குறையால் பாதிக்கப்படுகின்றன. மேலும், வறண்ட மண்டலத்தின் மழைப்பொழிவு பெரும்பாலும் வடகிழக்கு பருவமழைக்காலத்தில் (அக்டோபர், நவம்பர், டிசம்பர்) குவிகிறது. மற்ற 9 மாதங்களில் மழை மிகக் குறைவாகவே பெய்கிறது.

நீர்ப்பாசனம் மற்றும் பண்டைய நீர்த்தேக்கங்கள்

அரிசி முக்கிய உணவாக உள்ள இந்த விவசாய நாட்டில், நீர்ப்பாசனத்துறை அதிகளவு நீரைப் பயன்படுத்துகிறது. நீர்ப்பற்றாக்குறை இருந்தபோதிலும், வறண்ட மண்டலத்தின் பிறநிலைகள் (சமதள நிலப்பரப்பு, வளமான மண் மற்றும் சூரிய ஒளி) நெல் சாகுபடிக்கு ஏற்றவையாக உள்ளன.

நீர்ப்பற்றாக்குறையைச் சமாளிக்க, பண்டைய இராச்சியங்கள் நீர்த்தேக்கங்கள் மற்றும் திசைதிருப்பும் கட்டமைப்புகளை நாடு முழுவதும் கட்டின. இதன் விளைவாக, இலங்கை பழங்கால நீர்த்தேக்கங்களின் மிகவும் மேம்பட்ட மற்றும் செயற்படும் அமைப்பைப் பெற்றது. அவற்றில் பல இன்றும் பயன்பாட்டில் உள்ளன.

ஆறுகள் மற்றும் நீர் வளங்கள்

இந்த 103 ஆறுகளின் வடிநிலங்கள் சுமார் 59,424 சதுர கிலோமீட்டர் பரப்பளவைக் கொண்டுள்ளன. மீதமுள்ள பகுதி, யாழ்ப்பாணத் தீபகற்பத்தையும் அதனுடன் மண்டைதீவு, காரைநகர், ஊர்காவற்றுறை, எழுவைதீவு, அனலைதீவு, புங்குடுதீவு, நயினாதீவு மற்றும் நெடுந்தீவு ஆகிய மேற்குப் பகுதியில் உள்ள தீவுகளையும் உள்ளடக்கிய 1,018 சதுர கிலோமீட்டர் பரப்புடன், மேலும் 5,084 சதுர கிலோமீட்டர் பரப்பளவில் உள்ள சிறிய கடலோர வடிநிலங்களையும் உள்ளடக்கியது. இவ்வாறு, நாட்டின் மொத்தப் பரப்பளவு சுமார் 65,526 சதுர கிலோமீட்டராக உள்ளது. இந்த 103 ஆறுகளில், 20 ஆறுகள் ஈரமண்டல (Wet Zone) ஆறுகளாக வகைப்படுத்தப்பட்டுள்ளன. இவற்றின் வடிநிலங்கள் 12,676 சதுர கி.மீ பரப்பளவைக் கொண்டுள்ளன. இது நாட்டின் நிலப்பரப்பில் 20% மட்டுமே. ஆனாலும், இவை ஆண்டுக்கு 25,830 மில்லியன் கன மீட்டர் (MCM) நீரை வழங்குகின்றன. இது நாட்டின் மொத்த நீர் வளத்தில் பாதி ஆகும். மற்ற 83 வறண்ட மண்டல ஆறுகள் தீவின் 80% நிலப்பரப்பை உள்ளடக்கியுள்ளன. இவற்றின் சராசரி ஆண்டு நீர்வளம் 25,495 MCM ஆகும். இது ஈரமண்டல ஆறுகளின் நீர்வளத்திற்கு ஏறத்தாழச் சமம்.

முக்கிய ஆறுகள் மற்றும் அவற்றின் பண்புகள்

36 ஆறுகளின் நீர்ப்பிடிப்புப் பகுதி 371 சதுர கி.மீ இற்கு மேல் உள்ளது. இவை முக்கிய ஆறுகளாக வகைப்படுத்தப்பட்டுள்ளன. இவற்றில் களனி கங்கை, களுகங்கை, பெந்தரகங்கை, கின்கங்கை, நில்வளகங்கை, மகா ஓயா மற்றும் அட்டனகலூ ஓயா ஆகியவை ஈர மண்டல ஆறுகளாகும். பொதுவாக இந்த ஆறுகளின் நீர்ப்பிடிப்புப் பகுதிகள் ஏப்ரல் முதல் செப்டம்பர் வரை அதிக மழைப்பொழிவைப் பெறுகின்றன. மேலும் இவை ஆண்டுமுழுவதும் நீர் வற்றாத ஆறுகளாக உள்ளன. இந்த நீர்ப்பிடிப்புப்பகுதிகள் அதிக மக்கள்தொகை கொண்டவை மற்றும் நன்கு வளர்ச்சியடைந்தவை.

இதேபோல், 26 முக்கிய நீர்ப்பிடிப்புப் பகுதிகள் வறண்ட மண்டலப் பகுதிகளாக வகைப்படுத்தப்பட்டுள்ளன. ஈர மண்டலத்தைப் போலல்லாமல், இந்தப் பகுதிகள் நாட்டின் பெரிய மற்றும் விரிவான பகுதிகளை உள்ளடக்கியவை. இங்கு நீர்ப்பாசனம் இல்லாமல் விவசாயம் செய்ய முடியாது. இப்பகுதிகள் அக்டோபர் முதல் டிசம்பர் வரையான வடகிழக்கு பருவமழையில் குறிப்பிடத்தக்க மழைப்பொழிவைப் பெறுகின்றன.

இந்தப் பகுதிகளின் நீர்ப்பாசன வளர்ச்சியே விவசாய உற்பத்தி மற்றும் நாட்டின் வளர்ச்சியை நிர்ணயிக்கிறது. இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பிருந்தே பண்டைய இராச்சியங்கள் இந்த ஆறுகளின் பகுதிகளில் மிகவும் மேம்பட்ட நீர்ப்பாசன அமைப்புகளை உருவாக்கியுள்ளன. இது பொறியியல் மற்றும் நீரியல் துறையின் ஓர் அருமையான சாதனையாகக் கருதப்படுகிறது.

இரு பருவமழை ஆறுகள்

மகாவலி மற்றும் வளவ ஆறுகள் இரு பருவமழைகளிலும் (வடகிழக்கு மற்றும் தென்மேற்கு) குறிப்பிடத்தக்க மழைப்பொழிவைப் பெறுகின்றன. எனவே இவை சில நேரங்களில் இரு பருவமழை ஆறுகள் என்றும் அழைக்கப்படுகின்றன.

மகாவலி ஆற்றின் தனித்துவமான அம்சம் என்னவென்றால், இது மத்திய மலைப்பகுதிகளிலிருந்து வரும் நீரைப் பெறுகிறது. இந்த மலைப்பகுதிகள் இரு பருவமழைகளால் பயனடைகின்றன. இந்த நீர், கிழக்குச் சமவெளிகளுக்குப் பாய்கிறது; விவசாயத்திற்கு மிகவும் ஏற்றதாக உள்ளது.

வளவ ஆறும் ஒரு முக்கியமான நீர்ப்பிடிப்புப் பகுதியாகும். இது மத்திய மலைகளிலிருந்து தெற்கு கடற்கரைப் பகுதிகளுக்கு நீரைக் கொண்டு செல்கிறது. இந்தப் பகுதியும் நீர்ப்பாசன விவசாயத்திற்கு ஏற்ற திறன் கொண்டது.

தெதுரு ஓயா, இரு பருவமழை ஆறாகக் கருதப்படாவிட்டாலும், இதன் உற்பத்திப்பகுதி நாட்டின் மத்தியபகுதியில் அமைந்துள்ளது. இது இரு பருவமழைகளிலும் அதிக மழைப்பொழிவைப் பெறுகிறது மற்றும் வறண்ட மண்டலத்திற்கு நீரை வழங்குகிறது.

நீரியல் முக்கியத்துவம் வாய்ந்த ஆறுகள்

மகாவலி ஆற்றில் கட்டப்பட்ட மிகப்பெரிய நீர்த்தேக்கங்கள் அல்லது மகாவலியிலிருந்து கூடுதல் நீரைப் பெறும் நீர்த்தேக்கங்கள் அட்டவணை 1.3 இல் கொடுக்கப்பட்டுள்ளன.

நீரியல் அடிப்படையில் மிக முக்கியமான 21 முதன்மை ஆறுகள் அட்டவணை 1.4 இல் பட்டியலிடப்பட்டுள்ளன. இவை நீர்ப்பிடிப்புப் பரப்பளவின் அடிப்படையில் (800 சதுர கி.மீ இற்கு மேல்) இறங்கு வரிசையில் வரிசைப்படுத்தப்பட்டுள்ளன. காலநிலைக் காரணங்களால், இந்த ஆறுகளின் ஆண்டு நீர்வளம் இந்த வரிசையைப் பின்பற்றுவதில்லை.

இலங்கையின் காலநிலை மண்டலங்கள்

இலங்கை அதன் சராசரி ஆண்டு மழைப்பொழிவின் அடிப்படையில் ஈர, இடைநிலை மற்றும் வறண்ட என மூன்று காலநிலை மண்டலங்களாகப் பிரிக்கப்பட்டுள்ளது (படம் 1.2).

ஈர மண்டலம்:

ஆண்டுச்சராசரி 2,500 மி.மீ இற்கு மேல் மழைப்பொழிவைப் பெறும் பகுதிகள். நாட்டின் தென்மேற்குப் பகுதிகளை உள்ளடக்கியது. தென்மேற்குப் பருவமழையின் போது (ஏப்ரல், மே, ஜூன் மாதங்களில்) மிக அதிக மழைப்பொழிவைப் பெறுகிறது.

வறண்ட மண்டலம்:

ஆண்டுச்சராசரி 1,750 மி.மீ இற்கும் குறைவான மழைப்பொழிவு உள்ள பகுதிகள். இவை முக்கியமாக வடகிழக்கு பருவமழைக்காலத்தில் மழையைப் பெறுகின்றன.

இடைநிலை மண்டலம்:

ஆண்டுச்சராசரி 1,750 முதல் 2,500 மி.மீ வரை மழைப்பொழிவு உள்ள பகுதிகள். ஈர மற்றும் வறண்ட மண்டலங்களுக்கு இடையே அமைந்துள்ளன.

நீண்டகால மழைப்பொழிவுப் பதிவுகளின்படி, மன்னார் மட்டுமே 1,000 மி.மீ இற்கும் குறைவான மழைப்பொழிவைப் பெறும் பகுதியாக உள்ளது (படம் 1.3). இந்த மண்டலப் பிரிவுகள் இலங்கையின் விவசாயம், நீர்வள மேலாண்மை மற்றும் சுற்றாடல் திட்டமிடலுக்கு முக்கியமான தகவல்களை வழங்குகின்றன.

இலங்கையின் மழைப்பொழிவு பரவல் மற்றும் நீர்வள மேலாண்மை

நீர்வளத்தின் இருப்பு மற்றும் சவால்கள்:

ஆண்டுச்சராசரி மழைப்பொழிவுப் பதிவுகளின்படி, இலங்கை ஒரு நீர்வளம் மிக்க நாடாகக் கருதப்படுகிறது. எனினும், அதிக ஆவியாதல் விகிதம் மற்றும் மழைப்பொழிவின் பருவகால ஏற்றத்தாழ்வுகள் காரணமாக, நாட்டின் வறண்ட மண்டலப் பகுதிகள் நீர்ப்பற்றாக்குறையை எதிர்கொள்கின்றன. இந்த வறண்ட பகுதிகளில், இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் பண்டைய அரசுகள் கட்டிய நீர்த்தேக்கங்கள், அணைகள், ஏரிகள் மற்றும் கால்வாய் வலையமைப்புகள் இன்றும் செயற்பாட்டில் உள்ளன. இவை அந்தக்காலத்தின் சிவில் மற்றும் நீரியல் பொறியியல் துறையின் முன்னேற்றத்திற்குச் சான்றாக உள்ளன.

இலங்கையின் மழைப்பொழிவுப் பரவல்:

சராசரி மழைப்பொழிவு:

1. நாட்டின் சராசரி ஆண்டு மழைப்பொழிவு: 1,750 மி.மீ
2. கடலோரச் சமவெளிகளில்: 900 மி.மீ (குறைந்தது)
3. மத்திய மலைப்பகுதிகளின் மேற்குச் சரிவுகளில்: 5,000 மி.மீ (அதிகம்)

பருவகால மழைப்பொழிவு:

1. அக்டோபர், நவம்பர், டிசம்பர்: முழு நாடும் கனமான மழை
2. ஈர மண்டலம்: ஏப்ரல், மே, ஜூன் மாதங்களிலும் குறிப்பிடத்தக்க மழை
3. வறண்ட மண்டலத்தின் பருவகால ஏற்றத்தாழ்வுகள் (படம் 1.4): பிப்ரவரி முதல் செப்டம்பர் வரை (8 மாதங்கள்) கடுமையான நீர்ப்பற்றாக்குறை; அக்டோபர் – டிசம்பர் மாதங்களில் மட்டுமே போதுமான மழை.

மழைப்பொழிவின் இடம் மற்றும் காலம் சார்ந்த ஏற்றத்தாழ்வுகள் நீர் மேலாண்மைக்கான திட்டமிடலை அவசியமாக்குகின்றன. வறண்ட மண்டலத்தின் 8 மாத நீர்ப்பற்றாக்குறை, நீர்த்தேக்கமுறைகளின் முக்கியத்துவத்தை வலியுறுத்துகிறது. இந்தத் தகவல்கள் இலங்கையின் நீர்வள மேலாண்மை மற்றும் விவசாயத் திட்டமிடலுக்கு அடிப்படையானவையாக உள்ளன.

படம் 1.5 ஈர மண்டலத்தின் மழைப்பொழிவின் மாறுபாட்டைக் காட்டுகிறது. இது ஈர மண்டலத்தின் மழைப்பொழிவு, ஆண்டு முழுவதும் சீராகப் பரவியுள்ளதை வெளிப்படுத்துகிறது. இதன் விளைவாக, இப்பகுதியில் நெல் உட்பட எந்தவொரு பயிரையும் கூடுதல் நீர்ப்பாசனம் இல்லாமல் வளர்க்க முடியும்.

இலங்கையின் நீர்த்துறைக் கொள்கைகள்

இலங்கை அரசாங்கம் 1990களின் மத்தியில் ஒரு சீரான மற்றும் ஒருங்கிணைந்த நீர்வள மேலாண்மைக் (IWRM) கொள்கையை உருவாக்க பல நடவடிக்கைகளை முன்னெடுத்தது. இந்தக் கொள்கையின் நோக்கம், “நீர், நிலம் மற்றும் தொடர்புடைய வளங்களை ஒருங்கிணைத்து மேலாண்மை செய்வதன்மூலம், அத்தியாவசியச் சுற்றுச்சூழல் அமைப்புகளின் நிலைத்தன்மையைப் பாதிக்காமல், சமமான முறையில் பொருளாதார மற்றும் சமூக நலனை அதிகரிப்பது” என்பது ஆகும். இருப்பினும், இந்த முயற்சி 2005 இல் கைவிடப்பட்டது.

நீர்க்கொள்கை உருவாக்கத்தின் பின்னணி

1992 இல், ஆசிய வளர்ச்சி வங்கியின் (ADB) நிதியுதவியுடன், சீரான நீர்வள மேலாண்மைத் (CWRM) திட்டம் தொடங்கப்பட்டது.

நீர்க்கொள்கை உருவாக்கத்தின் நோக்கம்

1. நீர்த்துறையில் நிறுவனத் திறனை மதிப்பிடுதல்.
2. நீர்வளங்களை நிர்வகிக்க ஓர் ஒருங்கிணைந்த கொள்கை மற்றும் சட்டத்தை உருவாக்குதல்.
3. நீர் தொடர்பான செயற்பாடுகளை ஒருங்கிணைக்க ஒரு மேலாண்மை அமைப்பை (Apex Body) நிறுவுதல்.

2001 இல், நீர்வள மேலாண்மைத்திட்டம் தொடங்கப்பட்டு, அடிப்படை உட்கட்டமைப்புகள் மற்றும் மேலாண்மை அமைப்பின் திறனை வலுப்படுத்த நிதியளிக்கப்பட்டது. இருப்பினும், இந்த முயற்சியும் கைவிடப்பட்டது.

தேசிய நீர்வளக் கொள்கை முயற்சிகள்

1. 1996 முதல், பல தேசிய நீர்வளக் கொள்கைகள் உருவாக்கப்பட்டன. ஆனால், அரசியல் விருப்பமின்மை காரணமாக எதுவும் நடைமுறைப்படுத்தப்படவில்லை. அவை வெறும் கருத்துருகள் அல்லது முன்மொழிவுகளாகவே இருக்கின்றன.
2. 2000 இல், நீர்வளக் குழுமச் சட்டம் (1964, சட்டம் எண். 29) பிரிவு 12 (1) இன் கீழ், நிலத்தடி நீர் மாசுபாடு மற்றும் கடலோர உப்புநீர் ஊடுருவல் பிரச்சினைகளைக் கையாள, பிரிவு 16 (1) மற்றும் 16 (2) இன் கீழ் 2017 மார்ச் 16 இல் அரசாங்கம் உத்தரவுகளைப் (Gazette No. 2010/23) பிறப்பித்தது.
3. 2004 இல், விவசாய, கால்நடை, நில மற்றும் நீர்ப்பாசன அமைச்சகம் ஒரு நீர்க்கொள்கையை உருவாக்கியது. இது 1999 இல் நீர்வளக் குழுமச் சட்டத்தில் திருத்தங்களை ரத்துச் செய்யக் கோரியது.

நீர்க்கொள்கை உருவாக்கத்தில் சவால்கள்

1. மேலாண்மை அமைப்பு (Apex Body) மீது ஏற்பட்ட எதிர்ப்பு – நீர்த்துறையில் ஏற்கனவே இருந்த நிறுவனங்கள் இதை விரும்பவில்லை.
2. நீர் உரிமைகள் மற்றும் கட்டணம் – நீர் ஒரு பொதுச்சொத்து (Common Good) என்ற பாரம்பரியக் கருத்துக்கு முரணாக இருந்தது.

சமீபத்திய முன்மொழிவுகள்

2019 மார்ச் மாதம், ‘நீர்வள மேலாண்மை, பாதுகாப்பு மற்றும் வளர்ச்சிக்கான தேசிய கொள்கை, உத்திகள் மற்றும் நிறுவனக்கட்டமைப்பு’ எனும் வரைவுக் கொள்கை பொதுக் கருத்துக்காக வெளியிடப்பட்டது.

இந்தக் கொள்கையின் நோக்கம்:

‘நீர்வளங்களை நிலைத்தன்மையுடன் பயன்படுத்தும், சமூக – பொருளாதார வளர்ச்சிக்கு ஏற்ற சுற்றுச்சூழலை உருவாக்கும் ஒரு சமூகம்.’

உலகளாவிய நீர் மேலாண்மைக் கோட்பாடுகள்

1. 1992 இல் டப்ளின் கோட்பாடுகள் (Dublin Principles) உருவாக்கப்பட்டன. இவை நீர்வளங்களை ஒருங்கிணைந்தமுறையில் நிர்வகிக்க வழிகாட்டுகின்றன.
2. நான்காவது கோட்பாடு: “நீர் அனைத்துப் போட்டிப் பயன்பாடுகளிலும் ஒரு பொருளாதார மதிப்பைக் கொண்டுள்ளது. அதை ஒரு பொருளாதாரப் பொருளாகக் கருத வேண்டும்.”
3. ஐ.நா. பொருளாதார, சமூக மற்றும் கலாசார உரிமைகள் குழு (2002) “பாதுகாப்பான நீர் மற்றும் சுகாதாரம் என்பன அடிப்படை மனித உரிமை” என அங்கீகரித்தது.

நீரின் பல பரிமாணங்கள்

நீர் ஆளுமையின் அடிப்படைப் பரிமாணங்கள் படம் 1.6 இல் கொடுக்கப்பட்டுள்ளன. மேலும், ஹேக்கில் நடந்த உலக நீர் மன்றத்தின் அமைச்சர்மன்ற மாநாடு, “பாதுகாப்பான, போதுமான நீர் மற்றும் சுகாதார வசதிகள் என்பன அடிப்படை மனிதத் தேவைகள்” என்பதை வலியுறுத்தியது. ஐ.நா. பொருளாதார, சமூக மற்றும் கலாசார உரிமைகள் குழு 2002 இல் “நீருக்கான மனித உரிமை” என்பதை அங்கீகரித்தது.

சமூகப் பரிமாணம்:

நீர்வளங்கள் மற்றும் சேவைகளுக்கான சமமான அணுகல் மற்றும் பயன்பாடு இந்தப் பரிமாணத்தின் முக்கிய அம்சமாகும். இது பல்வேறு சமூக மற்றும் பொருளாதாரக் குழுக்களுக்கிடையே நீர்வளங்களின் நியாயமான பகிர்மானம் மற்றும் அது சமூகத்தில் ஏற்படுத்தும் தாக்கங்கள் போன்ற விடயங்களை உள்ளடக்குகிறது.

பொருளாதாரப் பரிமாணம்:

இது நீர் ஒதுக்கீடு மற்றும் பயன்பாட்டில் திறமை (சிறந்த முறையில் பயன்படுத்துதல்) மற்றும் பொருளாதார ரீதியான நிர்வாகம் ஆகியவற்றை முன்னிலைப்படுத்துகிறது.

அரசியல் பரிமாணம்:

இப்பரிமாணம் பல்வேறு முடிவெடுக்கும் செயல்முறைகளில் பங்குதாரர்களுக்கு சம உரிமைகள் மற்றும் வாய்ப்புகளை வழங்குவதில் கவனம் செலுத்துகிறது. இதில் நீர் மேலாண்மை மற்றும் கொள்கை வடிவமைப்பில் அனைத்துத் தரப்பினரின் பங்களிப்பும் உறுதி செய்யப்படுகிறது.

சுற்றுச்சூழல் பரிமாணம்:

இப்பரிமாணம் நீரின் நிலைத்தன்மையான பயன்பாடு மற்றும் தொடர்புடைய சுற்றுச்சூழல் அமைப்புச் சேவைகளைப் பேணுவதை வலியுறுத்துகிறது. இயற்கை வளங்களின் சமநிலையைப் பாதுகாப்பதன் மூலம் எதிர்காலத் தலைமுறைகளுக்கான நீர் வளத்தை உறுதி செய்கிறது.

நீர் ஆளுமையின் அடிப்படைப் பரிமாணங்களில் தெளிவாகக் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளபடி, நீரின் பொருளாதார மதிப்புடன் கூடுதலாக அதற்கு சமூக மற்றும் கலாசார மதிப்பும் உள்ளது என்பது இப்போது பரவலாக அங்கீகரிக்கப்பட்டுள்ளது.

எனவே, நீர் மேலாண்மை மற்றும் ஆளுமைக் கொள்கைகள் இயங்கும்தன்மை கொண்டவை என்பதும், காலத்திற்கேற்ப மாறுபடுபவை என்பதும் தெளிவாகிறது. 1990களில் நீர்க்கொள்கையை வகுப்பதற்காக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட சில கொள்கைகள், பயன்பாட்டிற்குமுன் போதுமான சோதனைக்கு உட்படுத்தப்படவில்லை. தேவை மேலாண்மை, நீர் மாசுபாடு, அரசியல் – சமூக – நிதி ரீதியான சக்தி வாய்ந்த தரப்புகள் நீரை அதிகமாகப் பயன்படுத்துதல் போன்ற பிரச்சினைகளைச் சமாளிக்கும் கொள்கைகளின் பற்றாக்குறையால் ஏற்பட்ட இடைவெளியை நிரப்புவதற்கு எந்தவொரு மதிப்புமிக்க முயற்சியும் மேற்கொள்ளப்படவில்லை.

தற்போதைய சூழல் மற்றும் சமூகப் பிரச்சினைகள்

இந்தநிலைமை சமீபகாலங்களில் சமூகப் பிரச்சினைகள் மற்றும் அமைதிக் குலைவுகளுக்கு வழிவகுத்துள்ளது. மேலும், சில துணைத்துறைக் கொள்கைகள் மேற்பரப்பு நீர் மற்றும் நிலத்தடி நீரின் இணைப்புகள் மற்றும் கிராமப்புறமக்களின் வாழ்க்கையின் அனைத்து அம்சங்களுக்குமான நீரின் முக்கியத்துவம் ஆகியவற்றைச் சரியாகப் புரிந்து கொள்ளவில்லை. இந்த விவாதம், வடமாகாணத்தில் உள்ள நீர்சார்ந்த சிக்கல்களை திறம்படத் தீர்க்கக்கூடிய கொள்கைக் குறைபாடுகளின் தாக்கத்தை மேலும் விளக்கும்.

இலங்கையின் சூழல் கொள்கைகள்

1. தேசிய சூழல் சட்டம் (1980) இயற்றப்பட்டது.
2. தேசிய சூழல் கொள்கை (2003) வகுக்கப்பட்டது.

இந்த ஆவணத்தில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளபடி “பல வளர்ச்சித் திட்டங்களில் சூழல் கவலைகள் கணக்கில் எடுத்துக்கொள்ளப்பட்டாலும், வளர்ச்சி நடவடிக்கைகளில் சூழல் பாதுகாப்பு நடவடிக்கைகள் தேவையான அளவு இணைக்கப்படவில்லை.”

நீர்வள மேலாண்மை மற்றும் வளர்ச்சியைப் பாதிக்கும் முக்கிய சூழல் கொள்கைகள்:

1. 1980களில் விவசாய அமைச்சகம் உருவாக்கிய வனம் மற்றும் நிலங்கள் குறித்த தேசிய கொள்கைக் கட்டமைப்பு.
2. 1995 இல் தேசிய வனக் கொள்கை.
3. 1996 இல் தேசிய இயற்பியல் நிலப் பயன்பாட்டுக் கொள்கை.
4. 1990 இல் வனவிலங்குப் பாதுகாப்புக் கொள்கை.
5. 2004 இல் தேசிய நீர்ப்பிடிப்புப் பகுதி மேலாண்மைக் கொள்கை.

நீர் ஆளுமை தொடர்பான செயற்பாடுகள்

1. நீர்க் கொள்கைகள், சட்டங்கள் மற்றும் நிறுவனங்களை உருவாக்குதல், நிறுவுதல் மற்றும் நடைமுறைப்படுத்துதல்.
2. நீர் தொடர்பான கொள்கைகள், சட்டமியற்றல் மற்றும் நிறுவனக் கட்டமைப்புகளை வடிவமைத்தல்.
3. நீர்வளங்கள் மற்றும் சேவைகளை ஒழுங்குபடுத்துதல்.
4. நீர் வளங்களின் பயன்பாடு மற்றும் சேவைகளுக்கான விதிமுறைகளை வகுத்தல்.
5. நீர்வளத் திட்டமிடல் மற்றும் நீர் தொடர்பான செயற்பாடுகளுக்கான திறனை வளர்த்தல்.
6. திட்டமிடல் மற்றும் செயற்பாடுகளுக்கான திறன் மேம்பாடு.
7. நீர்வளங்களை ஒதுக்கீடு செய்தல்.
8. பல்வேறு தேவைகளுக்கான நீர் விநியோக முறையை நிர்ணயித்தல்.
9. நீர்வளங்களை மேம்படுத்துதல், மேலாண்மை செய்தல் மற்றும் சேவைகளை வழங்குதல்.
10. நீர் வள மேம்பாடு மற்றும் சேவை வழங்கல் முறைகளை உருவாக்குதல்.

நீர் மற்றும் சூழல் கொள்கைகளின் ஒருங்கிணைப்பு இல்லாமை, நீர் மேலாண்மையில் பெரும் இடர்பாடுகளை உருவாக்கியுள்ளது. கிராமப்புற மக்களின் நீர்த் தேவைகள் கொள்கை உருவாக்கத்தில் முழுமையாகக் கருத்தில் கொள்ளப்படவில்லை. வடமாகாணத்தின் நீர்ப் பிரச்சினைகள், கொள்கைக் குறைபாடுகளால் மேலும் சிக்கலாகியுள்ளன. இந்தக் கொள்கைகள் இலங்கையின் நீர் வளங்களை நிலைபேறுடன் பயன்படுத்தவும், சுற்றுச்சூழலைப் பாதுகாக்கவும் உதவும் வகையில் மேம்படுத்தப்பட வேண்டும்.