வெறும் ஆண்ட பரம்பரை மீண்டும் ஆளுவதற்கான தேசிய விடுதலை என்பதற்கு அப்பால் சமூக நீதியையும் வெற்றி கொள்ளும் தேசிய எழுச்சிக்கு முன்னுரிமை வழங்கியிருக்க வேண்டிய பொறுப்புணர்வு தமிழ்த் தேசிய அரசியலை முன்னெடுத்தவர்களிடம் இருந்ததில்லை; அதுவே ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்புத் தேசியமாக இருந்திருக்கும். இவர்களுக்கு, தமக்கான உத்தியோக ஆக்கிரமிப்பை விலக்கிக்கொள்ளும் ‘சிங்களத் தேசத்தில் இருந்து விடுதலை’ வேண்டியிருந்ததே அல்லாமல் விடுதலைத் தேசிய அம்சங்கள் பற்றிய அக்கறை இருக்கவில்லை. ஏகாதிபத்திய நலனுடன் பிணைக்கப்பட்ட தமிழ்த்தேசிய விடுதலை என்பதனாலேயே ‘ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்புச் சிங்களத் தேசிய இடதுசாரி அணிகளின் முன்னெடுப்புகள்’ ஒவ்வொன்றுக்கும் எதிராகச் செயற்பட்டதோடு பேரினவாத ஒடுக்குமுறையை முன்னெடுத்த ஐ.தே.க. அரசாங்கங்களுக்கு முண்டு கொடுப்பவர்களாக இருந்தனர்.
ஏனைய பிரதேசங்களில் இருந்து துண்டித்துக் கொண்ட ஒவ்வொரு பண்ணைகளது எசமானர்களாக நிலப்பிரபுக்கள் மதத்தை முன்னிறுத்தியவாறு பண்ணையடிமைகளாக மக்களை நடாத்திய மத்திய காலத்தில் சிந்தனை – செயல் அனைத்தையும் கடவுளுக்கு அர்ப்பணிக்கும் அடிமை மனப்பாங்கை வளர்த்து வரலாயினர். அதனை முறியடித்து மொழி, பண்பாடு, வரலாற்று ஒருமை என்பவற்றுடனுள்ள பரந்த நிலப்பரப்பு முழுமையை ஒரே உணர்வுடைய தேசியக் கட்டமைப்பாக்கம் செய்ய ஏற்றதாக மூலதன எழுச்சி பதினைந்தாம் நூற்றாண்டிலிருந்து ஐரோப்பாவில் விருத்தியுறத் தொடங்கியது. ‘மானுடம் தனைக் கட்டிய தளையெலாம் சிதறுக’ என 1789 இல் வெடித்தெழுந்த பிரான்சியப் புரட்சி அதற்கான முமுமைப்பட்ட கருத்தியல் வடிவத்தை வழங்கியது. அந்தத் தேசிய எழுச்சியின் கனவாக ‘சுதந்திரம், சமத்துவம், சகோதரத்துவம்’ என்பன முழு நிறைவாக உருவாக்கப்பட வேண்டும் எனும் இலட்சிய தாகம் முன்னிறுத்தப்பட்டது.
அவ்வகையில் விடுதலையை வெற்றிகொண்ட மூலதனத்தை மென்மேலும் பெருக்கும் வெறி அதனைக் கைவசப்படுத்தி வைத்திருந்த முதலாளி வர்க்கத்திடம் இருந்தது. லாபம்… லாபம்…, இன்னும் இன்னுமாக லாபத்தைப் பெருக்கும் அவா மூலதனத்துக்குரிய இயற்கையான பண்பாக அமைந்திருந்தது. பண்ணையடிமைகளாக இருந்த விவசாயிகளை விடுவித்துச் சுதந்திரமாக உற்பத்திச் சக்தியை விற்பனை செய்கின்ற தொழிலாளி வர்க்கம் என மாற்றிக்கொண்ட மூலதனம் தனது கட்டற்ற வளர்ச்சியில் தலையிடாத தாராளவாதப் போக்கை அரசு கடைப்பிடிக்க வேண்டும் என்று தேசிய அரசிடம் வலியுறுத்தியது. இவ்வகையில் ‘சுரண்டுவதற்கான சுதந்திரம்’ என்ற குறுகத்தறித்தல் ஏற்பட்ட போது தேசிய உருவாக்கத்தின் ஏனைய இலட்சியங்களான சமத்துவமும் சகோதரத்துவமும் காணாப் பொருள்களாயின. தனக்கென எதுவும் அற்ற – இழப்பதற்கு எதுவுமற்றவர்களாக ஒட்டச் சுரண்டப்படும் தொழிலாளி வர்க்கம், தேச எல்லைகளைக் கடந்து சர்வதேச ஒருங்கிணைப்புடன் ஏற்படுத்தும் சமத்துவத்துக்கான புரட்சியே அனைத்து வர்க்கங்களையும் அழித்துப் பூரண சுதந்திரத்தை அனுபவிக்கவல்ல மனிதர்களைச் சாத்தியப்படுத்தும்; அவர்கள் சகோதரத்துவ உறவுடன் பொதுமைப்புத்துலகம் படைப்பர் என மார்க்ஸ், எங்கெல்ஸ் ஆகியோரது படைப்பான ‘கொம்யூனிஸ்ட் கட்சி அறிக்கை’ 1848 ஆம் ஆண்டில் பிரகடனப்படுத்தியது.
மூலதனத்துக்கான சுரண்டல் தேச எல்லைக்குள் மட்டுப்பட்டிருக்கவில்லை; முன்னதாக மூலதனத்தை வடிவப்படுத்திய ஐரோப்பிய முதலாளி வர்க்கம் தனது தேச எல்லை கடந்து நாடுகளை வென்றடக்கி, உலகெங்கும் கொள்ளையடித்த புராதன மூலதனத்திரட்சியும் கவனிப்புக்கு உரியது. பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் கடைக்கூறில் ஏகாதிபத்தியக் கட்டத்தை எட்டிய ஐரோப்பியத் தேசங்கள் தொடர்ந்தும் ஒடுக்கப்பட்ட தேசங்களைப் பல்வேறு வடிவங்களில் சுரண்டுவதன் பேறாக பாட்டாளி வர்க்க உலகப் புரட்சி வாயிலாக சோசலிச மாற்றியமைத்தல் சாத்தியமாகாமல் போனது. ஏகபோக மூலதனம் உருப்பெற்று ஒடுக்கப்பட்ட தேசங்கள் அதன் சுரண்டலுக்கு ஆட்படுவதன் பேரில் முன்னேறிய முதலாளித்துவ நாடுகளின் புரட்சி எதிர்நோக்கிய இடர்பாட்டை மார்க்ஸ் கவனங்கொண்டார்; ஒடுக்கப்பட்ட தேசம் விடுதலை பெறாமல் ஒடுக்கும் தேசத்தின் புரட்சியும் சாத்தியமில்லை என்பதனை மார்க்ஸ் வலியுறுத்தத் தவறவில்லை!
உலக வரலாற்றுச் செல்நெறி மாற்றத்தைக் கவனத்தில் எடுத்த லெனின் நிரந்தரப் புரட்சியாக ஏனைய நாடுகளில் எழுச்சி ஏற்படாவிடிலும் தனியொரு நாடு முன்னதாக சோசலிசத்தை வென்றெடுக்க இயலும் என்ற கோட்பாட்டை முன்வைத்தார்; பலவீனமான ஜாரிஸ ருஷ்ய ஏகாதிபத்தியத்தில் பாட்டாளி வர்க்கத்தின் புரட்சிக்கான சாத்தியம் ஏற்பட்டுள்ளமையைக் கண்டுணர்ந்து வெளிப்படுத்தியவாறு மார்க்சிஸ விருத்தியான லெனினிசத்தைக் கையேற்ற ருஷ்யப் பாட்டாளி வர்க்கம் 1917 ஒக்ரோபர் புரட்சியைச் சாதித்திருந்தது. அதனை வெற்றிகொள்ளும் வகையில் ருஷ்யாவால் ஆக்கிரமிக்கப்பட்டிருந்த ஒடுக்கப்பட்ட தேசங்களுக்குப் பிரிந்து செல்லும் உரிமை உடைய ‘சுயநிர்ணய உரிமைக் கோட்பாட்டை’ முன்வைத்ததன் வாயிலாகவே அந்தப் பாட்டாளி வர்க்கப் புரட்சி நிலைத்துச் சாதனை படைக்க இயலுமாக அமைந்தது. அதற்கமைவாக ருஷ்யாவின் சுற்றயலில் அவை அமைந்திருந்தன. ஒடுக்கப்பட்ட தேசங்களது புரட்சி வாயிலாகவே சமத்துவ சமூகம் படைக்கவல்லதாக வரலாற்று மாற்றப்போக்கு ஏற்பட்ட சந்தியாக அமைந்த ‘சோவியத் சோசலிசக் குடியரசுகளின் ஒன்றியத்தை’ தோற்றுவிக்க இயலுமாக அமைந்த காரணத்தாலேயே உலக வரலாற்றுக்கான இறுதிப் பட்டாளி வர்க்கப் புரட்சி தனக்குரிய சாதனையைத் தக்கவைக்க இயலுமாயிற்று.
ஒதுக்கப்பட்ட தேசங்களே தமக்கான சமூக விடுதலைக் கூறுகளை உட்படுத்திப் பொருளாதார தன்னாட்சியையும் உறுதிப்படுத்துவதன் வாயிலாக உலகம் முழுமைக்குமான சமத்துவ சமூகம் படைக்கும் மனுக்குலக் கனவு நிறைவு பெறும்; இந்த உண்மையைப் புரிந்து கொண்டு மாற்றச் செல்நெறிக்கு அமைவான மார்க்சிஸ – லெனிசப் பிரயோக விருத்தியை எட்டாத காரணத்தால் ஏறத்தாள முக்கால் நூற்றாண்டு நீடித்து நிலைத்திருந்த சோவியத் யூனியன் தகர்ந்து போக நேர்ந்தது. மாற்றத் தேவைக்கு அமைவாக வளர்க்கப்பட்ட மா ஓ சேதுங் சிந்தனையானது தேசங்கள் இடையே சமத்துவத்தை வென்றெடுப்பதன் வாயிலாக சோசலிசம் கட்டியெழுப்பப்படும் 21 ஆம் நூற்றாண்டுக்கான மார்க்சிய விருத்தியைப் பெற்று வருகிறது; கடந்த நூற்றாண்டில் தேச விடுதலைக்கான மார்க்சிஸ – லெனினிசப் பிரயோகமாக உருப்பெற்ற மா ஓ சேதுங் சிந்தனையின் புதிய ஜனநாயகக் கடமை நிறைவேறியமையால் (முதலாளித்துவ உற்பத்தி உறவு முற்றாக நீக்கப்படலாம் என்ற கட்டத்தை எட்டிய பின்னர்) சோசலிச உற்பத்தி முறைமைக்குப் பொருத்தமற்றது என மா ஓ சேதுங் கூட கருதலானார்; பாட்டாளி வர்க்கச் சிந்தனை முறையைப் பிரயோகிக்கும் தேவை ஏற்பட்டதாகக் கருதிய பின்னர் அதுவரை கடைப்பிடிக்கப்பட்ட ‘மக்கள் ஜனநாயகம் சர்வாதிகாரம்’ போதுமானதல்ல எனக் கருதப்பட்டது. குறிப்பாக 1966 ஆம் ஆண்டு தொடக்கப்பட்ட கலாசாரப் புரட்சியைத் தொடர்ந்து பாட்டாளி வர்க்க சர்வாதிகாரம் பிரயோகிக்கப்பட்டது. அதன் பாதகமான அம்சங்கள் ஏற்படுத்திய பின்னடைவை உணர்ந்த மா ஓ ‘கலாச்சாரப் புரட்சியை’ 1976 இல் நிறுத்தியிருந்தார்.
விடுதலைத் தேசியம் சோசலிச முன்னெடுப்பையும் கூட பாட்டாளி வர்க்கச் சிந்தனைப்படியன்றி மாஓசேதுங் சிந்தனைப் பிரயோகமாகவே முன்னெடுக்கப்பட வேண்டும் என்பதனை டெங்சியாவோ பிங் வலியுறுத்தி நடைமுறைப்படுத்திய பின்னரே மக்கள் சீனம் மீட்சி பெற்று வளர முடிந்தது. பழையதை அழிக்கும் வர்க்க முறைமையில் இருந்து முழுச் சமூக சக்தி (திணை) மேலாதிக்கம் வாயிலாக மேற்கொள்ளும் (ஒடுக்கும் -ஏகாதிபத்திய) சுரண்டலை முறியடிக்கும் விடுதலைத் தேசியம் கட்டியெழுப்புகின்ற சமத்துவ உருவாக்கம், தேசிய முதலாளி வர்க்கம் உள்ளிட்ட பல்வேறு சக்திகளை ஐக்கியப்படுத்தியவாறு முன்னெடுக்கப்பட வேண்டிய ஒன்றாகும்!
மாஓசேதுங் சிந்தனையைக் கையேற்ற காரணத்தினாலேயே பாட்டாளி வர்க்க நிலைப்பாட்டுடனும் விடுதலைத் தேசியச் சிந்தனை முறைமையுடனும் பரந்துபட்ட ஐக்கிய முன்னணியைக் கட்டியெழுப்பியவாறு சாதியத்துக்கு எதிரான ஒக்டோபர் 21 எழுச்சி (1966) மார்க்கம் யாழ்ப்பாணத்தில் முன்னெடுக்கப்பட்டு, தீர்மானித்த இலக்கை வென்றெடுக்க இயலுமாயிற்று. சாதியவாதப் பிளவாக்கத்துக்கு இடமளிக்காமல், ஒடுக்கும் ஆதிக்கச் சாதியைச் சேர்ந்த உழைக்கும் மக்களும் ஜனநாயக நல்லெண்ணம் கொண்டோரும் ஐக்கியப்படுத்தப்பட்டு இருந்தமை கவனங்கொள்ளப்பட வேண்டிய அம்சமாகும். சுன்னாகத்தில் இருந்து யாழ்நகர் நோக்கி 1966 ஒக்டோபர் 21 முன்னெடுக்கப்பட்ட ஆர்ப்பாட்ட ஊர்வலம் ‘சாதி முறை தகரட்டும், சமத்துவ நீதி ஓங்கட்டும்’ என்ற பாதகையின் கீழ் பரந்துபட்ட மக்களை அணிதிரட்டியிருந்தது; அதனை இலங்கை கொம்யூனிஸ்ட் கட்சி (புரட்சிகர) அணியின் வட பிரதேச வாலிபர் சங்கம் தலைமை தாங்கி நடாத்தி இருந்தது. கட்சி வரம்பைக் கடந்த பரந்துபட்ட ஐக்கியம் அவசியம் எனக் கருதியதன் அடிப்படையில் ‘தீண்டாமை ஒழிப்பு வெகுஜன அமைப்பு’ (தீ.ஒ.வெ.இ) உருவாக்கம் பெற்று, அதன் தலைமையின் கீழ் ஒக்ரோபர் 21 எழுச்சி மார்க்கம் வளர்ச்சியை எட்டியது.
தீ.ஒ.வெ.இ. இன் முதலாவது ஆண்டு விழாவை முன்னிட்டு இடம்பெற்ற மாநாடு (1969) மிகப்பெரும் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது. அந்த மாநாட்டு மலரில் பேராசிரியர் க. கைலாசபதி எழுதிய கட்டுரை சாதியத் தகர்ப்பு போராட்டத்துக்குரிய கோட்பாட்டு தெளிவை ஏற்படுத்தியிருந்தது. மேலே குறிப்பிட்டவாறு, தென்னிலங்கையின் முற்போக்கு சக்திகள் நேரடியாக வருகைதந்து சாதியத் தகர்ப்புப் போராட்டக் களங்களைப் பார்வையிட்டு பாராளுமன்றத்தில் குரல் எழுப்பிய காலம் அது; அதனைக் கவனம் கொண்ட க. கைலாசபதி மாநாட்டு மலருக்கான தனது கட்டுரையில் ‘சாதிப் பிரச்சினை தேசிய பிரச்சினையாக’ பரிணமித்துள்ளது எனக் காட்டி இருந்தார். யாழ்ப்பாண எல்லையைக் கடந்து தேசம் அளாவியதாகப் பரந்துள்ளது என்பதை மட்டும் இதன் பொருளாக கொள்ள இயலாது. ‘அடியும் முடியும்’ நூலில் நிலப்பிரபுத்துவ அமைப்புக்கும் சாதி அமைப்புக்கும் இடையேயான உறவை விரிவாக எடுத்துக்காட்டி இருந்தது முதல், பாரதி ஆய்வுகளில் தேசிய எழுச்சியின் குணாம்சமாகப் பண்ணை அடிமைத்தனத்தை முறியடிக்கும் தேசிய விழிப்புணர்வு வகிக்கும் பாத்திரம் வரையில் பேராசிரியர் குறிப்பிட்ட ஆய்வுத் தளம் இங்கு பிரயோகிக்கப்படுதல் அவசியமாகும்.
தேசிய இலக்கியமும் மக்கள் இலக்கியக் கோட்பாடும்
இளைஞனாகச் சமூகப் புரிதலுடன் க. கைலாசபதி இயங்கத் தொடங்கிய ஐம்பதாம் ஆண்டுகளின் முற்கூறில் இலங்கை முற்போக்கு எழுத்தாளர் சங்கம் உதயமாகி முழு வீச்சுடன் இயங்கி வரலாயிற்று. அதுவரையான இலக்கியப் பண்புகளைக் கடந்த புதிய பேசு பொருட்களை முற்போக்கு இயக்கம் முன்மொழிந்து அவற்றின் பரவுகைக்குக் களம் அமைத்துக் கொடுப்பதைக் கண்ட பழமைவாதிகள் எமக்கான பண்பாடு – பாரம்பரியம் – மரபு என்பன பேணப்படும் வகையிலேயே இலக்கியங்கள் படைக்கப்பட வேண்டுமெனக் குரல் எழுப்பினர். அதனை எதிர்த்து ‘மரபுப் போராட்டம்’ முற்போக்கு அணியினரால் முன்னெடுக்கப்பட்டது. அறியப்பட்ட தமிழ் இலக்கியப் பரப்பெல்லையைக் கடந்து ‘மண்வாசனை இலக்கியம்’ உருப்பெற வேண்டும் என்பதாக விவாதம் வளரலாயிற்று.
முப்பதாம் ஆண்டுகளில் உப்புச் சத்தியாக்கிரகப் போராட்டம் இந்தியத் தேசிய இலக்கியத்துக்குப் பரந்த கள விரிவாக்கத்தை ஏற்படுத்தி இருந்தது. இரண்டாம் உலக யுத்தம் வெடித்த சூழலில் பாசிச அச்சுறுத்தலுக்கு எதிராக பரந்துபட்ட ஐக்கிய முன்னணியைக் கட்டியெழுப்பும் அவசியத்தைக் கவனத்திலெடுத்த கொம்யூனிஸ்ட் கட்சிகள் உலகெங்கும் முற்போக்கு இலக்கிய இயக்கங்களைக் கட்டியெழுப்பியது போல இந்தியாவிலும் முற்போக்கு அணி வீறுடன் இயங்கியது. இந்தியா சுதந்திரம் பெற்ற பின்னர் சமூக விடுதலையும் உழைப்போர் மீட்சிக்கான பொருளாதாரக் கட்டுமானமும் இல்லாத சூழலில் தேசிய விடுதலையானது முதலாளித்துவ விருத்திக்கே அடிகோல இருந்தது; ஊழலும் கொள்ளையடித்தலும் ஒருபுறம், சாதி – மதபேதங்களும் பெண்ணொடுக்கு முறையும் இன்னொரு புறமுமாகச் சமூகச் சிதைவுகள் வலுப்பட்டு வரும் நிலை. தேசங்கள் இடையே சமத்துவத்தை ஏற்படுத்தமுனையும் மக்கள் சீனத்துக்கு விரோதமாக இந்தியாவைப் பயன்படுத்த முனையும் ஏகாதிபத்தியத் திணை அதன் பொருளாதார விருத்தியைப் பதியம் செய்து வளர்க்கும் முயற்சியில், பொருளாதார வல்லரசாக இந்தியா வீக்கம் பெற்று வருகிறது.
பணக் குலை மோசடிப் பேர்களை விருத்தி செய்து வருவதன் மறுபக்கமாக உழைக்கும் மக்கள் தாங்க இயலாத சுமைகளால் வதைக்கப்படுகின்றனர். இவற்றை முறியடித்து விடுதலைத் தேசிய முன்னெடுப்பை மேற்கொள்ளும் அமைப்புருவாக்கம் ஏதும் அங்கு இல்லை. கொம்யூனிஸ்ட் கட்சிகள் வெறும் வர்க்கவாதமாக மார்க்சியத்தைப் புரிந்து கொண்டு இயங்கும் போது காலனியவாதம் – சாதிவாதம் – பிராமணியம் என்பவற்றால் ஊட்டம் பெற்ற அடையாள அரசியல், இந்துத்துவம் அதிகாரபீடம் ஏற வழிவகுத்துள்ளது. இவற்றை முறியடிக்கவல்ல மார்க்சியப் பிரயோகத்துக்குரிய கோட்பாட்டு உருவாக்கம் அங்கே சாத்தியப்பட இயலாதுள்ளது.
மாறாக இலங்கையில் சுதந்திரத்தின் பின்னர் ஏகாதிபத்தியப் பிணைப்பைத் தகர்க்கும் விடுதலைத் தேசிய நாட்டம் மேலெழ வேண்டியிருந்தது. டொமினிக்கன் குடியரசு என்ற வகையில், தொடர்ந்து பிரித்தானிய ஏகாதிபத்தியப் பிணைப்பு இருந்ததுடன் அதனைத் தகர்ப்பதற்கான எந்த முயற்சியையும் மேற்கொள்ள விரும்பாத தரகு முதலாளி வர்க்கத்தின் ஆட்சியில் இலங்கை கட்டுண்டு கிடந்தது. தவிர, இந்திய விஸ்தரிப்புவாத அச்சுறுத்தலும் பரவலாகப் பலரிடமும் உணரப்பட்டவாறிருந்தது. அவற்றின் பேறாக எழுந்த விடுதலைத் தேசிய நாட்டம் அதற்கான நீட்சியாக மண்வாசனை இலக்கியம் என்பதனைத் தேசிய இலக்கியம் எனும் கோட்பாட்டு விருத்தியுடன் வலியுறுத்த வழிகோலியது.
ஏ.ஜே. கனகரத்தினா, சமீம், கா. சிவத்தம்பி, பிரேம்ஜி, சுபைர் இளங்கீரன், சி. தில்லைநாதன் ஆகியோருடன் க. கைலாசபதி தேசிய இலக்கியம் குறித்த வரையறைகளை வழங்கினார். தேசிய இலக்கியம் பேராசிரியர், வாயிலாக ‘மக்கள் இலக்கியம்’ என்ற பரிணமிப்பை எட்டியது. மக்கள் இலக்கியத்துக்கான கோட்பாட்டு அடித்தளத்தை க. கைலாசபதி மட்டுமே தெளிவுற வெளிப்படுத்தினார். புதுமைப்பித்தனுடைய படைப்புகள் இயற்பண்புவாத நிலைப்பட்டது என்பதை விளக்கி, யதார்த்தவாதப் படைப்புகள் மக்கள் இலக்கியத்தின் அடித்தளமாக அமைய வேண்டியதன் அவசியத்தை அவர் வலியுறுத்தி இருந்தார் (இரண்டு வகைகளுக்கான வேறுபாடுகள் குறித்து ‘ஏகாதிபத்தியம் – சுயநிர்ணய உரிமை – மக்கள் இலக்கியம்’ எனும் நூலில் எடுத்துரைக்கப்பட்டுள்ளது).
இலங்கை முற்போக்கு இலக்கிய இயக்கம் தோற்றம் பெறுவதற்கு (1954) பத்தாண்டுகளுக்கு முன்னரே ‘சிறுபான்மைத் தமிழர் மகாசபை’ தோற்றம் பெற்று ஒடுக்கப்பட்ட மக்களை ஒன்றிணைத்துக் களமாடுவதற்கு கொம்யூனிஸ்ட் கட்சி வழிகாட்டி வரலாயிற்று. மகா சபை வழங்கிய உத்வேகத்துடன் என்.கே. ரகுநாதன் எழுதிய ‘நிலவிலே பேசுவோம்’ தமிழின் முதல் தலித் படைப்பாக முகிழ்த்தது. அது வெளிப்பட்டு பத்து வருடங்கள் கடக்கும் போது (1962 இல்) ‘தென்றலும் புயலும்’ நாவலில் சாதிய முரணை முன்னிறுத்தி சுபைர் இளங்கீரன் படைப்பு முயற்சியை மேற்கொண்டார். அறுபதுகளின் பிற்கூறில் சாதிய முரண் கூர்மைப்பட்ட ஆயுதப் போராட்டமாக வெடித்த பின்னர், 1974 இல் அந்த அனுபவங்களை டானியல் ‘பஞ்சமர்’ நாவலாக வெளிப்படுத்தினார். ஒடுக்கப்பட்ட மக்களின் வாழ்வியல் நெருக்கடிகள் – பண்பாட்டுக் கோலங்கள் – எதிர்கொண்ட முரண்களும் போராட்டங்களும் என்பவற்றை முழுமையாக வெளிப்படுத்தும் வகையில் ‘பஞ்சமர்’ வரிசை நாவல்களை தொடர்ச்சியாக கே. டானியல் படைப்பாக்கம் செய்த காரணத்தால் தமிழக இலக்கிய ஆய்வாளர்களும் டானியலே தமிழின் முதல் தலித் இலக்கிய முன்னோடி என அடையாளப்படுத்தியுள்ளமை மனங்கொள்ளத்தக்க ஒன்று. இந்திய அளவில் மராட்டியம் உணர்வு பூர்வமான தலித் இலக்கிய ஆக்கங்களைத் தொடக்கி வளர்த்த சமகாலத்தில். டானியலின் பஞ்சமர் நூல் வரிசை உருவாகத்தொடங்கி வளர்ந்து வந்தது என்பது கவனிப்புக்குரியது.
ஒடுக்கப்பட்ட மக்களின் போர்க்குணத்தைக் சிறுகதையாக என்.கே. ரகுநாதன் ஐம்பதாம் ஆண்டுகளில் எழுதத் தொடங்கிய போது அதற்கான கோட்பாடுகள் தமிழில் இருக்கவில்லை; ‘அதன் பேரில் தயக்கங்களுடனேயே அவற்றை வெளிப்படுத்தினேன்’ எனவும், ‘இருபது வருடங்களுக்குப் பின்னர் முற்போக்கு இயக்கத் திறனாய்வாளர்கள் முன்வைத்த கோட்பாட்டுத் தெளிவுகளால் சரியாகவே எழுதி உள்ளேன் என்ற திருப்தி ஏற்படுகிறது’ எனவும் என்.கே. ரகுநாதன் தனது சிறுகதைத் தொகுப்பு நூல் முன்னுரையில் குறிப்பிட்டிருந்தார். வாழ்வியல் இருப்பை அப்படியே படைப்பாக்கி வழங்கும் இயற்பண்புவாத நெறியைக் கடந்து முழுமைப்பட்ட சமூக ஊடாட்டங்கள் – மேலெழும் முரண்பாடுகள் – வெடித்தெழும் போராட்டங்கள் – கண்டடையும் தீர்வுகளினூடாக ஏற்படும் சமூக அசைவியக்கம் அல்லது மாற்றங்கள் (அவற்றை நோக்கிய திசைமுகப்படுத்தல்) என்பன வாலாயமாகும் போது யதார்த்தவாதப் படைப்பு சித்திக்கும் என்பதே மக்கள் இலக்கியத்துக்கான க. கைலாசபதியின் கோட்பாடாக அமைந்தது. தேசிய இலக்கியக் கோட்பாட்டாளர்களதும், பேராசிரியரின் மக்கள் இலக்கியக் கோட்பாட்டு விளக்கங்களும் முற்போக்கு இலக்கியக் கர்த்தாக்களுக்குக் கலங்கரை விளக்காக அமைந்தன.
பிரான்சியப் புரட்சியின் இலட்சியத்தில் முழுமையான சமூக மாற்றம் குறித்த அக்கறை வெளிப்பட்டது போல, பின்னரான மேற்கு ஐரோப்பிய நாடுகளின் தேசிய இயக்கங்களில் ‘மனுக்குலம் தனைக் கட்டிய தளையெலாம் சிதறடிக்கப்படும்’ எனும் அளவில் இருந்ததில்லை. பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் நடுக்கூறில் அதற்கான முயற்சிகளில் அவை முற்பட்ட போது, ஏற்கனவே முதலாளித்துவத்துக்கு எதிரான பாட்டாளி – விவசாயிகளது வர்க்கப் போராட்டம் கூர்மையடையத் தொடங்கிவிட்டது; கொம்யூனிஸ்ட் கட்சிகள் அவற்றுக்கு வடிவம் கொடுத்த போதிலும் பாட்டாளி வர்க்கம் ஆட்சி அதிகாரத்தை வென்றெடுப்பதைவிடவும் தேசிய ஒன்றிணைவுக்கு முன்னுரிமை வழங்கிக் கொடுத்தனர். குறிப்பாக, தமது சொந்த மண்ணாகிய ஜெர்மனி ஒரு தேசமாக வடிவப்படாத காரணத்தால் அதன் தேசிய உருவாக்கத்துக்காக மார்க்சும் எங்கெல்சும் குரல் கொடுத்துப் போராடினார். பாட்டாளி வர்க்கம் ஆளுமை பெற்று ஸ்தாபன மயப்படுவதைக் கண்ட மேற்கு ஐரோப்பிய நாடுகளின் முதலாளி வர்க்கம், நிலப்பிரபுத்துவத்துடன் ஐக்கியப்பட்டு சமூக மாற்றத்துக்குத் துரோகமிழைத்தனர். இந்த அம்சத்தை மார்க்சிய முன்னோடிகள் கவனத்தில் எடுத்தனர்; தேசிய விடுதலை இயக்கம் என்பது சமுதாய மாற்றங்கள், தேசியத் தற்காப்பு நடவடிக்கைகள் என்பவற்றுடன் ஒருங்கிணைக்கப்படும் போது மட்டுமே மெய்யான உறுதிப்பாட்டை அடைய இயலும் என்பதனை மார்க்சிய முன்னோடிகள் வலியுறுத்தினர்.
அத்தகைய முழுமைப்பட்ட விடுதலைத் தேசிய முன்னெடுப்பை மா ஓ சேதுங் சிந்தனை வழிகாட்டலுடன் வடிவப்படுத்தி இயங்கிய இலங்கை கொம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் புரட்சிகர அணி சாதியத் தகர்ப்புப் போராட்டத்தையும் களமாடி இருந்தது; அவற்றை உள்வாங்கிய க. கைலாசபதி தேசிய இலக்கியக் கோட்பாடாக முன்னிறுத்திய மக்கள் இலக்கியக் கோட்பாடு என்பது எமது சொந்த வரலாற்றையும் சமூகப் புரிதலையும் விரிவாக்கம் பெறச் செய்து வந்தமை அழுத்தி உரைக்கப்பட வேண்டிய அம்சமாகும்!
பொதுத் தன்மைகளும் சிறப்புக் குணாம்சங்களும்
அனைத்து ஏற்றத் தாழ்வுகளையும் தகர்ப்பதற்கான மார்க்கத்துக்கு வழிகாட்டும் நெறி மார்க்சிசம் – லெனினிசம் என்பதனை ஏற்றுச் செயற்பட்ட இலங்கை கொம்யூனிஸ்ட் கட்சியுடன் இணைந்து இயங்கியவரான க. கைலாசபதி அதன் சர்வவியாபகப் பொதுத் தன்மையை மனங்கொண்டவர்; அதேவேளை எமக்கே உரிய பிரத்தியேகமான கால – தேச நிலவரங்களுக்கு அமைவாக விருத்தி செய்த வடிவிலேயே அதனைப் பிரயோகிக்க வேண்டும் என்ற தெளிவையும் கொண்டிருந்தார். காலனித்துவ மனப்பாங்கு உருவாக்கிய வரலாற்றுத் திரிபை அவர் நிராகரித்திருந்தார்; எமது சாதியத் சமூகம் அமைப்பு மாற்றங்களை எட்டாமல் அநாகரிகக் காலத்தில் முடங்கிப்போன ஒன்று என்பதில் அவருக்கு உடன்பாடு இருந்ததில்லை.
மத்திய காலத்தில் ஐரோப்பா அறிவியல், பொருளியல் தளங்களில் பின்னடைந்திருந்த போது ஆசியக் கண்டத்தின் சீனா, இந்தியா, அரபு நாடுகள் மிகுந்த விருத்தியுடன் இருந்தன. அந்த வளப்பெருக்கத்துடன் சீரழிவுகளுக்கு உள்ளான இறுதி நிலையிலும் கூட, ஐரோப்பாவில் புதிய அறிவியல் எழுச்சி, நிலப்பிரபுத்துவப் பிடி வலுவுடன் இருந்ததைப் போலன்றி அதனைத் தகர்த்து எழுந்து வளப்பெருக்கத்தை உருவாக்காமல் முன்னேற்றம் ஏற்படாது எனும் நிலையே காணப்பட்டது. ஐரோப்பாவின் அந்த அறிவியல் விழிப்புணர்வு மதப்பிடியில் இருந்து ஆய்வுத் தேடலை முற்றாக விலக்கிக் கொள்ள வழிகோலியது. அந்த வாய்ப்புடன் விண்முட்டும் விருத்திகள் எட்டப்பட்ட ஓரிரு நூற்றாண்டுகளில் வரலாற்றுச் சாதனைகள் அனைத்துமே ஐரோப்பாவுக்கு மட்டுமே உரியது போன்ற தோற்ற மயக்கங்கள் வளர்ந்தன. எதற்கும் கிரேக்க, ரோம் அடியாதாரங்களைத் தேடும் நோய் வலுப்பெற்றது. எமக்கான அரசியல் வகுப்புகள் கூட கிரேக்க – ரோம் அடிமைப் புரட்சி, பிரான்சியப் புரட்சி, ருஷ்யப் புரட்சி, சீனப் புரட்சி என்ற எல்லைகளைக் கடந்து எமது நாடுகளின் வரலாற்றுக்குள் பிரவேசிப்பதில்லை. இறுதி நிலையில் ‘இன்றைய அரசியல் நிலவரம்’ பேசப்படும் போது தான் எங்களுடைய நாட்டுக்குள் கவனிப்பு ஏற்படும். அதன் போது கூட எமக்கான புரட்சி, ருஷ்யப் பாணியிலானதா – சீனப் பாணியிலானதா என்ற அக்கறை தான் மேலோங்கி இருக்கும்.
தனக்கான பணிக்களமாகத் தமிழியல் ஆய்வுப் புலத்தைக் கொண்டிருந்தவர் பேராசிரியர். அதனை வாய்ப்பாக்கிச் சமகாலத் தமிழியல் விருத்திக்கான தேடல்களுக்கு அதிக முக்கியத்துவத்தை வழங்குவதை விடவும் இன்றைய இருப்பை வந்தடைய உதவும் வகையில் எங்கிருந்து எமது வரலாறு தொடக்கம் பெற்று வளர்ந்து வந்தது என்பதற்கே கூடுதல் அழுத்தம் கொடுத்தார். நடைமுறைச் செயற்பாட்டில் படைப்பாளர்களுடன் ஊடாடிய வகையிலும் விமரிசனங்களை முன்வைத்ததன் ஊடாகவும் முட்டுமன்றி தமிழ் நாவல் வளர்ச்சி, இலக்கியத் திறனாய்வு, இலக்கியத் திறனாய்வுப் பிரச்சினைகள், கவிதை நயம், இலக்கியமும் சமூகவியலும், ஈழத்து இலக்கிய முன்னோடிகள் எனப் பல ஆக்கங்கள் வாயிலாகச் சமகால மக்கள் இலக்கிய விருத்திக்கான வழிப்படுத்தல்களை மேற்கொண்டார்.
தனது கலாநிதிப் பட்டப் பேற்றுக்கான ஆய்வுப்புலத்தை ‘வீர யுகப் பாடல்கள்’ (Heroic Poetry) என அமைத்துக் கொண்ட க. கைலாசபதி அதன் வாயிலாக வரலாற்றுத் தொடக்க காலத்தில் தமிழர் வரலாறு உலகளாவிய ஏனைய சமூகங்களுடன் கொண்டிருந்த ஒத்த பண்புக்கூறுகளை வெளிக்கொணந்தார். அகத் திணை, புறத்திணை என்பன தான் தமிழின் தனித்துவப் பண்பின் அடையாளம் எனப் பெருமை பாராட்டியதற்கு மாறாக, வீரயுக இலக்கியப் பண்பாக ஏனைய சமூகங்களிலும் அவ் அலை காணப்பட்டவாறினை எடுத்துக்காட்டினார். ‘வீர யுகக் கவிதைகள்’ எனத் தமிழில் அவரது கலாநிதிப்பட்ட ஆய்வு நூல் வெளிவரும் முன்னரே ‘ஒப்பிலக்கியம்’ எனும் நூல் வாயிலாக உலகப் பொதுவான போக்குகள் தமிழில் எவ்வாறு வெளிப்பட்டுள்ளன என்ற உண்மையை க. கைலாசபதி எடுத்துக் காட்டியிருந்தார்.
இவ்வகையில் பொதுப் பண்புகளை எடுத்துக் காட்டிய சம காலத்தில், எமது வரலாற்றின் சிறப்பம்சங்களையும் சமூக முறைமைக்கான தனித்துவக் குணாம்சங்களையும் கூட அதிக கரிசனையுடன் வெளிப்படுத்தத் தவறவில்லை. சமூக அமைப்புகளின் ஒத்த கூறுகள் ஏனைய சமூகங்களில் போல தமிழர் வரலாற்றிலும் எவ்வாறு காணப்பட்டிருந்தன எனக் காட்டிய அதேவேளை எமக்கான விசேடித்த அடையாளங்களாக எவையெல்லாம் அமைந்திருந்தன, அதன் பேறாக எமக்கான வரலாற்றுப் போக்கு எப்படி வேறுபட்டு முன்னகர்ந்துள்ளது என்பவற்றையும் பேராசிரியர் காட்டியுள்ளார். ‘பண்டைத்தமிழர் வாழ்வும் வழிபாடும்’, ‘அடியும் முடியும்’ போன்ற நூல்கள் இவ்வகையில் விதந்துரைக்கத்தக்கன. புராதன பொதுவுடமைக் கூறுகளின் தொடர்ச்சியாக கொற்றவை வழிபாட்டில் பெண்ணுரிமைச் சமூக வெளிப்பாடு தெளிவு பெறுவதும், கொற்றவை மைந்தன் சிவனுக்கு மகனாக்கப்படும் சமூக மாற்றத்தில் பேய் மகளிர் தமது ஆன்மீகத் தலைமையை இழந்து ஆண் பூசகர்கள் மேலெழுந்தமையும், அரசரை விடவும் பொற்குலை உடைய வணிகர்கள் பெற்றிருந்த மேலாண்மையும் எனத் தனிவகையில் ஏற்பட்ட வரலாற்று மாற்றச் செல்நெறிகளைப் பேராசிரியர் காட்டியுள்ளார். நிலப்பிரபுத்துவச் சமூக மாற்றத்தில் பக்திப் பேரியக்கம் எனும் சமூகம் மாற்றப் புரட்சி வகித்த வரலாற்றுப் பாத்திரத்தை முழு அளவில் வெளிப்படுத்தியதில் தனிச் சிறப்பான வகிபாகம் அவருக்கே உரியது. அதிலும், நிலப்பிரபுத்து வர்க்கம் அதிகாரத்தைப் பெற்றது என்பதற்கு அப்பால், வெள்ளாளர்கள் எனும் சாதி அதிகாரம் ஏற்பட்டமையைக் காட்டியுள்ளமையையும், பிராமணர்களுக்குச் சமனான புனிதச் சாதி என அவர்களைச் சோழப் பேரரசர் கல்வெட்டுப் பதிவில் காட்டியிருந்தமையையும் வெளிப்படுத்தி இருந்தமை விதந்துரைக்கத்தக்க வரலாற்றுப் பங்களிப்பாகும்.
இத்தகைய ஸ்தூலமான வரலாற்று அணுகுமுறையில் எமக்குரிய குறிப்பான புறநிலை அடிப்படைகளைக் கண்டு காட்டியமையினாலேயே, கிரேக்கத்தில் வீரயுகப் பண்பின் வெளிப்பாடாக காவியங்கள் எழுந்தது போல எம்மிடம் ஏன் ஏற்பட்டிருக்கவில்லை என அங்கலாய்க்க வேண்டிய அவசியம் இல்லை என க. கைலாசபதி கூறியிருந்தார். எம்மிடம் காணப்பட்டவை, ஒப்பாய்வு அடிப்படையில் ஏனைய சமூகங்களில் வெளிப்பட்டவாறினை கண்டறிய இயலும் என்பதற்காக குறித்த ஒரு சமூக முறைமைக்குரிய அனைத்து அம்சங்களும் ஏனையவற்றிலும் அப்படியே பிரதி எடுத்தது போல வந்தமைந்திருக்க வேண்டுமென்பதில்லை. கிரேக்கக் காவியங்கள் போல சமஸ்கிருத வீரயுகக் காவியங்களான இராமாயணம், மகாபாரதம் போன்றன தமிழில் தாக்கம் செலுத்திய அளவுக்குத் தமிழுக்கே உரிய காவியங்கள் ஏன் இல்லை? வீரயுகப் பாடல்களில் ஒரு முலை திருகியெறிந்த கண்ணகி, மனைவியை நீங்கிய கோவலன் பற்றிய சில பாடல்கள் இடம்பெற்ற போதிலும் அறநெறிக் கால காப்பியமான சிலப்பதிகாரம் பெற்றிருக்கக் கூடிய சிறப்பம்சம் என்ன? வீரயுகப் பண்பை அன்றி அறநெறிப் பண்பு சிலப்பதிகாரத்திலும் மணிமேகலையிலும் மேலோங்கியமைக்குக் காரணம் என்ன?
எமக்கான விவசாயச் சமூக வள வழிபாட்டு அம்சங்கள் இணைந்த வீரயுகத் தேவைக்கு இராமாயணம், மகாபாரதம் என்பன மாற்றீடாக வந்தமைந்தது என்றால், எமக்குரிய வள வழிபாட்டுத் தொடக்கம் ஏன் இல்லை? வள வழிபாடு சாராமல் வணிகம் தொடர்பான நட்டார் பாடல்கள் வீரயுகக் கவிதைகளாகப் பதிவு பெற்றனவென்றால் அதற்கான அடிப்படை யாது? இத்தகைய தேடல்களை மேற்கொள்வதற்கான வாழ்க்கை நீடிப்புப் போராசிரியருக்கு இருக்கவில்லை. அவருடைய மறைவுக்கு ஒரு வருடத்தின் முன்னர் மதுரைத் தமிழாராய்ச்சி மாநாட்டில் அவர் சமர்ப்பித்த ஆய்வுக் கட்டுரை ‘பால் வரை தெய்வம்’ என்பதாகும். கன்மம், வினை என ஏனைய மதப் பிரிவினர்கள் முன்வைத்த கருத்தியல்கள் ஒவ்வொரு பிறப்புக்கும் தொடர்வன என்பதோடு குறித்த ஒரு பிறப்பின் செயல்களால் பாதிக்கப்படவல்லன. பால், ஊழ், நியதி என்பன பிறப்புகள் ஒவ்வொன்றிலும் தொடர்ந்து வந்து அனுபவித்துத் தீர்க்க வேண்டியன. எந்தப் பிறப்பிலுமான செயல் எதுவும் அதன் மீது தாக்கத்தை ஏற்படுத்த இயலாது. பௌத்தம், சமணம் போன்ற வணிகச் சார்பான மற்றொரு மதம் ஆசிவகம்; இது கன்மத்துக்கு மாறாக பால், ஊழ், நியதி என்பதைப் பேசிய மதப் பிரிவு. தனக்கான இறுதி ஆய்வுகளில் ஒன்றாக ஆசீவகம் பற்றி பேராசிரியர் தொட்டிருந்த இந்த இடம் மிகுந்த வரலாற்று முக்கியத்துவம்மிக்கது!
கடந்த இரண்டு தசாப்த காலத்திலேயே பேராசிரியர் நெடுஞ்செழியன் மேற்கொண்ட கள ஆய்வுகள் வாயிலாக தமிழர் பண்பாட்டு உருவாக்கத்திலும் விருத்தியிலும் ஆசீவக மதத்துக்குரிய அடித்தளம் வலுவுடன் வெளிப்படலாயிற்று. அதன் நீட்சியில் திணை வாழ்வியலுக்கான அடிப்படைகள் துவக்கமுற்றன. கீழடி எனும் பண்டைக்கால மதுரைக்குரிய புராதன நகரக் கட்டுமானம் தொல்லியல் ஆய்வு மூலம் வெளிப்பட்ட பின்னர் மேலும் பல விளக்கங்களை எட்ட இயலுமாயிற்று. கி.மு 3 ஆம் நூற்றாண்டில் நெல்லுற்பத்திப் பெருக்கத்தைச் சாத்தியப்படுத்திய மருதத் திணை மேலாதிக்கம் தொடர் யுத்தங்களை முன்னெடுத்து ஏனைய திணைகளை ஆக்கிரமித்திருந்தது; வெற்றிபெற்ற மூவேந்தர்களுக்கான சேர, சோழ, பாண்டியப் பேரரசுகள் உருவானதன் காரணமாகச் சமத்துவ வாழ் நெறிக்குரியதாக அமைந்த திணை வாழ்வு தகர்க்கப்பட்டது. அதற்கு முன்னர் கி.மு 6 ஆம் நூற்றாண்டு முதலாகவே நகரப்பண்பாடு உருவாகிச் செழிப்புடன் விருத்தி பெறுவதாகத் தமிழக வரலாறு நகர்ந்துள்ளது; அதனை வெளிப்படுத்திய கீழடியின் தொல்லியல் தடயங்களிலோ, அதற்கு முன்னரே கண்டறியப்பட்ட கொடுமணலில் அதே காலப்பரப்புக்குரியதாகக் கிடைத்த தொல்லியல் ஆதாரங்களிலோ, விவசாய – வள வழிப்பாட்டுச் சின்னங்கள் எதுவும் இருந்திருக்கவில்லை. விவசாய வளப் பெருக்கத்திற்கு முன்னரே வணிக விருத்தியை எட்டி அதற்கு உறுதுணையான கைத்தொழில் திறனுக்குரிய தொழில் கூட்டங்களையும் அமைத்துக் கொண்டிருந்த காரணத்தினாலேயே தமிழகப் புவிச் சூழல் ஏற்படுத்திய திணை வேறுபாட்டுப் பிரதேசங்கள் தமக்கிடையேயும் ஒவ்வொரு திணைக்கு உள்ளேயும் சமத்துவ ஊடாட்டத்துடன் பண்பாட்டு விருத்தியை எட்டுவது சாத்தியப்பட்டது.
விவசாயப் பெருக்கம் முன்னதாக ஏற்பட்ட வாய்ப்புடன் பெரும் படை நடாத்தி ஏனையோரை அடிமை கொண்டதன் பேறாக உழைப்பிலிருந்து நீக்கம் பெற்றுத் தமக்கான ஓய்வு நேரத்தை அதிகம் உடையவர்களால் தொடக்கப்பட்டு விருத்தி பெற்றதாகவே ஏனைய சமூகங்களின் பண்பாட்டு எழுச்சிக்குரிய வரலாறு அமைந்திருந்தது.
அதற்கு மாறாகப் பண்பாட்டுச் செழுமையுடன் மூன்று நூற்றாண்டுகளுக்கு மேலாகச் சமத்துவ ஊடாட்டத்துக்குரிய நான்கு திணைகள் அமைந்திருக்கும் வாய்ப்பைத் தமிழகம் கொண்டிருந்த காரணத்தாலேயே தமிழியலும் தமிழ்ப் பண்பாடும் தனித்துவக் கூறுகள் பலவற்றைப் பெற்றிருந்தது. உண்மையான அத்தகைய தனித்துவக் கூறுகளைப் புரிந்து கொள்ளாமல் அவற்றின் உந்துதலால் வெளிப்பட்ட தோற்ற மயக்கங்களே தமிழின் தனிச்சிறப்பு எனப் போலிப்பெருமை பேசப்பட்ட இடங்களில் அவை ஏனைய சமூகங்களிலும் வெளிப்பட்ட பொதுமைப் பண்புடையன என்பதனை க. கைலாசபதி எடுத்துக்காட்டி வந்தார். அதேவேளை தமிழின் தனித்துவக் குணாம்சத்துக்குரிய அடித்தளமான ஆசீவகம் பற்றிய ஆய்வுத் தொடக்கத்தைத் தொட்டும் இருந்தார் பேராசிரியர் க. கைலாசபதி!
இரண்டாம் சுதந்திரம்
ஒட்டுமொத்தமாக இலங்கைத் தேசம் அதனது பூரண விடுதலைக்காகப் போராடிக் கொண்டிருந்த வேளையில் புரட்சிகர இலங்கை கொம்யூனிஸ்ட் கட்சியும் அதற்கு உறுதுணையான செயற்பாட்டு ஆதரவை பேராசிரியரும் வழங்கி வந்தன(ர்). ஏகாதிபத்தியத் தகர்ப்பு அணி, தேசிய முதலாளி வர்க்கத் தலைமையில் 1956 – 1964, 1970 – 1977 காலகட்டங்களில் முன்னெடுத்த தேசியமயக்கொள்கை, சுயபொருளாதார முன்னெடுப்பு என்பவற்றை ஆதரித்து வழுச் சேர்த்த அதேவேளை, விடுதலைத் தேசியச் செயல்முறை முழுமையாக மக்களின் வாழ்வாதார விருத்தியை ஈட்டுவதற்காகவும் போராடினர். அதே நிலைப்பாடு 1972 ஆம் ஆண்டு அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட முதலாவது குடியரசு அரசியலமைப்புக் குறித்தும் இருந்தது.
சுதந்திரத்துக்குப் (1948) பின்னரான கடந்த 76 வருடங்களாக இடம்பெற்று வந்த அரசியல் செயலொழுங்குகள் அனைத்துமே ஊழல் மோசடிகள் நிறைந்த மக்கள் விரோத நிலைப்பட்டன என்ற கருத்தை இன்றைய ஜனாதிபதி, அவரது அணியாகிய தேசிய மக்கள் சக்தி என்பன மட்டுமன்றித் தொடர்சியாக ஜேவிபி எனும் அவர்களது அரசியல் கட்சியினரும் கூறி வருகின்றனர். இன்றைய தேசிய முதலாளி வர்க்கக் கட்சிகள் முன்னதாக வென்றெடுக்கப்பட்ட சாதனைகளை உரிமைகோரத் தகுதியற்ற சிதைவுகளுக்கும் சீரழிவுகளுக்கும் ஆட்பட்ட கொள்ளைக் கூட்டக் கூடாரமாகியுள்ளன என்பதற்காக முந்திய வலராற்று மாற்றப் பண்புகளை நிராகரிப்பது ஏற்கத்தக்கதல்ல.
தேசிய முதலாளி வர்க்கக் கட்சியுடன் கைகோர்த்து இயங்கிய மார்க்சிய அமைப்புகள், திரிபுவாத நிலைப்பாட்டை முன்னெடுப்பதாகக் குற்றம் சாட்டிய புரட்சிகர அணியினர் பாராளுமன்றத்துக்கு வெளியே முன்னெடுத்த போராட்டங்கள் வழியாக ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்பில் இடதுசாரிக் கூட்டரசாங்கம் உறுதியான நிலைப்பாட்டில் காலூன்றுவதற்கு உதவி நல்கியுள்ளது. அதேவேளை, ஐக்கியப்பட்டுப் பலம் சேர்க்க வேண்டிய தருணங்களிலும் போராட்ட முனைப்பை வெளிப்படுத்திய அதிதீவிர இடதுசாரித் திரிபுக்கு புரட்சிகர அணியினர் ஆட்பட்டமை காரணமாக, 1977 முதலாக வரலாற்றுப் பின்னடைவைச் சந்திக்க நேர்ந்துள்ளது எனும் உண்மையும் மறுக்கவியலாத ஒரு பக்கம்; இந்தத் தரப்பினர் சுட்டிக்காட்டியது போல வலதுசாரித் திரிபுக்கு ஆட்பட்ட தவறு இடதுசாரிக் கூட்டரசாங்கத்தில் பங்கேற்றவர்களுக்கு உள்ளதென்ற போதிலும், தேசிய முதலாளி வர்க்கம் கொண்டிருக்கத்தக்க பலவீனங்கள் – தவறுகள் என்பவற்றைக் கூடியவரை மட்டுப்படுத்தி பல்வேறு சாதனைகள் எட்டப்பட்டமையும், பொருளாதார ஸ்திரம் நோக்கி வளர இயலுமாக இருந்தமையும் மார்க்சிய அணிகளது பங்கேற்பினால் சாத்தியமாகியது என்பதையும் கவனம் கொள்வது அவசியம்.
வரலாற்றுப் பொருள்முதல்வாத அணுகுமுறைக்கு விரோதமாக ஜே.வி.பி. உதயமான (1965) பின்னரே இலங்கைக்கான புரட்சிகர வரலாறு தொடங்கியதான தோற்ற மயக்கத்தை தேசிய மக்கள் சக்தி காட்டமுனையும் தவறினை நடைமுறையில் அப்படியே கடைப்பிடிக்கின்றனர் என்பதற்கில்லை. முந்திய புரட்சிகரக் கொம்யூனிஸ்ட் அணிகளுடன் ஐக்கியப்படுவதற்கான முயற்சிகளை அவர்கள் மேற்கொண்டிருந்தனர். அதற்கு இடமளிக்காமல் ஜே.வி.பி. இல் இருந்து பிரிந்து, இன்று ஏற்பட்டு வரும் ஆரோக்கியமான மாற்றங்களை எதிர்ப்பதே தமக்கான அரசியல் பணி என இயங்கும் முன்னிலை சோசலிசக் கட்சியுடன் கைகோர்த்துச் செயற்பட முனையும் உதிரிக் குழுக்கள் தமக்கான முந்திய பங்களிப்பையே மறுக்கும் பழைய ஜே.வி.பி. யின் குரலில் பேசுகிற துரதிர்ஷ்டமும் இன்று நிதர்சனம்!
முந்திய வரலாற்றை நிராகரிக்கும் தவறுடன் இன்னொரு அடிப்படையான தடையும், ஜே.வி.பி. இனால் அழிவையன்றிச் சாதகமான வரலாறு படைத்தலை முந்திய இடதுசாரிகள் போல நிகழ்த்த இயலாது என்பதற்கு உரியதாகக் குடிகொண்டிருந்தது. தாங்கள் மட்டுமே சரி எனக் குறுங்குழு வாதத்துடன் இயங்கி, ஐக்கிய முன்னணித் தந்திரோபாயத்தை ஏற்புடைய வகையில் பிரயோகிக்க இயலாதவர்களாக ஜே.வி.பி. இனர் இருந்து வந்தனர். நடைமுறை அனுபவங்களில் இருந்து கற்றுக்கொண்டு பல்வேறு இடதுசாரி அமைப்புகளை ஒன்றுபடுத்தித் தேசிய மக்கள் சக்தியை உருவாக்கும் வரலாற்றுத் தேவை முன்னெழுந்த போது தமக்கான பல தவறுகளை ஜே.வி.பி. திருத்துவதற்குத் தயாராக இருந்தது. பலவற்றைத் திருத்திக் கொண்டுமுள்ளது. இன்னமும் தாண்ட இயலாத அவர்களுக்கான தடைக் கற்களை அவர்களுக்கு இனம் காட்டத்தக்க வகையில், முன்னதாக அவர்களைக் கடுமையாக விமர்சித்த அணிகள் பல, தேசிய மக்கள் சக்தியாக இணைந்துள்ளன; தாம் இனம் கண்டு காட்டிய தவறுகளை ஜே.வி.பி. திருத்திக் கொள்ளும் என்ற நம்பிக்கையுடனேயே ஒரே அமைப்பாக அவையனைத்தும் சேர்ந்து இயங்குகின்றன. கோட்பாட்டு அடிப்படையில் சில வறட்டுப் பிடிவாதங்கள் நீடித்தாலும் கூடத் தலைமைப் பொறுப்பும் நடைமுறை அனுபவங்களும் பிரயோக அவசியங்களும் காரணமாக மக்கள் வள வாழ்வுக்கு அத்தியாவசியமானவையாக மேலெழுவன ஒவ்வொன்றையும் தே.ம.ச. முன்னெடுக்கும் என நம்பஇடமுள்ளது. அதற்கு உத்தரவாதமளிக்கும் வெகுஜன மார்க்கத்துக்கு உரிய கொள்கை திட்டங்கள் செயற்பாட்டுக்கான முன்மொழிவுகள், செயல் முனைப்புகள் என்பன நடைமுறைப்படத் தொடங்கியுள்ளமை வரவேற்புக்குரிய அம்சமாகும்.
அதேவேளை, மாற்றத்துக்கான முன்னெடுப்புகளை முறியடிப்பதற்கு உரிய வெளிகளும் விட்டு வைக்கப்பட்டுள்ளன. எழுபதாம் ஆண்டுகள் வரை நவ காலனித்துவப் பிடிக்குள் உழன்ற நாடுகளில், வலுவான உட்கட்டமைப்புடன் பொருளாதரப் பலமும் உள்ள நாடாக இலங்கை திகழ்ந்திருந்தது; அதனைக் குலைத்து அனைத்தையும் நாசமாக்கும் கொடிய யுத்தமாக வளர இடமளித்த இனப் பிரச்சினை குறித்து முந்திய சிங்கள இடதுசாரிகளிடம் தெளிவீனம் இருந்தது போல இன்றை தே.ம.ச. இடமும் புரிதலின்மையே காணப்படுகிறது. சிங்களத் தேசியமே இலங்கைத் தேசியம் என்ற பழைய நிலையில் இருந்து ஓரளவு முன்னேறி பன்மைச் சமூக நாடாக இவர்கள் இலங்கையைப் புரிந்து கொண்ட போதிலும், தேசிய இனப் பிரச்சனை என்று எதுவும் இல்லை என்பதாகவே கருத்துரைத்து வருகின்றனர். பாரிய பொருளாதார நெருக்கடி ஏனைய சிறுபான்மை இனங்களுக்கு உள்ளதைக் காட்டிலும் அடிநிலைச் சிங்கள மக்களையே அதிகம் பாதித்துள்ளது என அவர்கள் கூறுவதில் உண்மையுள்ளது; அதேயளவுக்கு தமிழ், முஸ்லிம், மலையக இனத் தேசியங்களும் மலே, பறங்கியர் எனும் சிறுபான்மை இனப் பிரிவினரும் புறக்கணிப்புகளுக்கு உள்ளான காரணத்தினாலேயே பாரிய யுத்தத்துக்கு நாடு முகங்கொடுக்க நேர்ந்தது என்ற உண்மையையும் நிராகரித்து விட இயலாது. இனத்தேசியங்களுக்கான சிறப்பம்சங்களுடன் கூடிய தீர்வுத் திட்டம் உள்ளடங்கலாகவே ஏனைய இரு சிறுபான்மை இனத்தின் தீர்வு அணுகப்பட வேண்டும். தமிழர், முஸ்லிம்கள், மலையகத் தமிழர் எனும் தேசிய இனங்களும் சக இனங்களே எனப் பார்க்காத இடத்து அவை ‘சிங்களத் தேசத்தில் வந்தேறுகுடிகளான இனங்கள்’ என்ற மனப்பாங்கே சிங்கள மக்களிடையே காணப்படும். என்னதான் புறக்கணிப்பற்ற ஆட்சிமுறை எனச் சொன்னாலும் ‘சிறுபான்மைக்கு என்ன கொழுப்பு’ என்ற திமிருடன் பெருந்தேசிய அகங்கார நிர்வாகப் புறக்கணிப்புகள் நீடிக்கவே செய்யும்.
அத்தகைய இரண்டாம் நிலைச் சிறுபான்மையினர் வளமான நாட்டைக் கட்டியெழுப்பும் பொருளாதார விருத்திக்கு முழு மனதோடு ஒத்துழைப்பர் என எப்படி எதிர்பார்க்க இயலும்? எமக்கான விடுதலை, சமூக விடுதலைகளுடன் கூடிய பொருளாதாரக் கட்டமைப்பை வென்றெடுக்கக் கிடைத்த இரண்டாவது சுதந்திரம் இது என்பதில் சந்தேகமில்லை. அதனை வெற்றிகொள்ளும் வகையில் பேரினவாதத்திற்கு எதிரான அச்சமற்ற போர்க்குரலை முன்வைத்து இனத் தேசியங்களுக்கான சுயநிர்ணய உரிமை குறித்த புரிதலைச் சிங்கள மக்களிடம் ஏற்படுத்துவது அவசியமாகும். இல்லையெனில் ஒரு இனத் தேசியம், போராடிய தேசத்து மக்களைக் கொன்றுகுவித்ததன் வாயிலாக, யுத்தத்தை முடிவுக்குக் கொண்டுவந்ததனை (2009) இரண்டாவது சுதந்திரம் என்று அன்றைய ஜனாதிபதி சொன்னதற்கும், இன்றைய முன்னெடுப்புக்கும் வேறுபாடு இல்லாமல் உணரப்படும்!
பேராசிரியரின் நெருக்கமான அரசியல் – இலக்கியத் தோழரும், தாயகம் தலையங்கத்தை எழுதிவந்தவருமான கே.ஏ. சுப்பிரமணியம் வலியுறுத்தியதைப்போல உழைக்கும் மக்கள் தலைமையிலான தமிழ்த்தேசிய இனத்தின் நான்காம் கட்டப் போராட்ட முன்னெடுப்பே இனத்தேசியங்களின் சுயநிர்ணய உரிமையை வென்றெடுக்க வழிசமைக்கும்; அதன் வாயிலாக மட்டுமே ஏகாதிபத்திய பிடியைப் பூரணமாகத் தகர்த்து இலங்கைத் தேசத்தின் சுயநிர்ணய உரிமையையும் தக்கவைக்க இயலும்!
