ஜனநாயக ஆளுகையும் இலங்கையின் உயர் நீதிமன்றமும் – பகுதி 3

ஆங்கில மூலம் : கலன சேனரத்தின

2015 ஜனவரி மாதம் நடைபெற்ற ஜனாதிபதித் தேர்தலில் மகிந்த ராஜபக்ச தோற்கடிக்கப்பட்டார். மைத்திரிபால சிறிசேன ஜனாதிபதியாகவும், ரணில் விக்கிரமசிங்க அவர்கள் பிரதமராகவும் பதவி வகித்த காலம் அப்போது ஆரம்பித்தது. ஜனாதிபதித் தேர்தலை அடுத்து இம்மாற்றங்கள் ஏற்பட்டிருந்தன. 2015 இன் பிற்பகுதியிலேயே பாராளுமன்ற உறுப்பினர்களைத் தெரிவு செய்வதற்கான பொதுத் தேர்தல் நடைபெறவிருந்தது. இதனால் பாராளுமன்றத்தின் பெரும்பான்மை உறுப்பினர்கள் பிரதமர் ரணில் விக்கிரமசிங்கவிற்கும், ஜனாதிபதி மைத்திரிபால சிறிசேன அவர்களுக்கும் எதிரானவர்களாக இருந்தனர். மகிந்த ராஜபக்சவின் அணியினருக்கு மூன்றில் இரண்டு பெரும்பான்மை ஆதரவு பாராளுமன்றத்தில் இருந்தது. இப்பின்னணியிலேயே 19 ஆவது அரசியல் யாப்புச் திருத்தம் பாராளுமன்றத்தில் முன்வைக்கப்பட்டது. இத்திருத்தம் இலங்கையின் அரசியல் யாப்புக் கட்டமைப்பில் முக்கியமான மாற்றங்கள் பலவற்றை ஏற்படுத்துவதை முன்மொழிந்தது.

1. இத்திருத்தம் ஜனாதிபதியின் அதிகாரங்களைக் குறைப்பதாக இருந்தது.
2. ஜனாதிபதி இரு தடவைகள் மட்டுமே ஜனாதிபதிப் பதவியை வகிக்கலாம் என்ற கால எல்லையை (Term Limit) இத்திருத்தம் முன்மொழிந்தது.

1978 ஆம் ஆண்டு அரசியல் யாப்பின்படி ஜனாதிபதி ஒருவர் 6 ஆண்டுகள் பதவி வகிக்கலாம் எனக் குறிப்பிடப்பட்டது. இத்திருத்தம் அதனை 5 ஆண்டுகள் எனக் குறைத்தது.

3. யாவற்றிலும் மேலாக இத்திருத்தம் பிரதமரை அமைச்சரவையின் தலைவராக்கியது (Head of Cabinet).
4. சுதந்திரமான ஆணைக்குழுக்கள் (Independent Commissions) என்னும் விடயத்தை இத்திருத்தம் மீள அறிமுகம் செய்தது.
5. அரசியல் யாப்புச்சபை (Constitutional Council) மீளவும் புகுத்தப்பட்டது. இச்சபையில் சபாநாயகர் உட்பட ஏழு பாராளுமன்ற உறுப்பினர்களும், வெளியேயிருந்து நிபுணத்துவமுடையோர் மூவரும் நியமிக்கப்படுவர் எனக் குறிப்பிடப்பட்டது. பாராளுமன்றச் சபை (Parliamentary Council) ஒழிக்கப்படும் எனக் குறிப்பிடப்பட்டது.

மேற்குறிப்பிட்ட முக்கியமான மாற்றங்கள் ஜனநாயக ஆளுகையை வலுப்படுத்த உதவக்கூடிய மாற்றங்களாக அமைந்தன. ஜனாதிபதி பிரதமருடன் இணைந்து ஒத்துழைப்போடு செயற்படும் நிலை உருவாக்கப்பட்டது. அரசியல் யாப்புச் சபையை மீள அறிமுகப்படுத்தியதும், சுதந்திரமான நிறுவனங்களை மீள அமைத்தமையும் ஜனநாயகப் பாதையில் நாட்டை எடுத்துச் செல்ல உதவக்கூடிய முற்போக்கான திருத்தங்கள் ஆகும். அரசியல் யாப்பின் அடிப்படை உரிமைகள் என்ற பகுதியில் தகவல் அறியும் உரிமை இத்திருத்தம் மூலம் உள்ளடக்கப்பட்டது. இது மக்களின் இறைமையைப் பாதுகாக்கும் நடவடிக்கையாகும்.

பிரதம நீதியரசர் கே. சிறீபவன் தலைமையிலான மூவர் கொண்ட உயர்நீதிமன்றத்தின் மன்று 19 ஆவது திருத்தம் அரசியல் யாப்புக்கு முரணற்றது; இசைவானது என்ற முடிவை அறிவித்தது. இத்திருத்தத்தை பாராளுமன்றத்தின் மூன்றில் இரண்டு பெரும்பான்மை ஆதரவுடன் நிறைவேற்றலாம்; இதற்குச் சர்வசன வாக்கெடுப்புத் தேவையற்றது எனவும் முடிவு செய்யப்பட்டது (SC. SD. NO: 04/2015-19/2015). உயர்நீதிமன்றம் 19 ஆவது மசோதாவின் அரசியல் யாப்பிற்கு முரணாகாத தன்மை (Constitutionality) பற்றியே கவனம் செலுத்தியது. இம்மசோதா ஜனநாயக ஆளுகையை மேம்படுத்த உதவியதா என்ற வினாவைப் பற்றி ஆராய்வதைத் தவிர்த்துக் கொண்டது என கலன சேனரத்தின கருத்துரைக்கின்றார் (பக். 264).

நீதிமன்றின் முடிவில் ஜனநாயக ஆளுகை என்னும் எண்ணக்கரு (Concept of Democratic Governance) பற்றிய விளக்கம் இடம்பெறவில்லை. 19 ஆவது திருத்த மசோதாவை எதிர்த்து வாதங்களை முன்வைத்த மனுதாரர்கள் ஜனாதிபதியின் அதிகாரங்களைக் கட்டுப்படுத்தும் முறையிலான திருத்தங்கள் அரசியல் யாப்புக்கு முரணானவை; 1978 இன் அரசியல் யாப்பின் அடிப்படைக் கட்டமைப்பை (Basic Structure) மாற்றுவதாக திருத்தம் அமைகிறது என்று வாதிட்டனர். ‘நிருவாக ஆளுகை தொடர்பாக முடிவுகளை மேற்கொள்ளுவதற்கு ஜனாதிபதிக்கு இருக்கும் இறுதி முடிவு அதிகாரத்தை இத்திருத்தம் குறைந்து விடுகிறது’ (Diminishing the final authority of the president to make decisions concerning executive governance) என மனுதாரர்கள் குறிப்பிட்டனர். ஜனாதிபதியின் அதிகாரத்தை இவ்வாறு நீக்குவதோ, பிறநபர் ஒருவருக்கு மாற்றுவதோ அரசியல் யாப்பின் உறுப்புரை 3 இனை மீறுவதாகும் எனவும் வாதிடப்பட்டது.

உயர்நீதிமன்றம் ‘அடிப்படைக் கட்டமைப்பு’ (Basic Structure) என்ற கருத்தைப் பற்றி எதனையும் கூறவில்லை. உயர் நீதிமன்றின் தீர்ப்பில் ஜனாதிபதியின் அதிகாரங்களைக் குறைத்தல் என்ற விடயம் பற்றி இரு கருத்துகள் முன்வைக்கப்பட்டன:

அ) ஜனாதிபதி அரசாங்கத்தின் பிற அங்கங்களினால் கட்டுப்படுத்தப்பட முடியாதவர்; அவரிடமே முழுமையான நிருவாக அதிகாரம் உள்ளது என்று 1978 அரசியல் யாப்புக் கருதியதாகக் கொள்ள முடியாது எனக் கூறப்பட்டது. நிருவாக அதிகாரங்கள் ஜனாதிபதியாலும், மந்திரிசபையாலும் பிரயோகிக்கப்படுகின்றன. இவ்விரு அரசாங்க நிறுவனங்களும் நிருவாக அதிகாரங்களைப் பிரயோகிக்கின்றன என்று விளக்கம் தரப்பட்டது. அதாவது நிருவாக அதிகாரம் ஜனாதிபதியிடம் மட்டுமே இருக்கிறது (Sole Repository of Executive Power) என அரசியல் யாப்பை வரைந்தவர்கள் கருதவில்லை எனவும், ஜனாதிபதி கட்டுப்பாடுகள் எதுவும் இல்லாத நிருவாக அதிகாரத்தை (Unfettered Executive Power) உடையவர் எனக் கருத முடியாது எனவும் விளக்கம் கூறப்பட்டது. ஜனாதிபதியும், மந்திரிசபையும் நிருவாக அதிகாரத்தைப் பிரயோகிக்கலாம். ஜனாதிபதி பாராளுமன்றத்திற்குப் பொறுப்புக்கூற வேண்டியவர். அவ்வாறே மந்திரி சபையும் பாராளுமன்றத்திற்குப் பொறுப்புக் கூற வேண்டும். இக்கருத்தை வலியுறுத்தும் முகமாக நீதிமன்று அரசியல் யாப்பின் 43 ஆவது உறுப்புரையை மேற்கோள் காட்டியது.

“Quoting article 43 of the constitution, the court highlighted that the president is not the sole repository of executive power under the constitution. Executive power, rather, is exercised not only by the president but also by the cabinet of ministers, both entities being answerable to parliament (SC. SD. NO: 04/2015-19/2015:7-8).”

ஆ) திருத்த மசோதாவின் 11 ஆவது பிரிவு பிரதமரை மந்திரிசபையின் தலைவராக (Head of cabinet) ஆக்குவதை முன்மொழிந்திருந்தது. இது பற்றிய நீதிமன்றின் கருத்து வித்தியாசமானதாக இருந்தது.

அரசியல் யாப்பின் உறுப்புரை 3 இன் படி, ஜனாதிபதி நிறைவேற்று அதிகாரம் உடையவராக விளங்குகிறார். பிரதமரை மந்திரிசபையின் தலைவராக ஆக்குவது, ஜனாதிபதியின் நிறைவேற்று அதிகாரத்தில் தலையிடுவதாக அமையும். ஆகையால் பிரிவு 11 அரசியல் யாப்பை மீறுவதாகும் என நீதிமன்றம் கருத்துரைத்தது.

அரசியல்யாப்புச் சபை (Constitutional Council) அமைக்கப்படுவதற்கு சாதகமான கருத்தை உயர் நீதிமன்றம் தெரிவித்தது. அச்சபை அரசியல் சார்பற்ற நிபுணர்களைக் கொண்ட குழுவெனவும் ஜனாதிபதியின் தற்துணிவு அதிகாரம் பிரயோகிக்கப்படுவதற்கு அச்சபையின் சிபாரிசுகள் உதவுமெனவும் குறிப்பிட்டது. அரசியல்யாப்புச் சபை நீதிபதிகளின் நியமனங்கள் தொடர்பாக பிரதம நீதியரசரதும், சட்ட அதிபதி நாயகத்தினதும் கருத்துகளையும், சட்டத்தரணிகள் கழகத்தின் (Bar Association) கருத்துகளையும் கேட்டறிவது, நியமனங்களின் தரத்தை உயர்த்துவதற்கு (Enhance the Quality of the Appointments) உதவும் எனவும் கருத்துரைத்தது.

19 ஆவது அரசியல் யாப்புத் திருத்தம் இலங்கையின் அரசுமுறையில் ஜனநாயக ஆளுகையை (Democratic Governance) மேம்படுத்துவதற்கு எத்தகைய பங்களிப்பு வழங்கியது என்று ஆராய்வதை உயர் நீதிமன்றம் தவிர்த்துக் கொண்டது என கலன சேனரத்தின குறிப்பிடுகிறார். அத்தோடு அரசியல் யாப்பின் அடிப்படைக் கட்டமைப்பு (Basic Structure) என்ற விடயம் பற்றிப் பரிசீலனை செய்வதையும் நீதிமன்றம் தவிர்த்தது எனவும் குறிப்பிடுகிறார் (பக். 265 – 266).

20 ஆவது திருத்தம்

19 ஆவது திருத்தம் நிறைவேற்றப்பட்டு 5 ஆண்டுகள் கழிந்த பின்னர் 20 ஆவது திருத்தம் கொண்டுவரப்பட்டது. இத்திருத்தம் 19 ஆவது திருத்தத்தால் ஏற்படுத்தப்பட்ட ஜனநாயகச் சீர்திருத்தங்கள் (Democratic Reforms) சிலவற்றை நீக்கியும், இல்லாமற் செய்தும் அத்திருத்தத்தைப் பயனற்றதாக ஆக்கியது. நாட்டிற்குப் பலம்மிக்க தலைவர் ஒருவர் தேவை என்ற மக்கள் விருப்பிற்கு அமைய 2019 ஆம் ஆண்டு கோத்தபாய ராஜபக்ச ஜனாதிபதியாகத் தெரிவு செய்யப்பட்டார்.

20 ஆவது திருத்த மசோதா அரசியல் யாப்புச் சபையை நீக்கிவிட்டு அதனிடத்தில் பாராளுமன்றச் சபை (Parliamentary Council) என்ற அமைப்பை முன்மொழிந்தது. அரசியல் யாப்புச் சபை நீக்கப்பட்டதால் ஜனாதிபதிக்கு விதிக்கப்பட்ட கட்டுப்பாடுகள் நீக்கப்பட்டன. அவர் முன்பிருந்த நிலைக்கு மாற்றப்பட்டார். பாராளுமன்றச் சபை ஜனாதிபதி நியமனம் செய்யும் நபர்கள் பற்றி அபிப்பிராயம் தெரிவிக்கும் கடமையை மட்டும் உடையதாக இருந்தது. இலங்கையில் ஜனநாயக ஆட்சிக்கு 20 ஆவது திருத்தம் ஒரு பின்னடைவாகும். பிரதம நீதியரசர் ஜயந்தா ஜயசூரிய தலைமையிலான ஐவர் கொண்ட மன்று இத்திருத்தம் பற்றிய முடிவை அறிவித்தது (SC. SD. NO: 01/2020-39/2020). 

அரசியல் யாப்புத் திருத்தங்கள் பற்றிய இலங்கை உயர்நீதிமன்றத்தின் தீர்ப்புகளை மதிப்பீடு செய்தல்

கலன சேனரத்தின அவர்களின் கட்டுரையில் 6 அரசியல் யாப்புத் திருத்தங்கள் பற்றிய உயர்நீதிமன்றின் முடிவுகள் பகுப்பாய்வு செய்யப்பட்டன. அவரது ஆய்வினை சுருக்கமாக இக்கட்டுரையில் அறிமுகம் செய்துள்ளோம்.

அரசியல் யாப்புத் திருத்தங்கள் நீதிமன்றின் பரிசீலனைக்காக வரும் பொழுது அம்மன்றம் என்ன விடயங்களைப் பரிசீலிக்கிறது என்பது முக்கியமான வினாவாகும். கலன சேனரத்தினவின் கூற்று ஒன்றை  இங்கே மேற்கோளாகத் தருகின்றோம்.

“….When examining a proposed amendment that the court gets the opportunity to decide on the constitutionality of the bill, engage with issues of democratic  governance, and thereby exert some influence on how the constitution and the governance structure is going to be re-structured (பக். 268)”

இதன் பொருள்: “ஒரு திருத்த மசோதாவை நீதிமன்றம் பரிசீலனைக்கு உட்படுத்தும் போது அம்மசோதா அரசியல் யாப்புக்கு முரணற்றதாக அமைகிறதா (Constitutionality) என ஆராயும் சந்தர்ப்பத்தைப் பெற்றுக் கொள்கிறது. ஜனநாயக ஆளுகை தொடர்பாக அத்திருத்தத்தினால் எழும் பிரச்சினைகள் எவை என்பதை ஆராய்வதற்கான சந்தர்ப்பத்தையும் அது பெறுகிறது. இதனைவிட இச்சந்தர்ப்பத்தைப் பயன்படுத்தும் நீதிமன்றம், குறித்த திருத்தத்தினால் ஏற்படப்போகும் அரசியலமைப்புக் கட்டமைப்பு மாற்றம், ஆளுகைக் கட்டமைப்பு மாற்றம் என்பன பற்றியும், ஏற்படப்போகும் மீள்கட்டமைப்புப் பற்றியும் கருத்துரைப்பதற்கும், தனது செல்வாக்கைச் செலுத்துவதற்கும் வாய்ப்பையும் பெறுகிறது.”

இதனைத் தொடர்ந்து கலன சேனரத்தின அவர்கள் முக்கியமான கருத்தொன்றைப் பதிவு செய்கிறார்.

“When the chance is missed the court is often powerless, especially because the court does not have the power of judicial review of legislation”. இவ்வசனத்தின் பொருளை எமது வார்த்தைகளில் விளக்கிக் கூறுவோம். இந்தச் சந்தர்ப்பத்தை நீதிமன்றம் தவறவிட்டால் அது ஓர் இழப்பு ஆகும். அரசியல் யாப்பைப் பற்றிக் கருத்துரைக்கும் மீள்வாய்ப்பு நீதிமன்றத்திற்குக் கிடைக்கப்போவதில்லை. ஏனெனில் இலங்கையில் நீதித்துறைக்கு பாராளுமன்றத்தால் இயற்றப்பட்ட சட்டங்களை (Legislation) நீதி மீளாய்வுக்கு உட்படுத்தும் அதிகாரம் இல்லை. நீதிமன்றம் இவ்விடயத்தில் தலையிடும் சக்தியற்றதாகும் (Powerless).

1978 அரசியல் யாப்புக்கான திருத்தங்களைப் பற்றிய உயர்நீதிமன்ற முடிவுகளை ஆராயும் போது நீதிமன்றம் தனது வகிபாகத்தை மட்டுப்படுத்தியதாகவும் குறுகியதாகவும் (Very Restrictive and Limited Role) ஆக்கியுள்ளதைக் காணலாம் (பக். 269). இந்த அணுகுமுறை 4 ஆவது திருத்தம், 20 ஆவது திருத்தம் ஆகிய சந்தர்ப்பங்களில் நீதிமன்றத்தின் தீர்ப்புகளில் வெளிப்படையாகத் தெரிந்தது. நீதித்துறை நிறைவேற்றுத் துறைக்கும், சட்டவாக்கத்துறைக்கும் பணிந்து போகும் மனப்பான்மையை வெளிப்படுத்தியது. நீதிமன்றத்தின் இம் மனப்பாங்கு பற்றி கலன சேனரத்தின பின்வருமாறு குறிப்பிடுகிறார்.

“The court believes that its task is very simply to examine the constitutionality of provisions, and that too in a mechanical fashion”

இதன் பொருள்: ”திருத்தச் சட்டம் அரசியல் யாப்புக்கு முரணற்றதாக உள்ளதா என்பதைப் பற்றிக் கருத்துரைப்பது நீதிமன்றின் பணி எனவும், அதனையும் யாந்திரீக முறையில் (Mechanical Fashion) செய்யலாம் எனவும் கருதும் மனப்பாங்கு இருந்து வந்தது.”

நீதிமன்றின் இந்த மனப்பாங்குக்கு உதாரணமாக 4 வது திருத்தம் பற்றிய அதன் முடிவை எடுத்துக் காட்டலாம். அத்திருத்தத்தைச் செய்வதற்கு சர்வசன வாக்கெடுப்பு (Referendum) தேவையா, இல்லையா என்பதைக் கூறுவதோடு தனது வேலை முடிவடைந்து விட்டதென்ற கருத்தை நீதிமன்றம் கொண்டிருந்தது. சர்வசன வாக்கெடுப்புப் பற்றிய நீதிமன்ற முடிவுகள் பல்வேறு சந்தர்ப்பங்களில் இவ்வாறாகவே இருந்தன. குறிப்பாக 20 ஆவது திருத்தச் சட்டத்தின் போதும், உறுப்புரை 83 இற்கு அமைய சர்வசன வாக்கெடுப்பு நடத்த வேண்டுமா அல்லது தேவையில்லையா என்பதைக் கூறுவது மட்டுமே நீதிமன்றின் பணி என்ற மனப்பாங்கு வெளிப்பட்டது. 20 ஆவது திருத்தம் பற்றிய தீர்ப்பில் நீதிமன்றம் பின்வருமாறு குறிப்பிட்டதென கலன சேனரத்தின அவர்கள் மேற்கோள் காட்டுகிறார்.

“When we exercise jurisdiction in relation to an amendment to the constitution, It does not extend to consider desirability of a provision or to delve into policy matters, sole consideration would be the constitutionality of the provision (SC. SD. NO: 01/2020-39/2020:51)”

இதன் பொருள்: “அரசியல் யாப்புக்கான திருத்தம் குறித்த நீதிமன்ற நியாயாதிக்கத்தை நாம் பிரயோகிக்கும் போது, குறித்த திருத்தத்தின் விரும்பத்தகு தன்மையை (Desirability) பரிசீலிப்பதோ அல்லது அரசின் கொள்கை வகுத்தல் விடயங்களுக்குள் புகுந்து ஆராய்வதோ எமது வேலையன்று; யாப்புத் திருத்தத்தின் அரசியல் யாப்புக்கு முரணாகாத தன்மையை (Constitutionality) பரிசீலிப்பதில் மட்டும் நாம் கவனம் குவித்தல் வேண்டும்.”

இவ்வாறான சிந்தனைப் போக்குக்கு முன்னுதாரணமாக சைமண்ட்ஸ் பிரபுவின் (Viscount Simonds) மேற்கோள் ஒன்றை நீதிமன்றம் எடுத்துக்காட்டியது.

“A judge cannot under a thin guise of interpretation usurp the function of the legislature to achieve a result that the judge thinks is desirable in the interest of justice. Therefore the role of the judge is to give effect to the expressed intention of parliament as it is the bounded duty of any court and the function of every judge to do justice within the stipulated parameters (SC. SD. NO:01/2020-39/2020:297)”

மேற்படி ஆங்கில மேற்கோளின் கருத்தை எமது வார்த்தைகளில் விளக்கிக் கூறுவோம்: “நீதிபதிகள் சட்டத்திற்கு விளக்கம் கூறுதல் (Interpretation) என்ற போர்வையில் சட்டத்தை ஆக்கும் பாராளுமன்றத்தின் அதிகாரங்களைத் தமதாக்கிச் சட்ட ஆக்கப் பணியில் தம் மூக்கை நுழைக்கக் கூடாது. பாராளுமன்றத்தின் வேலையை தாம் செய்கிறோம் என்றும், தாம் விரும்பத்தகுந்தது (Disrable) எனக் கருதுவதை நீதியின் நன்மை கருதிச் செயற்படுத்துகிறோம் என்றும் எண்ணிச் செயற்படக்கூடாது. பாராளுமன்றத்தின் வேலை எது, நீதிமன்றத்தின் வேலை எது என்ற எல்லைக்குள் நின்று நீதியானதைச் செய்வதே நீதிமன்றின் கடமையாகும்.”  

நீதிபதிகள் முடிவுகளைச் செய்யும் போது விரும்பத்தக்கது (Desirability), அரசியல் யாப்புடன் முரண்பாடாத தன்மை (Constitutionality) என்னும் இரண்டு விடயங்களில், இரண்டாவதான அரசியல் யாப்புடன் முரண்படாத தன்மை என்பதைப் பரிசீலிப்பதோடு, தமது பணியை நிறுத்திக் கொள்ள வேண்டும் என்னும் கருத்துத் தவறானது என கலன சேனரத்தின குறிப்பிடுகிறார். மேலும் இவ்வாறான பிரிப்பு, செயற்கையானதும் ஆகும் எனவும் அவர் குறிப்பிடுகிறார்.

விரும்பத்தகுந்தது இதுதான் என்று நீதிமன்றம் சிந்திப்பதும், அதன்படி செயலாற்றுவதும் இயல்பானது. நீதிமன்றம் ஒரு சட்ட ஏற்பாடு பற்றிக் கூறும் குறிப்புகள் ‘றொபொட்’ (Robot) ஒன்றின் குறிப்புகள் போன்றவையல்ல. சட்டவிதிகளின் விரும்பத்தகு தன்மையை நீதிமன்றம் பரிசீலனை செய்து முடிவுகளைக் கூறுதல் அவசியமானது.

1978 அரசியல் யாப்பிற்குக் கொண்டுவரப்பட்ட 6 திருத்த மசோதாக்கள் குறித்த உயர்நீதிமன்றத்தின் முடிவுகளைப் பகுப்பாய்வு செய்வதாக அமையும் ‘Democratic Governance and the Supreme Court of Sri lanka’ என்னும் தலைப்பிலான ஆங்கிலக் கட்டுரையின் சுருக்க அறிமுகமாக இத் தமிழ்க்கட்டுரை எழுதப்பட்டது. சட்ட அறிஞர் கலன சேனரத்தின அவர்களால் எழுதப்பட்ட மேற்படி ஆங்கிலக்கட்டுரை ‘Democracy and Democratization in Sri Lanka : Paths, Trends and Imaginations (2023)’ என்னும் கட்டுரைத் தொகுப்பு நூலின் Vol 1, 6 ஆவது அத்தியாயமாக (237-279) அமைந்துள்ளது. இந்நூலின் பதிப்பாசிரியர் பேராசிரியர் ஜயதேவ உயன்கொட ஆவர். BMICH இந்நூலை வெளியிட்டுள்ளது. 

கலன சேனரத்தின (Kalana Senaratne) இலண்டன் பல்கலைக்கழகத்தில் L.L.B, L.L.M பட்டங்களைப் பெற்றவர். பின்னர் ஹொங்கொங் பல்கலைக்கழகத்தில் சர்வதேச சட்டத்தில் Ph.D பட்டத்தையும் பெற்றுக் கொண்டார். தற்போது பேராதனைப் பல்கலைக்கழகத்தின் சட்டத்துறையில் முதுநிலை விரிவுரையாளராகக் கடமையாற்றுகிறார். அப்பல்கலைக்கழகத்தில் சர்வதேச சட்டம், அரசியல் யாப்புச் சட்டம், நிர்வாகச் சட்டம் ஆகியவற்றைக் கற்பித்து வருகிறார். கேம்பிரிட்ஜ் பல்கலைக்கழகத்தின் வெளியீடாக ‘Internal Self – determination in International Law: History, Theory and Practice (2021)’ என்னும் இவரது நூல் பிரசுரிக்கப்பட்டுள்ளது. சட்டத்துறை ஆய்விதழ்களில் இவரது ஆய்வுக்கட்டுரைகள் பல வெளிவந்துள்ளன.