மலையக தமிழ் மக்களின் இந்த வரலாற்றுத் தொடர் இந்த அத்தியாயத்துடன் ஒரு முடிவுக்கு வருகிறது. எனினும் அவர்களது வரலாறு அதன் பின்னரும் இந்த அத்தியாயத்திலிருந்து இன்று வரை தொடரத்தான் செய்கிறது. அது புதுமைப்பித்தன் எழுதிய ‘துன்பக்கேணி’ என்ற கதையைப் போல ஒரு துன்பியல் வரலாறு.
நான் இந்த வரலாற்று தொடரை எழுத முற்பட்டபோது இதற்கு என்ன தலைப்பை இடலாம் என்று பெரிதும் சிந்தித்தேன். சுதந்திரம் பெற்ற காலத்தில் இருந்து 74 வருடங்களாக, இந்த மக்களை நாட்டில் இருந்து விரட்டிவிட இந்த அளவுக்கு அரசியல் சதிச் செயல்கள் இடம்பெற்றிருக்கின்றன என்பது என் மனக்கண்ணில் ஒவ்வொன்றாக துல்லியமாகத் தோன்றின. அதை மையமாகக் கொண்டே ‘சதிகளையும் சூழ்ச்சிகளையும் கடந்த வரலாறு’ என்று இதற்கு தலைப்பிட்டேன். அதன்பின் அவர்கள் செய்த சதிகளையும் சூழ்ச்சிகளையும் ஒன்றன் பின் ஒன்றாக எழுதி ஒரு பட்டியல் தயாரித்தேன். இருந்தாலும் அந்த பட்டியல் இத்தனை நீளமானதாக இருக்கும் என்று நான் எதிர்பார்க்கவில்லை. அவை சுமார் 50 தலைப்புகளில் உள்ளடக்கப்பட்டுள்ளன.
பின்னரான காலத்தில் இவர்கள் மீது ஏவி விடப்பட்ட சதிகளும் சூழ்ச்சிகளும் என்ற பட்டியலில் பின்வரும் விடயங்களும் சேர்க்கப்பட வேண்டும்.
1980 களின் பிற்பகுதிகளில் இம்மக்கள் தமது பிரஜா உரிமையை மீளப்பெற்று ‘நாடற்றவர்கள்’ என்ற நிலையில் இருந்து மீண்டதன் பின்னர் தாம் படித்த சமூகமாக மாறினால்தான் வாழ்க்கையில் முன்னேறலாம் என்று கருதி படிப்பில் அதிக ஆர்வம் காட்டினார்கள். ஆனால் அவர்கள் படித்து முன்னேறி விடக்கூடாது என்பதில் மிகக் கவனமாக இருந்த ஆட்சியாளர்கள் பாடசாலைகளில் போதுமான ஆசிரியர்களை நியமிக்காது விட்டார்கள். குறிப்பாக கணித, விஞ்ஞானப் பாடங்களைக் கற்பிப்பதற்கு போதுமான ஆசிரியர்களுக்கு பற்றாக்குறை நிலவியது. ஆசிரியர்களை நியமிக்காது விட்டால், அவர்கள் க.பொ.த சாதாரண தரப் பரிட்சையில் சித்தி எய்த மாட்டார்கள் என்றும் அதனால் அவர்களால் மேற்படிப்பு படிக்க முடியாது என்றும் திட்டம் போட்டார்கள். ஆனால் இன்று அவர்கள் அதனை எல்லாம் மீறி ‘படித்த சமூகத்தினர்’ என்ற அடைமொழியைச் சுமந்து கொள்ளும் அளவுக்கு முன்னேறி உள்ளனர்.
ஆரம்பத்தில் இருந்தே பொது சுகாதாரத்துறை மிகப் பின்தங்கியதாகவே இருந்தது. தாய்சேய் மரணம் மிக அதிகரித்த நிலையில் காணப்பட்டதுடன் பிள்ளைகளிடத்தில் மந்தபோஷணை நிலமை ஏற்பட்டது. முழுச் சமுதாயமுமே ஆரோக்கியமற்றதாக மாறிய நிலைமை தோன்றியது. மருத்துவமனைகள் நீண்ட தூரத்துக்கு அப்பாலே இருந்தன. அவற்றை சென்றடைய போக்குவரத்து வசதிகளோ வசதியான பாதைகளோ இருக்கவில்லை. அநேகமான சந்தர்ப்பங்களில் மருத்துவமனையை அடையும் முன்னரே பிரசவங்கள் நிகழ்ந்துள்ளன. குழந்தை பிறந்ததை பதிவு செய்யும் உரிமையும்கூட தோட்டத் தொழிலாளர்களுக்கு மறுக்கப்பட்டது. அதனைக்கூட தோட்டத்துரைமாரே செய்ய வேண்டும் என்று பிறப்பு, இறப்பு பதிவுச் சட்டத்தில் ஏற்பாடுகள் செய்யப்பட்டிருந்தன.
கடின உழைப்பால் இவற்றையெல்லாம் தாண்டி இந்திய வம்சாவழி தமிழ் மக்கள் என்ற வரையறையைக் கடந்து இன்று ‘மலையக தமிழ் மக்கள்’ என்ற சிறப்பு அடையாளத்தைப் பெற்றுள்ளனர். சுமார் 18 லட்சம் (உத்தியோக பூர்வமற்ற கணிப்பீட்டின்படி) சமூக அங்கத்தவர்களை கொண்டு இந்த நாட்டின் நான்காவது தேசிய இனமாக இவர்கள் வளர்ச்சி அடைந்துள்ளனர். எதிர்காலத்தில், நாட்டில் சிறுபான்மையினரை அடிப்படையாகக் கொண்டு தேசிய இனப் பிரச்சனைக்கான தீர்வு என்ற அடிப்படையில் ஏதேனும் தீர்வுகள் எட்டப்படும் போது ‘மலையக தமிழ் தேசிய இனம் – அவர்களுக்கான பிரச்சனைகளும் தீர்வுகளும்’ என்ற அடிப்படையில் அவர்கள் முன்வைக்கின்ற அரசியல் உரிமைகள் ஆராயப்பட்டு அவர்கள் எதிர்கொள்கின்ற சகல அரசியல், பொருளாதார, சமூக, மொழிப் பிரச்சினைகளும் தீர்த்து வைக்கப்பட வேண்டும்.
