கழிகாமமலையின் எல்லையில்

கிழக்கு உரோகணத்துக்கு திருத்தமான எல்லை வகுத்து, அதில் சைவத்தமிழ் சமூகமொன்றை உருவாக்குவதற்கான அத்திவாரத்தை இலங்கை மீதான சோழப்படையெடுப்பு ஏற்படுத்தித் தந்தது என்பதை கடந்த அத்தியாயத்தில் பார்த்தோம். அந்த அத்திவாரத்தின் மீது வலுவான அமைப்பொன்று அடுத்த நூறாண்டு காலத்துக்குள் உறுதியாக எழுவதற்கான வாய்ப்பை வரலாறு அமைத்துத் தந்தது.

1110 ஆம் ஆண்டு வரை இலங்கையை ஒருகுடையின் கீழ் ஆண்ட விசயவாகுவின் பிற்காலத்தில், இலங்கையிலிருந்த வணிககணங்களும் வேளக்காரப்படைகளும் அவனுக்கு ஆதரவான மனநிலையில் இருந்தன என்பதை பொலனறுவை வேளக்காரக் கல்வெட்டு சொல்கின்றது. அவன் மறைவின் பின் ஆண்ட அவனது மகனான விக்கிரமவாகுவும், அவனது தங்கையின் மூன்று மைந்தரும் தங்களுக்குள் முரண்பட்டனர். உரோகணத்தில் மகாநாககுலத்தில் (இன்றைய அம்பலாந்தோட்டை) ஆதிபாதனாக வீற்றிருந்த விக்கிரமவாகு தனது தந்தையின் மறைவுக்குப் பின்னர் தனது மூன்று மைத்துனர்களுடன் போரிட்டு வட இலங்கையைக் கைப்பற்றிக்கொண்டான். அவனது மூன்று மைத்துனர்கள் உரோகணத்தையும் இலங்கையின் தென்மேற்குப்புறம் தட்சிண தேசத்தையும் கைப்பற்றிக்கொண்டனர். மூன்று மைத்துனரில் மூத்தவனான மானாபரணன் தக்கிண தேசத்தில் தங்கியிருக்க, இளையவர்களான கீர்த்திசிறீமேகனும் சிறீவல்லபனும் உரோகணத்தை பன்னீராயிரம் நாடு, எண்ணாயிரம் நாடு என்று இரண்டாகப் பிரித்து அவற்றுக்கு முறையே மகாநாககுலத்தையும் உத்தநாத்துவாரத்தையும் (உடுந்தொறை, இன்றைய மொனராகலை நகரம்) தலைநகராக்கி ஆண்டுவரலாயினர். உடுந்தொறையிலும் அதைச் சூழ குத்தசாலை (இன்றைய புத்தளை), கட்டகாமத்திலுமே (கதிர்காமத்துக்கு அருகேயுள்ளது) விக்கிரமவாகுவுக்கும் அவனது மைத்துனர்களுக்குமான போர் இடம்பெற்றமை மகாவம்சத்தில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளதால், இன்றைய மொனராகலை, அம்பாந்தோட்டை மாவட்டங்களே எண்ணாயிரம் நாட்டில் அடங்கியிருந்தமை தெரிகின்றது. சிறீவல்லபனின் ஆட்சியின் கீழ் கீழை உரோகணம் இருந்ததா என்பது தெரியவில்லை.

விக்கிரமவாகுவும் அவனுக்குப் பின்னர் அவனது மகனான இரண்டாம் கயவாகுவும் முடிசூடாமலேயே பொலனறுவையிலிருந்து இராசநாட்டை ஆண்டு வரலாயினர். அவர்கள் முடிசூடாமைக்கு, அவர்கள் சைவசமயம் சார்ந்திருந்ததே காரணம் எனச் சொல்லப்படுகிறது. இரண்டாம் கயவாகு கோணேச்சரம் மீது கொண்டிருந்த பத்திமை பல கோணேச்சரத் தொன்மங்களில் நீடிப்பதை நாம் காணலாம்.

விசயவாகுவின் தங்கை வழிப் பேரனான முதலாம் பராக்கிரமபாகுவுக்கும் கயவாகுவுக்கும் இடைவிடாப்போர் இடம்பெற்று இறுதியில் இருவரும் உடன்படிக்கையொன்றில் கைச்சாத்திட்டதன் அடிப்படையில், பராக்கிரமபாகு பொலனறுவையில் முடிசூடி முழு இலங்கைக்கும் அரசனானான். கயவாகு பின்வாங்கி கந்தளாயில் தன் இறுதிக்காலத்தைக் கழித்ததாகவும் அங்கேயே மறைந்ததாகவும் மகாவம்சம் சொல்கின்றது. கந்தளாய் அந்தணர் குடியிருப்பும் சிவாலயமும் அமைந்திருந்த பேரூராக அப்போது விளங்கியதுடன், விசயவாகுவின் காலத்தில் அங்கு அமைந்திருந்த விசயராச ஈச்சரம் எனும் சிவாலயத்துக்கும் கோணேச்சரத்துக்கும் தொடர்புகள் நிலவியிருக்கக்கூடும். திருக்கோணமலைத் தொன்மங்கள் கோணேச்சரக் கடவுள் மீது மாறாப்பக்தி பூண்டிருந்த கயவாகு, தன் இறுதிக்காலத்தில் கருவறையில் ஒரு தாமரைப்பூவாக மாறி மறைந்ததாகச் சொல்வதை இதனோடு ஒப்பிடமுடியும்.

பராக்கிரமபாகு இராசநாட்டில் முடிசூடிக்கொண்டபின் உரோகணத்தில் எஞ்சியிருந்த அரச வம்சத்தினர், அவனது சிற்றப்பா சிறீவல்லபனின் கைம்பெண் இராசமாதாவான சுகலாதேவியை தங்கள் வசப்படுத்தி, பராக்கிரமபாகுவுக்கு எதிராக கலகம் செய்யத் தொடங்கினர். அதை அடக்க தன் தளபதி அரக்கன் தலைமையில் பராக்கிரமபாகு படையனுப்பிய இடைவெளியில், கொட்டியாரத்தில் இருந்த வேளக்காரப்படையினரும் கேரளப்படையினரும் சிங்களப்படையினரும் இதுதான் தருணமென பொலனறுவையைக் கைப்பற்ற படையெடுத்தனர். ஆனால் அப்படையெடுப்பை பராக்கிரமபாகு வெற்றிகரமாக முறியடித்தான்.

பராக்கிரமபாகுவின் படை பல இடங்களில் கிளர்ச்சியை அடக்கி உத்தநாத்துவாரத்தில் இருந்த சுகலாதேவியை முற்றுகையிட்டது. அதேநேரத்தில் கிழக்கு உரோகணத்தில் தீகவாபிமண்டலத்தில் பல புதிய கலகங்கள் எழலாயின. அவற்றை அடக்க அதிகாரி கீர்த்தி, சீவிதபொத்தகன் கீர்த்தி ஆகிய இரு தளபதிகளை ஏவினான் பராக்கிரமபாகு (மகாவம்சம் 74:1-90).

ஏராகுளு (ஏறாவூர்) என்ற இடத்திலிருந்து வந்த எதிரிகளை ‘கிவுலப’ என்ற இடத்தில் எதிர்த்து வென்ற பராக்கிரமபாகுவின் படை, அங்கிருந்த அரண்களைத் தகர்த்து, ‘உத்தகாமம், கிகோபு, கிரிந்தகாமம்’ ஆகிய ஊர்களில் கலகக்காரர்களை வென்று இறுதியில் தீகவாபியைக் கைப்பற்றினார்கள் என்கின்றது மகாவம்சம். இந்த ஊர்களில் ஏராகுளு, தீகவாபி தவிர வேறு ஊர்கள் இதுவரை அடையாளங் காணப்படவில்லை. எனினும் இவை பொலனறுவை, ஏறாவூர், தீகவாபி (இறக்காமம்) எனும் முக்கோணத்துக்கு இடையே அமைந்திருந்தமை தெளிவாவதால், இந்தக்கலகம் இன்றைய மட்டக்களப்பு, அம்பாறை மாவட்டங்களில் இடம்பெற்றமை தெரியவருகின்றது.

புத்தளைக்கு அண்மையில் இடம்பெற்ற போரில் பன்னிரு வாயில்கள் கொண்ட சமனவியளம் எனும் அரணைச் சிதைத்த பராக்கிரமபாகுவின் படை, பின்னர் கோமயகாமம், சாகாமம், பலப்பாசாணம் எனும் கொத்தளம் என்பவற்றை வென்றழித்து பலப்பாசாணத்தில் தங்கியிருந்தது. அங்கிருந்து மாளவத்துகம் வட்டாரத்தையும் வதகாமகபாசாணம், முளுத்தம், சேனகுத்தகாமம், பொலகாமம், வானரகாமம், கல்லம்பத்திககாமம், என்பவற்றிலும் புரட்சி செய்தோரை வென்றடக்கி கிந்தாலவனம் எனும் இடத்தைச் சென்றடைந்ததாக மகாவம்சம் சொல்கிறது. அதன்பின்னர் தெற்கு மற்றும் மேற்கிலங்கையை பராக்கிரமபாகுவின் படைகள் வென்றதை அந்நூல் சொல்லும்.

மேலுள்ள பட்டியலில் தீகவாபி, சாகாமம், மாளவத்துகம் ஆகிய ஊர்கள் இன்றும் கிட்டத்தட்ட அதே பெயர்களை ஒத்து தீகவாவி, சாகாமம், மல்வத்தை என்று அழைக்கப்படுகின்றன. ஏனைய ஊர்களை இனங்காணமுடியவில்லை. எனினும் இவ்வூர்கள் மேற்குறித்த மூன்று ஊர்களை அண்டி கிழக்கிலங்கையில் அமைந்திருந்தவை என்பதில் ஐயமில்லை^[1].

பராக்கிரமபாகுவிற்குப் பின்னர் மிகக்குறுகிய காலத்திற்கு பதினாறு அரசர்கள் பொலனறுவையை ஆண்டனர். இக்காலத்தில் ஆரிய – கலிங்க அரியணைப் போர் மிக விரிவாக இடம்பெற்றுக்கொண்டிருந்தது. இந்நிலையில் இறுதியாக தமிழக – கேரள வீரர்களுடன் குலோத்துங்க சோழக் காலிங்கராயன் எனும் சோழத் தளபதியுடன் இலங்கை மீது படையெடுத்தான் காலிங்க மாகோன். அப்போது இலங்கையை ஆண்ட பராக்கிரமபாண்டியனை சிறைப்பிடித்து அவன் கண்களைப் பிடுங்கிக்கொன்ற மாகோன் படைவீரர்கள் பொலனறுவையில் அவனுக்கு முடிசூட்டினர். அதன்போது அவர்கள் செய்த அட்டூழியங்களை மகாவம்சம் வேதனையுடன் விவரிக்கின்றது.

கிட்டத்தட்ட இதையொத்த சம்பவங்களையே மட்டக்களப்புப் பூர்வ சரித்திரமும் விவரிக்கின்றது. சோழருக்கு ஆதரவான கலிங்ககுலத்துக்கெதிரான நடவடிக்கைகள் மட்டக்களப்பு பகுதியில் இடம்பெற்றதையும், ‘தமிழ் மதம் மாறி’ மக்கள் நாமதாரியாவதும், அதற்கு வணிகர் ஆதரவு இருந்ததுமான ஒரு காலத்திலேயே மாகோன் படையெடுப்பு இடம்பெறுகின்றது. மகாவம்சத்தில் மாகோனின் புத்த சமயத்துக்கெதிரான நடவடிக்கைகளுக்குச் சமனாகவே பூர்வ சரித்திரத்திலுள்ள வைணவத்துக்கெதிரான நடவடிக்கைகள் முக்கியத்துவம் பெறுகின்றன. “பொய்யான நம்பிக்கையைக் கடைப்பிடித்த மாகோன் நான்கு வருணங்களில் குழப்பத்தை ஏற்படுத்தினான்” என்கின்றது மகாவம்சம். வீரசைவனான மாகோன் வருணாச்சிரமங்களுக்கு எதிரானவன் என்பது இங்கு ஊன்றிநோக்கத்தக்கது. அதேபோல் “நாமதாரிகளை (வைணவரை) கண்களைப் பறித்தும் முழங்கால் சில்லுகளை எடுத்தும் குதிகளை வெட்டியும் மற்றும் சிலரை வாளுக்கிரையாக்கியும்” கொடுமைப்படுத்தினான் மாகோன் என்கின்றது பூர்வ சரித்திரம் (கமலநாதன் & கமலநாதன்: 2005).

மாகோன் தோப்பாவையிலிருந்த (பொலனறுவை) புத்தாலயங்களை இடிப்பித்ததை இன்னோரிடத்தில் பூர்வ சரித்திரம் சொல்லும். கலிங்கமாகோன் அரனூழியம் வகுத்த கல்வெட்டு, அவனிடம் அந்தணர்கள் வந்து சிவாலயத்துக்கு (சோழராட்சியில்?) நியமிக்கப்பட்ட ஊழியர்கள் மீன்பிடித்து உண்ணுகிறார்கள்; சிவனை இகழ்ந்து இராமரை வழிபடுகிறார்கள் என்று முறையிட்டதும், அவர்களில் தவறு செய்தோரை கண்களைப்பிடுங்கி கழுவிலேற்றி ஏழு குலங்களாகப் பிரித்தான் என்கின்றது. அதில் குறிப்பிடப்பட்ட ‘கோவசியர்’ குலங்கள், திருக்கோவில் சித்திரவேலாயுத சுவாமி ஆலயம், கொக்கட்டிச்சோலை தாந்தோன்றீச்சரம், கோவிற்போரதீவு சித்திரவேலாயுதசுவாமி ஆலயம் ஆகியவற்றின் ஊழியங்களோடு தொடர்புள்ளவை.

மகாவம்ச, பூர்வ சரித்திரக் குறிப்புகளிலிருந்து பொலனறுவையை ஆண்ட பாண்டிய இளவரசனைக் கொன்று ஆட்சியைப் பிடித்த மாகோன், கலிங்க வம்சத்துக்கெதிரான நடவடிக்கைகளுக்கு பழிவாங்க வந்திருத்தல் கூடும் என்பதை உய்த்துணர முடிகின்றது. சைவம், புத்தம், வைணவம் ஆகிய சமயங்களுக்கிடையே இருந்த முரண்பாடு அவன் வரலாற்றில் சொல்லப்படுவதால், பதின்மூன்றாம் நூற்றாண்டின் ஆரம்பத்தில் உருவான இராமனுச வைணவத்தின் எழுச்சி, அதைத் தழுவிப் பரம்பலான கம்பராமாயணத்தின் செல்வாக்கு^[2] என்பவற்றினூடே தமிழகம், இலங்கை என்பவற்றில் ஏற்பட்ட சமூக மாற்றத்தை ஓரளவு உணர்ந்துகொள்ள முடிகின்றது. கிழக்கு உரோகணத்தில், சோழர் காலத்தில் எழுந்த முதலாவது சைவத்தமிழ் பண்பாட்டு அலையை அடுத்து, மாகோன் காலத்தில் எழுந்த வீரசைவ அலையை இரண்டாவது பண்பாட்டு மலர்ச்சியாகக் கொள்ளலாம். மாகோன் காலத்திலேயே பண்டைய கிழக்கு உரோகணம் அல்லது தீகவாபிமண்டலம் பின்னாளைய மட்டுக்களப்பு நாடாக மாறுவதற்கான அறுதியும் இறுதியுமான எல்லை இடப்படுகின்றது.

இவ்வாறு பழைய உரோகணத்துக்கு திருத்தமான வட எல்லை இடப்பட்ட சம்பவத்தை மகாவம்சமும் உறுதிப்படுத்துகிறது. மாகோன் காலத்தில் கோவிந்தமலையில் புவனேகபாகு என்பவன் அரசொன்றை அமைத்து உரோகண நாட்டைக் காத்தான் என்கின்றது மகாவம்சம் (81:5-7). மட்டக்களப்புத் தமிழரால் கழிகாமமலை என்று அழைக்கப்பட்ட கோவிந்தமலை பொத்துவிலுக்கு வடமேற்கே அமைந்துள்ள ஒரு உயரமான மலை. அது மட்டக்களப்பின் மேற்கெல்லையாக நீண்டநாட்கள் சொல்லப்பட்டு வந்துள்ளது^[3]. அங்கு அரசமைத்த புவனேகபாகு “உரோகணத்தைக் காப்பாற்றினான்” என்று சொல்லப்படுவதன் மூலம், உரோகணத்தின் புதிய எல்லையாக மாகோன் காலத்தில் அம்மலை மாறிவிட்டிருந்தது என்பதை அறியலாம்.

முடிவுரை

இயற்கை வளங்கள் பல நிறைந்த ஈழத்துக் கீழைக்கரையானது வரலாற்றுதயக் காலம் தொட்டே மக்கள் குடியேற்றம் நிறைந்த இடமாகக் காணப்பட்டுள்ளது. அங்கு ஓடிய சிற்றாறுகளாலும், இயற்கையான கடல்சார் புவியியல் அம்சங்களாலும், அதன் மத்தியில் அமைந்திருந்த நீண்டநெடிய வாவியாலும் வணிகம், போக்குவரத்து என்பன இடம்பெற்றுவந்த கீழைக்கரையானது, அவ்வப்போது முக்கியமான அரசியல் மேடையாகவும் விளங்கியது. அந்நிலப்பகுதி வரலாற்றுக்காலகட்டத்தின் ஆரம்பத்தில் நாகர் குடியிருப்புகளாக இருந்தது. தொடர்ந்து வேள்புலங்கள், சிற்றரசுகளால் ஆளப்பட்டது. பின்னர் அனுராதபுர அரசின் எழுச்சியுடன் வட இலங்கையில் இராசநாட்டு அரசு தோன்றியபோது, உரோகணத்தின் பாகமாக நீடிக்கலாயிற்று. பல்வேறு சிங்கள அரசர் காலத்தில் அங்கு புத்தசமயம் செழித்ததுடன், இலங்கைத்தீவின் தனித்துவமான நீர்ப்பாசன அபிவிருத்தியும் கட்டடக்கலையும் கல்வியும் அங்கு நிலவின என்பதற்கான பல்வேறு சான்றுகளைப் பெற்றுக்கொள்ளக் கூடியதாகவுள்ளது. மேலதிகமாக, தமிழ் வணிகர்கள் தொடர்ச்சியாக அக்கரையிலிருந்து இங்கு வந்தபடி இருந்தனர் என்பதையும் அறியக்கூடியதாகவுள்ளது.

இந்நிலையில் பத்தாம் நூற்றாண்டில் இடம்பெற்ற சோழப்படையெடுப்பும் அதைத்தொடர்ந்து இருநூறு ஆண்டுகளில் இடம்பெற்ற மாகோன் படையெடுப்பும் இந்நிலத்தின் பண்பாட்டையும் சமூக அமைப்பையும் முற்றாகப் புரட்டிப்போட்டது. சைவமும் தமிழும் தனித்துவமாகச் செழிக்கும் பண்பாட்டுப் பகுதியாக இந்நிலம் மாறியதுடன், சிங்களமும் புத்தமும் இங்கு அருகி, பழைய உரோகண நாட்டிலிருந்து துண்டிக்கப்படலாயிற்று. துண்டிக்கப்பட்ட கீழைக்கரைக்கு மிகச்சரியாக எப்போது மட்டக்களப்பு என்ற பெயர் உருவானது என்பது தெரியவில்லை. ஆனால், அந்தத் துண்டிப்பை உறுதிப்படுத்தியவன் மாகோன். அவன் பெயர் பொறித்து, உரோகணத்துக்குத் வடக்கு எல்லை வகுத்து நிற்கின்றது உலகின் பழமைவாய்ந்த – இன்றும் எழுதப்படும் மகாவம்சப் பெருநூல். அதற்கு சாட்சியாக எண்ணூறு ஆண்டுகளாக கீழைக்கரையின் மேற்கெல்லையில் நிமிர்ந்து நிற்கிறது கோவிந்தமலை – கீழைக்கரையின் கழிகாமமலை!

அடிக்குறிப்புகள் 

^[1] தோராயமாக கோமயகாமம் என்பதை கோமாரி என்றும், முளுத்த என்பதை முல்லைத்தீவு (இன்று அட்டாளைச்சேனை) என்றும், பொலகாமம் என்பதை பழுகாமம் என்றும், வானரகாமம் என்பதை வந்தாறுமூலை (வானரம் – வந்துறா – குரங்கு) என்றும் இனங்காணமுடியும்.  இந்த அடையாளப்படுத்தலை உறுதிப்படுத்த மேலதிக சான்றுகள் தேவை.

^[2] ஏழு மறவர் குலப்பெண்கள் தமிழ் மதத்தை மாற்றி அரிநமோவென மாற்றுவதற்காக இராமநாட்டிலிருந்து மட்டக்களப்புக்கு கம்பரின் ஏட்டுப்பிரதியைக் கொணர்ந்தார்கள் என்று பூர்வ சரித்திரம் வேறோரிடத்தில் சொல்கின்றது. இன்று வைணவ மரபு முற்றிலும் மறைந்து சைவ வழிபாட்டுமுறைமையே கிழக்கிலங்கையில் கடைப்பிடிக்கப்படுகின்ற போதும், மட்டக்களப்பின் இன்றைய பாரம்பரிய வழிபாட்டில் இராமனை விட கண்ணனுக்கே முன்னுரிமை அளிக்கப்படுகிறது. எனினும் இராமனைப் போற்றும் ‘இராமர் காவியம்’ முதலிய வழிபாட்டு இலக்கியங்கள் தொடர்ந்தும் வழக்கிலுள்ளதாகத் தெரிகின்றது (கணபதிப்பிள்ளை:1971).

^[3] மேற்கெல்லை கழிகாமமலை என்ற வாசகம் நாடுகாட்டுப்பரவணிக் கல்வெட்டிலுள்ளது. திருக்கோவிலிலுள்ள சிதைந்துபோன கல்வெட்டொன்றில் அதன் எல்லைகள் “வடக்கு அம்பிலாலந்துறை, குணர்கடல், தெற்கு அறுகமனப்பூமுனை, மேற்கு தளி…” என்றவாறு சிதைந்துள்ளது (பத்மநாதன் 2013). சி. கணபதிப்பிள்ளை எனும் அறிஞர் தனது காலத்தில் நிலவிய வாய்மொழிமரபைக் கொண்டு இக்கல்வெட்டின் இறுதிச்சொல்லை தளி அல்ல; களி [காமமலை] என்று பூர்த்திசெய்கிறார். 

உசாத்துணைகள்

1. கமலநாதன், சா.இ. கமலநாதன், கமலா. (2005). மட்டக்களப்பு பூர்வ சரித்திரம், கொழும்பு – சென்னை: குமரன் புத்தக இல்லம்.
2. கணபதிப்பிள்ளை, சி. (1971). மகாமாரித் தேவி திவ்விய கரணி, யாழ்ப்பாணம்: விவேகானந்தா அச்சகம்.
3. ___________. (1981). பூர்வீக சப்த ஸ்தலங்கள், அட்டப்பள்ளம்.
4. பத்மநாதன், சி. (2013). இலங்கைத் தமிழ்ச் சாசனங்கள் II, கொழும்பு: இந்து சமய கலாசார அலுவல்கள் திணைக்களம்.