மனவடுக்களின் காலம்
‘Prisoner #1056’ என்கின்ற இந்தச் சுயசரிதை நூலை இரண்டு பகுதிகளாகப் பிரித்துப் பார்க்கலாம். முதலாவது பகுதி, ரோய் ரத்தினவேல் என்பவர் இலங்கையில் பெற்ற போர்க்கால வடுக்கள் பற்றியது. இரண்டாவது பகுதி கனடாவில் அவர் பெறுகின்ற அனுபவங்கள் குறித்தது.
இலங்கையில் பிறந்த ரோய் ரத்தினவேல் போரின் நிமித்தம் அனுபவித்தவை மிகுந்த துயரமானவை. ரோய் கொழும்பில் பிறந்தாலும், நாட்டு நிலைமைகளால் அவரது தாயாரோடும், தமையனோடும் பருத்தித்துறைக்கு அனுப்பப்படுகின்றார். தகப்பன் மட்டும் கொழும்பில் தங்கி வேலை பார்க்கின்றார். அதுவரையும் கொழும்பில் ரோயின் குடும்பத்தார் வாடகைக்கு இருக்கும் இடம் ஒரு இலங்கை இராணுவ கேர்ணலின் வீடாகும்.
ரோய் பருத்தித்துறையில் இருக்கும்போது, இலங்கை இராணுவத்தின் ஒப்பரேஷன் லிபரேஷன் (1987) நடவடிக்கையின்போது பெற்றோரின் முன்னால் இராணுவத்தால் கைது செய்யப்படுகின்றார். அவ்வாறு கைது செய்யப்படும் ரோய் கப்பலின் மூலம் பூஸா சிறைக்குக் கொண்டு செல்லப்படுகின்றார். கிட்டத்தட்ட 2700 பேர் தன்னைப் போல கைது செய்யப்பட்டு காலில் சங்கிலியோடு கப்பலில் இருந்து காலி நகரின் தெருக்களில் சிறைக்கு இழுத்துக் கொண்டு செல்லப்பட்டதாக ரோய் குறிப்பிடுகின்றார். அங்கே அவருக்குக் கொடுக்கப்படும் இலக்கமே ‘கைதி #1056’.
கிட்டத்தட்ட 2 மாதங்கள் சிறைச்சாலைக்குள் சித்திரவதை செய்யப்பட்டுக் கொண்டிருக்கும் ரோய், அன்றைய பாதுகாப்புத்துறை அமைச்சரான லலித் அத்துலத் முதலியின் மனைவியான சிறிமணியைச் சந்திக்கின்றார். தனது நிலவரத்தை, தங்களின் குடும்பத்து நண்பரான கேர்ணல் பெர்னாண்டோவிற்குச் சொல்லும்படி கூறுகின்றார்.
கேர்ணல் பெர்னாண்டோ அதற்கு முதல் வருடம் (1986) அவரது மகன்களில் ஒருவரை புலிகளின் ஒட்டுசுட்டான் தாக்குதலில் இழந்திருக்கின்றார். எனினும் அதை ஒருபுறம் ஒதுக்கிவைத்து கேர்ணல் கொழும்பிலிருந்து 3 மணித்தியாலங்கள் பயணித்து காலிக்கு வந்து ரோயை சிறையிலிருந்தும் சித்திரவதைகளிலிருந்தும் மீட்கின்றார்.
யாழ் தீபகற்பத்தைக் கைப்பற்றும் இலங்கை இராணுவத்தின் ஒப்பரேஷன் லிபரேஷன் நடவடிக்கை இந்திய அரசின் தலையீட்டால் இடை நடுவில் நிறுத்தப்பட்டதை நாம் அறிவோம். ரோய் ஜெயிலில் இருந்து வெளியே வரும்போது இலங்கை – இந்தியா உடன்படிக்கை கைச்சாத்திடப்பட்டுவிட்டது.
கேர்ணல், ரோயை சிறைச்சாலைக்குள் இருந்து காப்பாற்றியதற்கு முன்பு, 1983 இனப் படுகொலைகளின் போது ரோயின் தகப்பனை சிங்களக் காடையர்களிடம் இருந்து காப்பாற்றி பத்திரமாக யாழ்ப்பாணத்துக்கு அனுப்பி வைத்திருந்தார். 84 களில் வீட்டைவிட்டு ஓடிய (இங்கே வெளிப்படையாகச் சொல்லப்படாத போதும், அவர் இயக்கம் ஒன்றில் சேர்ந்திருக்கக்கூடும்) ரோயின் தமையன், பூஸா முகாமில் சிறை வைக்கப்படுகின்றார். தன் சொற்கேளாது வீட்டைவிட்டு ஓடிய மகன் என்பதால் ரோயின் தகப்பன் அவரை சிறையிலிருந்து மீட்க விரும்பவில்லை. அப்போதும் இந்தக் கேர்ணலே ரோயின் தமையனை சிறைச்சாலையில் இருந்து வெளியே எடுக்கின்றார். பின்னர் தமையன் இந்தியாவிற்குப் படகில் சென்று, 1986 இல் டென்மார்க்கிற்கு போய்விடுகின்றார்.
ரோய் தொடக்கத்திலிருந்தே புலிகளின் ஆதரவாளராக தன்னைக் காட்டிக் கொண்டாலும், ரோயின் தகப்பன் புலிகளை எதிர்ப்பவராகவே இருக்கின்றார். ஒருவகையில் அவர்கள் அஹிம்சை வழியில் எல்லாவற்றையும் தீர்க்க விரும்பிய முந்தைய தலைமுறை எனச் சொல்லலாம். அத்துடன் புலிகள் ஏனைய இயக்கங்களைச் சேர்ந்தவர்களை சகோதரப் படுகொலை செய்ததால் ரோயின் தகப்பனுக்கு புலிகளைப் பிடிப்பதில்லை.
பூஸா சிறைச்சாலையில் இருந்து வந்த ரோயை, பெற்றோர் தொடர்ந்து இலங்கையில் வைத்திருக்க விரும்பவில்லை. அவரை ஏதேனும் நாட்டுக்கு பத்திரமாக அனுப்பிவிட விரும்புகின்றனர். ரோய் கனடா செல்வதற்காக, தகப்பன் கனடா தூதராலயத்துக்கு விண்ணப்பிக்கின்றார். ரோயை கனடா விஸாவுக்காய் நேர்காணல் செய்யும் கனடிய அதிகாரி, ரோயின் சித்திரவதை அடையாளங்களைக் காட்டச் சொல்கின்றார். அவர் தனது சட்டையைக் கழற்றிக் காட்டுகின்றார். ரோயிக்கு நடந்த சித்திரவதைகள் காரணமாக அவருக்கு எளிதாக விஸா கிடைத்துவிடுகின்றது.
1988 ஏப்ரல் மாதத்தில் ரோய் கனடாவில் புதிய வாழ்வைத் தொடங்க வருகின்றார். வந்த மூன்று நாட்களிலேயே இலங்கையில் இருந்து ஒரு பேரிடிச் செய்தி அவருக்கு வருகிறது. பருத்தித்துறையில் அவர்களின் வீட்டில் வைத்து ரோயின் தகப்பனை இந்திய இராணுவம் சுட்டுக் கொன்று விடுகின்றது. அடுத்த அறையை முன்னரே பூட்டிவிட்டதால், தாயார் எப்படியோ தப்பிவிடுகின்றார்.
சிறைச்சாலைக்குள் இலங்கை இராணுவத்தால் பெற்ற சித்திரவதைகளோடு, தகப்பனையும் இந்திய இராணுவத்துக்குப் பலிகொடுத்து, தனது மனவடுக்களுக்கோ, சித்திரவதைகளுக்கோ உரிய சிகிச்சையோ, ஆலோசனைகளோ பெறாமல் கனடாவின் குதிரை போல நில்லாமல் ஓடும் கடின வாழ்வுக்குள் தன்னை உடனேயே நுழைத்துக் கொள்கின்றார் ரோய்.
கனடா கனவு
250 பக்கங்கள் இருக்கும் இந்நூலில், இவை அனைத்தையும் 75 பக்கங்களுக்குள் ரோய் சொல்லிவிடுகின்றார். மிகுதிப் பக்கங்கள் கனடாவில் அவர் பெற்ற அனுபவங்களை விபரிப்பதாய் இருக்கின்றது. யாழில் தகப்பனின் இழப்போடு தவித்தபடி இருக்கும் தாயைக் கனடாவுக்கு அழைக்க அவர் கடுமையாக உழைக்க வேண்டியிருக்கின்றது. பதினெட்டு வயதில் ஒரு பதின்மனாக கனடாவில் வந்திறங்கி, இங்குள்ள பாடசாலையில் கல்வியைத் தொடர்ந்தாலும், அதைக் கைவிட்டுவிட்டு தொழிற்சாலையொன்றில் பணியாளராகவும், அலுவலகங்களைச் சுத்திகரிப்பவராகவும், அடுக்ககங்களில் பாதுகாவலனாகவும் ஒரே நேரத்தில் பல்வேறு தொழில்களைச் செய்யத் தொடங்குகின்றார்.
இவ்வாறான அடிநிலை வேலைகளைச் செய்தால், தன்னால் ஒருபோதும் பொருளாதாரத்தில் முன்னேறவோ, தாயைக் கனடாவுக்கு அழைக்கவோ முடியாது என்று உணர்ந்து, ஒரு நிரந்தர அலுவலக வேலையை ரோய் தேடத் தொடங்குகின்றார். எந்த அனுபவமோ, உரிய சுய விபரக் கோவையோ இல்லாது, ஒரு முதலீட்டு நிறுவனத்தின் ‘மெயில் ரூமில்’ ஒரு வேலையைப் பெற்றுக் கொள்கின்றார்.
இப்படி ஒரு அடிநிலைப் பணியாளராக வேலையைத் தொடங்கும் ரோய், எப்படி பல பில்லியன் மதிப்புள்ள அந்த நிறுவனத்தின் ஒரு பகுதிக்கு, பிற்காலத்தில் ‘Executive Vice President’ ஆக ஆகின்றார் என்பதுதான் மிகுதிக் கதை. ஒருவகையில் இது, ‘அமெரிக்க கனவு’ போல ஒரு குடியேற்றவாதியின் ‘கனடா கனவு’ எனச் சொல்லலாம்.
ரோயினது சித்திரவதை அனுபவங்கள், தகப்பனை இந்திய இராணுவம் பலியெடுப்பது ஆகியன மிகவும் துயரமான சம்பவங்கள். கணவரின் இறந்த உடலோடு பல மணித்தியாலங்கள் தனித்து இருந்தது, பின்னாட்களில் நிரந்தர உளவடுவாகியதால், ‘ஸ்கிரினோபோபியா’ எனும் நோய்க்கு உள்ளான அந்தத் தாயாரின் அனுபவங்களையும் இந் நூலில் நாம் வாசிக்கின்றோம். ரோயையும் இந்தத் துயர நினைவுகளும், அவர் அனுபவித்த சித்திரவதைகளும் கோபக்காரராக மாற்றி, உளவியல் ஆலோசனைகளைப் பெறச் செய்வதையும் விளங்கிக் கொள்ளமுடிகின்றது.
தகப்பன் இறந்த துயரை தனக்குள் அடக்கிக் கொண்ட ரோய், கிட்டத்தட்ட 14 வருடங்களின் பின் (2002) பருத்தித்துறைக்குச் செல்கிறார். அங்கு தகப்பன் கொல்லப்பட்ட வீட்டைப் (அந்த வீட்டை ரோயின் தாய் கொஞ்சக் காலத்திலேயே வேறொருவருக்கு விற்று விடுகின்றார்) பார்த்து, மண்டியிட்டு தகப்பனுக்கு உரிய பிரியாவிடை கொடுத்து சில காலத்தின் பின்னரே அவரால் நெஞ்சை அடைத்துக் கொண்டிருந்த துயர நினைவுகளிலிருந்து ஓரளவுக்கு விடுதலைபெற முடிகின்றது.
இரு உலகுகளின் இணைவும் விரிசலும்
ரோய் கனடாவுக்கு வந்தவுடன் ஏனைய குடியேற்றவாதிகளைப் போல மெதுவாகத்தான் மேலே ஏற வேண்டியிருக்கின்றது. ஆனால் அவருக்கு விரைவில் நல்ல மனிதர்கள் அறிமுகமாவது, அவரது காதலி அவருக்கு வேலையில்லாத காலங்களில் உதவுவது போன்ற நிகழ்வுகள் விதிவிலக்கானவை. இது எல்லா குடியேற்றவாதிகளுக்கும் எளிதில் சாத்தியமாவதில்லை. முக்கியமாக எல்லா ஆவணங்களையும் அடையாளமின்றி அழித்துவிட்டு அகதிகளாக வந்தவர்களுக்கு, கனடாவில் இது எளிதாக நடப்பதில்லை. தனது சொந்த அனுபவமென ரோய் இதனைச் சொல்லியிருந்தால் பரவாயில்லை; கனடாவை ஒரு ‘சொர்க்கபுரியாக’ அவர் கட்டமைப்பது, வாசிக்கும் எம்மை அவரோடு முரண்பட வைக்கின்றது.
அவர் வேலையின் நிமித்தம், வெள்ளையினத்தவர்கள் நிரம்பியிருக்கும் கனடாவின் மத்திய பகுதிகளுக்கும், சிற்றூர்களுக்கும் பயணித்ததால் அவரது அனுபவங்கள் அவ்வகையில் அமைந்திருக்கக் கூடும். எனினும் அவருக்குள் அவரையறியாமலே இங்குள்ள பல தமிழர்களைப் போல, தேசிய நீரோட்டத்துக்குள் குதிக்கும் கனடா வலதுசாரியினர் போன்ற ‘பெருமை’ வந்துவிடுகின்றது. எப்போதும் இங்கு வெளியாகும் ‘நாஷனல் போஸ்டையே’ வாசிப்பேன் என்று அவர் சொல்லும்போதே அவரின் அரசியல் எந்தப் பக்கம் உள்ளது என்பது விளங்குகின்றது (அதற்காக கனடாவின் ஏனைய அரசியல் கட்சிகள் எல்லாம் சிறப்பானது எனச் சொல்லவரவில்லை). இந்த நாடு ஒரு சிறந்த நாடு; நீங்கள் கடினமாக உழைத்தால் உங்களுக்குரிய தடைகளைத் (இனவாதம், நிற வித்தியாசம்) தாண்டி உங்கள் கனவுகளைச் சாத்தியப்படுத்தலாம் என்று தொடர்ந்து வலியுறுத்தும் ‘கப்பிட்டலிஸ்ட்களின்’ கனடா கனவையே ரோயும் வெவ்வேறு பகுதிகளில் ஒரே குரலில் ஒலித்தபடி இருக்கின்றார்.
உலகில் பல நாடுகளை விடவும் கனடா ஒரு சிறந்த நாடென்பதில் எனக்கும் மாற்றுக் கருத்தில்லை. இலங்கையில் இருக்கும் பேசும்/ எழுதும்/ நடமாடும் சுதந்திரத்தைவிட பன்மடங்கு சுதந்திரம் கனடாவில் இருப்பதை, ரோயைப் போலவே நானும் உணர்கிறேன் என்பது உண்மைதான். ஆனால் கனடா வாழ்வதற்கு நல்ல நாடென்றால், ‘எல்லோருக்குள்ளும் இனவாதம் இருக்கின்றது. எனவே வெள்ளையர்களை மட்டும் இனவாதிகள் எனச் சொல்லி எங்கள் பிள்ளைகளை வளர்க்கக் கூடாது’ என்று நமக்கு வலியுறுத்திச் சொல்லும் ரோய், கனடாவில் இந்த வெள்ளையர்கள் இங்கிருக்கும் ஆதிக்குடிகளுக்கு என்ன செய்தார்கள்/ செய்து கொண்டிருக்கின்றார்கள் என்பதைச் சொல்வதற்கும் நிறைய மினக்கெட்டிருக்க வேண்டும். அதைப் பற்றிய சிறு சலசலப்பைக் கூட இந் நூலில் காணவில்லை. கனடா, அமெரிக்கா உள்ளிட்ட வட அமெரிக்க நாடுகளில் ‘கட்டமைக்கப்பட்ட நிறவாதம்’ தனி மனிதர்களை நீண்டகாலமாய் பாதிக்கின்றது எனும் உண்மையை ரோய் எளிதாய்க் கடந்து போகவும் செய்கின்றார். ரோய் கனடா வந்தபோது உணர்ந்த இனவாதச் சொற்களைத்தான், இந்த நாட்டில் பிறந்த அவரது பிள்ளையும் இப்போது கேட்கின்றது என்றால், இந்த நாடு ஏன் இன்னும் இவ்வாறான விடயங்களில் முன்னேறாமல் இருக்கின்றது என்றும் அவர் யோசிக்க வேண்டும் அல்லவா? ஆடைகளில் படும் அழுக்கைப் போல எளிதாக இவற்றைத் தட்டிக் கழித்து முன்னேறி விடவேண்டும் என்று ரோய் சொல்வது அநியாயமல்லவா?
இலங்கையில் பெரும்பான்மைச் சிங்களவர்கள், தமிழர்கள், முஸ்லிம்கள், மலையகத் தமிழர்கள் உள்ளிட்ட சிறுபான்மையினரோடு நல்லிணக்கம் செய்து நிம்மதியாக வாழ்கின்றார்கள் என்று வைத்துக் கொள்வோம். அப்படியெனில் சிங்கள் மக்கள், தமிழ் மக்கள் உள்ளிட்ட சிறுபான்மையினருக்குச் செய்த (ரோய் விபரித்தவை உட்பட) கடந்தகால வரலாற்றைச் சொல்லாமல், நினைவூட்டாமல் இலங்கை ஒரு சிறந்த நல்லிணக்க நாடு என்று சொன்னால் வரலாறு நம்மை மன்னிக்காது அல்லவா? அவ்வாறே கனடாவை அதன் சிறப்புகளுக்காகப் போற்றும் போது, அதன் கீழ்மைகளையும் நினைவூட்ட வேண்டும்.
அண்மையில் கூட ஆபிரிக்காவிலிருந்து வந்த அகதிகளை உரிய வசதிகள் இல்லாது தெருக்களில் வாழவிட்டு நாமும், இந்த அரசும் அவர்களுக்குச் செய்த அவலத்தையிட்டு வெட்கித் தலைகுனிய வேண்டுமல்லவா? ஆகவேதான் கனடா ஒரு ‘சொர்க்கபுரி’ என மட்டும் கட்டமைப்பதைக் குறித்து நாம் கவனமாக இருக்க வேண்டும் எனச் சொல்கின்றேன். இந்த நூலை, ரோய் தனது அனுபவங்களைச் சொல்வதோடு மட்டும் நிறுத்தியிருந்தால் இதையெல்லாம் பேசியிருக்க வேண்டியிருக்காது. பெரும்பான்மைக் கனடியர்களை உச்சி குளிரச் செய்வதற்காக அவர் எழுதியிருக்கும் ‘கனடா அனுபவங்களை’ தான் நாம் இடைமறிக்க வேண்டியிருக்கின்றது.
ஓரிடத்தில், ‘நான் மிகப்பெரும் விடுதலையை உணர்கிறேன். அதனை கனடா தந்திருக்கின்றது (I’m a free man)’ என்கிறார். இன்னொரு இடத்தில், ‘கனடாவில் எப்போதும் நாம் போரிட்டுக் கொண்டிருக்க வேண்டும்’ என்கிறார். ‘போரிடுவதன் மூலமே நாம் வாழ்வின் அர்த்தத்தை விளங்கிக் கொள்ளலாம்’ எனவும் சொல்கின்றார். எனது கேள்வி என்னவென்றால், ஒருவர் விடுதலை அடைந்தபின் எதற்காகப் போராட வேண்டும்? ஏதோ ஒரு விலங்கு இருப்பதால்தானே தொடர்ந்து நாம் போராட வேண்டியிருக்கிறது? அப்படியெனில், எப்படி ஒருவர் தன்னை விடுதலையானவராக உணர்கிறேன் என்று எழுத முடியும்?
ரோய், அவரது முப்பது வயதுக்குள் ‘மியூட்சுவல் பண்ட்களில்’ முதலிட்டு மில்லியனர் ஆகிவிட்டேன் என்கிறார். அதற்குப் பிறகு சில வருடங்களில் உலகப் பொருளாதார வீழ்ச்சியில் தனது வங்கிக் கணக்கு வீழ்ச்சியடைந்துவிட்டது என்றும் குறிப்பிடுகின்றார். அதனால் ஏற்பட்ட மன நெருக்கடிகளையும், வாழ்வாதாரச் சிக்கலகளையும் கூட விரிவாக விபரிக்கின்றார். மேலும் அவர், ஏணிப்படிகளில் ஒவ்வொரு உயரங்களாக மேலே ஏறும்போதும் பல்வேறு போராட்டங்களை அடுத்தே உயர்நிலைகளை அடைகின்றார். ஒருவகையில் பார்த்தால், ரோய் எப்போதும் போராடிக் கொண்டே – பொருளாதாரம் உட்பட – இருக்கின்றார். அப்படியெனில், ‘கனடா தனக்குத் தந்த விடுதலை’ என்று இவர் சொல்வதன் அர்த்தம் என்ன என்றே எமக்குக் கேள்விகள் எழுகின்றன.
‘இந்த வாழ்க்கையில் துன்பம் தவிர்க்க முடியாதது’ என புத்தர் கூறியதை வாசிப்பவர்க்கு ரோய் நினைவூட்டுகின்றார். புத்தர் கூறிய ‘துன்பம்’ ரோய் சொல்லும் பொருளாதாரத் துன்பம் மட்டுமல்ல. அவர் கூறிய ‘துன்பம்’ வயதாகுதல், நோயுறுதல், மரணமுறுதல் என்ற விரிந்த தளத்தில் செல்லக் கூடியது. அந்தத் துன்பத்தை ஒருபோதும் தவிர்க்க முடியாது; ஆனால் அதன் வலியைக் குறைக்க முடியும் என்றே அவரடைந்த ஞானத்தின் மூலம் புத்தர் நமக்குப் போதிக்க விழைந்தார். பணம் மட்டுமே வேண்டும் என கடைசிக்காலம் வரை ஓடியோடி நம் வாழ்வைத் தொலைக்கக் கூடாது என்றும் கூட அவர் போதித்தார்.
ரோய் ரத்தினவேல் என்ற பெயரோடு இந்த நூலைக் குறித்துக் கேள்விப்பட்ட போது இந்தப் பெயரை எங்கேயோ முன்பு அறிந்திருக்கிறேன் எனத் தோன்றியது. கொஞ்சம் நினைவைக் கிளறியதில், இவர் பலமான ஒரு நிறுவனமான ‘கனடிய தமிழ் காங்கிரஸின்’ உபதலைவராக இருந்திருக்கின்றார் என்பது புலப்பட்டது. ஈழ இறுதி யுத்த காலத்தில் இனத் துவேசத்தோடு நமது போராட்டத்தைப் பற்றி எழுதிய ‘நாஷனல் போஸ்டில்’ அக் கருத்துகளை மறுத்து எழுதவும் செய்திருக்கின்றார் என்பதையும் அறிய முடிந்தது.
கனடிய தமிழ் காங்கிரஸில் இருந்து, சில பொது அரங்குகளில் இலங்கை அரசுக்கு எதிராக இறுதி ஈழ யுத்த காலத்தில் பேசியதால், இலங்கை அரசால், இலங்கைக்குச் செல்லத் தடை செய்யப்பட்ட சிலரில் இவரின் பெயரும் இருந்தது (இப்போதும் இருக்கின்றதா தெரியவில்லை). ரோயின் உண்மையான பெயர் வேறு. அதை இணையத்தில் தேடினால் கிடைக்கும். அவரே அந்தப் பெயரை இங்கே பதிவு செய்துமிருக்கின்றார் என்பது வேறு விடயம். தன்னை இலங்கை அரசு தடை செய்தது தனக்குப் பெருமை என்கிறார் ரோய். இலங்கை அரசுக்கும், நாட்டின் பொருளாதாரத்தை உயர்த்துவதை விட, யாரை நாட்டுக்குள் அனுமதிக்கக் கூடாது என்பதுதான் பெரும் பிரச்சினையாக இருக்கிறது. இப்போது கனடிய அமைச்சராகிவிட்ட ஹரி ஆனந்தசங்கரிக்கும் இலங்கை செல்வதற்கான பயணத் தடையை அந்த அரசு நீண்டகாலமாக விதித்து வைத்திருக்கின்றது. ஹரி தொடர்ச்சியாக, இலங்கை அரசு செய்த தமிழினப் படுகொலைகளைப் பற்றி பல்வேறு தளங்களில் பேசிக் கொண்டிருக்கின்றார் என்பது மட்டுமே இதற்குரிய காரணம்.
ரோயின் இந்தப் புத்தகத்தை யாருக்காவது வாசிக்கப் பரிந்துரைப்பேனா என்றால், நிச்சயம் செய்வேன் என்றே சொல்வேன். இதில் சொல்லப்பட்ட அனுபவங்கள் முக்கியமானவை. ஆனால் ஒரு தனிமனிதரின் அனுபவம் என்று மட்டுமே நினைத்து வாசியுங்கள் என்றே அவர்களுக்கு அறிவுறுத்துவேன். இலங்கையில் நடந்த போர், கனடாவில் புலம்பெயர்ந்தோர் பெற்ற அனுபவங்கள் என்பவற்றை இங்கே பிறந்த அடுத்த தலைமுறையினர் அறிய, வாசிக்கப் பரிந்துரைப்பேன்.
என் நெருங்கிய உறவினர் ஒருவரின் வயதை ஒத்தவரே ரோய். ரோய் கனடாக்கு வந்து ‘உயர்ந்தது’ ஒருவகை என்றால், என் நெருங்கிய உறவினரைப் போன்றவர்கள் உக்கிரேன் போன்ற பனி நாடுகளில் சிக்கி, கனடாவின் வடபகுதியில் ஆவணங்களின்றி அகதியாய் வந்திறங்கி, உணவில்லாது இரண்டு நாட்களாய் இரயிலில் பயணித்து, குளிர்காலத்தில் ரொறொண்டோவில் வந்திறங்கியமை இன்னொரு வகை. அவ்வாறு ஒவ்வொருவரும் கனடா வந்த கதைகளும், அந்நாட்டில் அவர்கள் தத்தளித்து எழுந்த கதைகளும், இன்னமும் தத்தளித்துக் கொண்டிருக்கும் கதைகளும் பல்லாயிரம் உண்டு.
ரோய் இந்த நூலின் பிற்பகுதியில் இந்தியா – இலங்கையில் தலித்துகளிடமும், அமெரிக்கா – கனடாவில் கறுப்பர்களிடமும், உங்களுக்குத்தான் இப்போது படித்து, கடினமாக வேலை செய்து முன்னேற ஒரு தடையும் இல்லையே, பிறகேன் இந்த நாட்டை நீங்கள் எப்போதும் குற்றஞ்சாட்டிக் கொண்டிருக்கின்றீர்கள் எனும் கருத்தைத் திணிக்கிறார்.
ஒருவரின் வெற்றிக்கதை (அல்லது அவ்வாறாக நம்புகின்ற) எல்லோரினதும் கதையாகாது; எதையும் பொதுமைப்படுத்துவது ஆபத்தானதாகவே முடியும். வித்தியாசங்களைப் புரிந்து கொள்ள மறுப்பது, பிறரின் குரலை நசுக்குவதைப் போன்றதாகும். இதைத்தான் இந்த முதலாளித்துவ நாடுகள் ‘அமெரிக்க கனவு’ என்று சொல்லி, நம்மை உசுப்பேற்றிக் கொண்டிருக்கின்றன. இந்தக் குரலை ரோயின் பிற்கால கனடா அனுபவங்களில் அடிக்கடி கேட்பது சலிப்பூட்டுகின்றது. அதைத் தவிர்த்திருந்தால் இந்த நூல் இன்னும் சிறப்பானதாக ஆகியிருக்கும். ஆனாலும் இதன் முதற் பகுதியில் வரும் போர்க்கால நினைவுகளாலும், ரோயின் தனிப்பட்ட கனடா அனுபவங்களினாலும் இந்த நூல் ஒரு முக்கியமான நூல் ஆகுகின்றது என்பதில் எந்த மாற்றுக் கருத்துமில்லை.
